Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

Bölüm 29 •Yaşama Tutunan Okyanus•

Herkese merhaba!

Bir önceki bölümlerde yaptığımız gibi yine Poysel temalı şarkıları bölüm şarkısı yapacağım.

Lütfen size Poyselimsi gelen şarkıları yoruma bırakın ve en uygununu seçip bölüm şarkısı yapayım :)

Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur.Keyifli okumalar! :*

•••

Selen Gündüz

Kapının önünde durmuş içerideki konuşmalara kulak vermeye çalışıyordum.Kapının kulubundaki elim titrerken şuana kadar onunla ilgilenmemiş biri olarak şimdiki durumun bana verilen bir ceza olduğunu düşünüyordum.Poyraz konusuna kendimi o kadar kaptırmış,o kadar kör olmuştum ki annemin yanında olup onu dinleyememiştim.Sorunlarimdan kaçıp ona sığınmaya çalışırken onu tek bırakmıştım.Anneannemin sesini duyuyordum sadece.Kendi kendine konuşuyormuş gibi bir düşünce uyandırıyordu şuan ki hali.Sonunda cesaret edip kapının kulubunu aşaği doğru bastırdım ve kapıyı açtım.Hastane aurasından her zaman nefret etmiştim.Bir anda büyük bir üzüntü ile bu mekanda bulunurken tüm sorumluluklarim bir bıçak gibi sırtıma saplanıyordu.Yanaklarımdaki yaşları silip derin bir nefes aldım.Içeri doğru birkaç adım attığımda anneannemle gözlerimiz buluştu.Düşündüğüm gibi kendi kendine konuşuyordu.Annem ya onu dinlemek istemiyordu yada cidden uyuyor filan olmalıydı.Hızlıca yatağın başına gidip ellerini sıkıca tuttum ve birkaç öpücük kondurdum ellerine.Gözyaşlarım izinsizce dökülmeye başladiğında yutkundum.

"Seni özledim anne" diye fısıldadım.Sesim bir fısıltıyı andırsada daha kısık çıkmasına engel olamamıştım.

Saçlarını okşarken bir yandanda anneannemin şuana dek müdahale etmemesine şaşırıyordum.Bana bağırmak yerine odadan çıkması beni kötü hissettirmişti.Onun bile susması bana verilen yüklerden biriydi.Annem gözlerini birkaç kez kırpıştırıp yorgun bir şekilde bana baktı.

"Git"

Ağızından çıkan ilk kelime gögüsüme hayali bir bıçağı ardı ardına geçirmişti.Ağlamam kesilirken ona dikkat kesildim.Ellerimi sıkıca sıktığımda benden kurtulup doğrulmaya çalıştı.Ellerini bırakıp ona yardım ettim.Çok yorgun görünüyordu.

"Sana daha iyi bakacağım anne"

Kafasını olumsuz anlamda salladı.Endişeli bir ifadeyle yüzümü inceledi.

"Burada olmamalısın"

Şaşırarak ona baktım.Herkes nedense gitmemi,orada olmamam gerektiğini söylüyordu.Içimden acı cümleler beynime doğru uçuşurken kendimi ağlamamak için çok sıkmam gerekmişti.

"Benim yerim senin yanın nasıl ait olduğum yerde olmamam gerektiğini söylersin bana?"

Derin bir nefes aldı.Etrafına bakıp yeniden bana döndü.

"Baban sandığından daha kötü biri.Burada olduğun sürece seni koruyamam.Bunca yıl sonra kendi ilişkileri ve şirketi adına seni kullanacak.Bundan daha fazlasıda olacak.Lütfen beni dinle ve Kuzey'in yanına git.Derslerini toparla ve mutlu ol.Herşey yoluna girdiğinde seni tekrar buraya çağıracağim.Zaman kaybetmeden git hadi!"

Ciddi bir şekilde söyledikleri üzerine daha fazla kendimi tutamamış ve ağlamaya başlamıştim.Ellerimi ondan çekip sıkıca boynuna sarıldım.Yanlız kalmam dünya üzerine sabitlenmiş en büyük görevimdi sanırım.Hiçbir yere ait olamayıp,hiç bir dala tutunamıyordum.Yerim büyük bir boşluk,belkide bir karanlıktı.

"Seni bırakmak istemiyorum"

Oda bana serumun izin verdiği kadarıyla sarıldı.Nefesim kesilene dek ağlamak istiyordum.Içimdeki acı git gide dahada şiddetleniyordu.Annem beni kendinden uzaklaştırdı ve saçlarımı okşayıp,saçlarıma öpücük kondurdu.Kendimi onun öpücükleriyle daha sakinlemiş hissediyordum.