Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

Bölüm 9•Ruhu ölü sarışın•

Keyifli Okumalar ^-^
***

Parmaklarını tenimde hissetmek nefesimi kesiyordu.Üzerime giymem için verdiği tişörte sinmiş kokusu beni her dakika mayıştırırken bir köşeye sinip uyumak istiyordum.Elindeki bezi bacağımda gezdirirken tek kelime etmemişti.Beni kendi evine getirdiğindede tek kelime etmemişti.Benim dediklerimden sonra hiç konuşmamıştık.Dalgındı içinde bitiremediği bir hesap vardı.İçinden çıkamadığı çıkmaz sokaklara girdiği suratındaki tepkisizlikten bile belli oluyordu.Silmeyi bırakıp yara bandı yapıştırırken gözlerime baktı.Tek yaptığı şey susmaktı.Bu Poyraz Karahan'da yeni bir şey değildi.Onu gördüğüm ilk andan beri belirgin olan bir özellikti.Dizlerini kırıp koltuğun dibine çökmüştü.Birkaç saniye sadece baktı yarabandı yapıştırdığı yerlere.Gözlerinde gizli olan duygular beni telaşlandırıyordu.Derin bir nefes aldı.

''Selen Gündüz.... bu konuşmayı nasıl başlamalı bilmiyorum'' dediğinde içime huzursuzluk çökmüştü.İçimdeki o cazgır kız yorulmuştu.Olacakları izlemek için bir ağacın dibine tünemiş ve merakla Poyraz'ın ağızından dökülecek kelimeleri merakla bekliyordu.Poyraz birkaç saniye daha sürdürdü sessizliğini.O sustukça ben o sessizlikte boğuluyordum.

''Geçekten son verme zamanı gelmedi mi?.Şu haline bak Selen kendine bir bak!'' dedi.İlk defa beni düşündüğüne dair sinyaller alıyordum.Yüzünde artık o her zamanki boş ifade yoktu.Tuhaf bir duygu karmaşaşı yüzünün her bir zerresine işlemişti.Elini tuttum ve gözlerine baktım.

''Ne varmış halimde?'' dediğimde Poyraz derin bir nefes aldı.

''Bak anlamıyorsun.İnatla içimdeki karanlığın merkezine işlemek istiyorsun.Bilmediğin birşey var...Oraya giren çıkamaz.Ve o karanlık boğar Selen anla!'' dediğinde inatçılığım karşısında tükenmiş gibiydi.Gerçekten Poyraz Karahan birkaç dakikalığına o maskesini çıkartmıştı.Gözlerime baktı...Boğanın karanlık değil yeşil gözleri olduğunu anlamasını istedim.Onun yeşilinde tükenmek bilmeyen huzuru görebiliyordum fakat tehlikede barınıyordu.Huzura erişebilmek için önce tehlikeleri atlatmam gerekiyordu.İlk defa gerçekten umutsuzca karşısında gözlerine baktım.Pes etmek ve etmemek arasında kalmıştım.Yüzsüzlükte sınır aştığımın farkındaydım fakat bu ona ulaşmamı yanında olmamı sağlıyorsa umrumda değildi.Poyraz bir sigara yakmak için pakete uzandı.Daha sonra almasına 1-2 santim kalmışken yumruklarını sıkıp bana döndü.

''Buradan gitmeni istiyorum.Ama evden gitmekten bahsetmiyorum gerçekten benimle ilgili herşeyden uzaklaşmanı gitmeni istiyorum.Bu senin için biraz kendini düşünüyorsan bu kapıdan çıktığın an bana dair olan tüm duygularına kilidi çekersin!.Aptal olma!'' dediğinde ayağa kalktım.Yukarı doğru çıkan tişörtün eteklerinden tutup aşağı doğru çekiştirdim.Neden bu kadar gitmemi istiyordu?!.Ayağa kalktığımda oturmaya devam etti.

''Anlamıyorsun şu kapıdan çıktığım an seni özleyeceğim değil kilitlemek o kilidin varlığını bile anlatamam içimde ki umutsuzca sana aşık olan o aptal sarışına!.Sen ve seni ilgilendiren herşey onun hayat kaynağı.Öyle bir tutulmuş ki sana ölene dek asla pes etmeyecek!.Allah aşkına Eliz'i bile hala yanında tutarken neden neden beni yanında görmeye tahaamül'ün yok?.Naptım sana ben Poyraz?.Ne bu duygularının sebebi?'' dediğimde Poyraz sadece baktı.Zincir çektiği duygularının ardından yine suratı boş bir duvara dönmüştü.Anlaşılmazlık çukurunun etrafında dolaşan Karahan beni şaşırtacak kelimeleri boş bir duvara bakarak söyledi.

''Çünkü canının yanmasını hak ediyor!'' duyduğum kelimeleri idrak etmekte zorlanıyordum.Onu anlamak zordu.Poyraz dışarıdan bakılınca herkese ölümü ve tüm kötü duyguları barındırıyordu içinde.Belkide gerçekten öyleydi bunu şuan anlayamıyordum ama bana göre huzurdu o.Yanlıştı belki bu duygularım ama huzurdu işte.İki adım ilerimde veya gerimde olsa kötü bir duygu bedenimi ele geçiriyordu.O siyahı ve kırmızıyı tek nefesiyle ahenkle ruhuma işliyordu.Her nefes alışverişinde işlenen o renkler ruhumun bir parçası haline gelmişti.Ve o şimdi o renkleri öldürmek istiyordu.Bilmediği birşey vardı ona ait şeylere zinciri vurursam ölü bir bedene dönüşmemek kendimle büyük bir savaşa girmem gerekecekti.Ve ona dair hiçbir duyguya rastlayamazsam kendimde o savaşı çoktan kaybetmiş olacaktım.Pekala biraz kendime gelmeli ve ona sivri dilimi göstermeliydim.