Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

FİNAL •İmkansızlık Kümesi•

Herkese Merhaba!
Keyifli Okumalar :)

•••

Selen Karahan

Kalbim,büyük bir sevgi kabarcığına dönüşürken yaşadıklarım yavaşça kalbimde küçük yaralar gibi kendimi belli ediyordu.Sol yanımdan hafif,tuhaf ama öldürücü bir his yükseliyordu.Gözlerimi sımsıkı kapattım.Onu gördüğüm ilk an canlandı gözümde.Herşey kaybolmuştu.Karanlık ve onun silüeti başımı hafifçe döndürürken gülümsedim.Yüzünde soğuk ifadesi ile her zamanki gibiydi.Elindeki sigarasını tüm yasaklara rağmen dudaklarının arasına götürüyordu.Sanki dudaklarının arasında can bulan o küçük duman kümesi benmişim gibi hissettim.Küçük bir tehlike hissi,minik kalbimi yavaşça sararken ondan kaçtım.Onu gördüğüm başka bir anı canlandı bu kez gözlerimin önünde.Kendi içinde büyük konuştuğum o sıradan gün.Yine soğuktu,yorgundu ve nefret ediyordu herkesten.Yine kaçmıştım.Birileri bana büyük konuşma Selen Gündüz,büyük konuştukların daima başına gelir dememişti.Bende dinlemezdim zaten.Kendi kendime gülümsedim.Bir biri ardına dizilmiş,ona ait görüntülerle her kaçışın beni ona yakınlaştırdığını fark etmiştim.Zaman geçerken,kalbim artık onunla beraber büyümüştü.Kimsesiz kalmış bir çocuk gibi oradan oraya savrulan,acı çeken ve acısıyla büyüyen bendim...kalbimdi.Yoğun bir acı kümesi devam ederken,imkansızlığın baş kaldırdığı yolun sonu ikimizinde parmağına yerleşen alyanslar ve genişleyen bağımız ile son bulmuştu.Büyük,bembeyaz ve daima soğuk olan elleri yavaşça belimi kavrarken ürpermiştim.Dudakları,rüzgar gibi tenimde eserken kalbim yeniden onun sevgisiyle sarsıldı.Onun zamanın geçiremediği etkisi,hafif titremelere dönüşürken yutkundum.Onunla aramda geçen hiçbirşey,onu sevmeme engel olamıyordu.Bana yaptığı hiç bir kötülük,onu affetmeme engel olamıyordu.Benim kalbimde sadece o vardı.Dudaklarını hemen kulağımın altındaki bir noktaya bastırdı.

"Seni bu kadar güzel olmaya iten düşünce her neyse,onu deli gibi kıskanıyorum" dedi ve hafifçe dudaklarını tenime bastırmaya devam etti.Gülümsedim,gözlerim hâlâ kapalıydı.Hemen arkamda olmasının verdiği o güven ile kendimi Azrail'in karşısında bile rahat hissedebilirdim.Ölmek,onunla güzeldi.Yaşam,nefes,gökyüzü...herşey oydu.Sessizliğim üzerine kafasını hafifçe kafama yasladı ve benimle beraber sustu.Ayak parmaklarım sıcak kumun arasında gittikçe gömülüyordu.Bembeyaz elbisem,rüzgarında etkisiyle hafifçe süzülüyordu.Kalbimde anlamsız bir düğümlenme gezinirken,zorlukla yutkundum.Nedensizce duygusaldım ve bu ikimize ayırdığımız günü mahvedecek gibiydi.Eliz öleli,6 ay geçmişti.Şimdilik Bartu'yu yalanlarla büyütüyorduk.Kızlarımız,Bartu hepsi tüm olanlardan bir haber pembemsi bir masal kitabının sayfaları arasına gömülmüş gibiydiler.İkinci kadın olmanın verdiği,burukluk belli etmesem de daima yüreğimi burkmuştu.Onu sevdiği,özlediği ve Bartu sanki içime gömülmüş bir deniz kabuğu gibiydi.Beni kendine doğru yavaşça çevirirken,gözlerimi yavaşça aralayıp herşeyi unutturdum kendime.Göm,Selen...her zamanki gibi göm.

"Söyle bana Sarışın,çocuklarından ayrıldığın için mi mutsuzsun?" Dedi sevimli bir şekilde gülümserken.Gülümserken,kaybolan gözleri daima hatırlanacak kadar güzeldi.İnsanın içine işleyen yeşil gözleri sanki beni büyük bir ormanın içine hapsediyordu.Bembeyaz tenini süsleyen sakalları kirli sakal gibiydi.Hiç çok fazla uzatmıyordu artık.Daima kirliydi.Boğazına kadar süzülen sakallarını izledim bir süre.

"Hayır" diye mırıldandım düşünmeyi bırakarak.Bu bizim günümüzdü.Eliz'in ölümü,çocuklar,okul ve cenaze işleri bizi yıpratmıştı.Bugün çocuklarımız arkadaşlarımıza emanetti.Elimi yavaşça yanağına koyup,yüzünü izlemeye devam ettim.Parmağımda kalbini aldığıma dair parıldayan yüzüğüme kaydı,gözlerim.O daima benim kalacaktı.Belki çok acı çekmiştim,belki ölecek kadar kırılmıştım ama bizim için artık mutluluk zamanıydı.