Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

Bölüm 21 •Lunapark'ın Katili•

Keyifli okumalar umarım beğenirsiniz <3

Şarkıların hepsi çok güzeldi ama birini seçemedim.Bu nedenle yorum yapan tüm denizkızlarıma ithaf ediyorum bu bölümü

Medyadaki şarkıyla yazmaya başlayıp o şarkıyla da sonlandırdığım için bölüm şarkısı olarak onu bırakıyorum.

•••
Beklediğim,ümitlendiğimdi.Tüm umutlarımın çatırdılarını yaprak hışırtılarında hissederken titrek bir nefes verdim.Pes ediş tamamen kaybedişti,yok oluş kayboluştu.Bulutlara tutunmak için buhara ihtiyacım vardı.Buhara karışmak için ise umuda.Gözlerimi yumdum ve tüm yaşadıklarımı düşündüm.Tamamen alçalışım ve yok oluşum söz konusuydu.Ölüme bir bilet almış ve sonsuz bir yolculuğa çıkmak için uçağımı bekliyordum.Koltuğun üzerindeki savunmasız bedenine baktım.Üzerimdekileri giydirmiş olması bile onun öküzlüğünden kurtulmasına bir umut olsada o değişmez ve hayatına yeni,sarışın birini almazdı.O geçmişin satırları arasında yer alan bir adamdı.Dışarıda uçuşan yapraklar Konya'nın acımasız rüzgarlarinin meydanda olduğunu fazlasıyla belli ediyordu.Umursamadan avuç içlerini yatağa bastırdım ve saate baktım.Sabahın çok erken bir saatleriydi.Gülümsedim kendi kendime.Kaybolmak için mükemmel bir zamandı.Kendimi yatağın ucuna doğru kaydırırken Poyraz'ın uyanıp uyanmadığını kontrol etmek için arada ona bakıyordum.Gitmemi önemsemeyecekti bile belki fakat ben o uyurken sessizce gitmeyi tercih etmiştim.Yavaş adımlarla eşyalarımın bulunduğu yere doğru giderken hala Poyraz'ı kontrol ediyordum.Islak eşyalarımın hala kurumadığını fark edince sıkıntıyla nefes verdim.Ellerimi hala nemli olan saçlarımdan geçirip etrafıma bakındım.Üzerimde Belda'nın eşyaları ile gitmek zorundaydım.Özel eşyalarımın ise nerede olduğu hakkında bir fikrim bile yoktu.Kenarıda gördüğüm siyah cekete doğru küçük adımlarla sessizce ilerleyip,gülümseyerek ceketi parmaklarım arasına aldım.İster istemez burnuma doğru yaklaştırırken bulmuştum kendimi.Kokusu ciğerlerime dolduğu an tuhaf bir his bedenimi ele geçirip çelişkilere doğru itti.Derin bir nefes alıp ceketi üzerime geçirdim ve kenarıda duran Belda'nın terliklerini ayağıma geçirip son kez ona dönüp baktım.Dudakları aralanmıştı.

"Günün ilk günaydını sana fısıldamadan söylemek isterdim.Lakin ikimizde biliyoruz ki sen beni parçalara ayırana dek cümleni sonlandırmazsın"

Derin bir nefes aldım.Göğüs kafesimin üzerine oturan fillerim nefes almami zorlaştırıyorlardı.Fillerim artık herşeyin farkındaydı.Onlar artık mutlu ve özgür olmak istiyorlardı.Poyrazı unutmaya çalışmak hortumlarından bir kurdele yapıyordu fillerime,fakat bunu ne kadar zor olsa da yapmalıydım.Adımlarımı hızlandırıp sessizce kapıyı açtım.Odadan çıkar çıkmaz etrafima baktım ve kapiyi yavaşça kapattim.Beni hangi yol kabul ederdi çıkmaz sokaklarimla bilmiyordum ama kalbim paramparça bir kenara sızmalıydım.Merdivenleri yavaşça inerken etrafı kontrol etmeyi unutmamıştım.Gecenin karanlığına işleyen anılar yüzümü kızartırken adımlarımı daha da hızlandırdım.Salonun bir kenarında bulduğum çantamı alıp hızla evden çıkarken hala üzerimde bir tedirginlik vardı.Sabahın bu saatinde yollarda olmak isteyeceğim son şey gibiydi.Temiz havayı içime çekerken gözlerimi kapattım.Boş sokakta ilerlemek benim için daha kolay olacaktı.Adımlarımı hızlandırarak şehir merkezine gideceğimi umduğum o yolda ilerledim.Yabancı bir şehrin vatandaşları boynuma ahtapot misali dolanmaya başlamıştı.Ruhumun köşeye sıkıştığını hissediyordum.Derin bir nefes aldım ve koşmaya başladım.Tüm zincirlerimi,tüm bağlarımı koparmak istercesine koştum.Tökezledim,yoruldum...çok yoruldum ama koşmaya devam ettim.Yokuş aşağı koşarken kendimi frenleyemeyip yuvarlanmaya başladığımda çığlığımda beraberinde yükselmişti.Sırtımda,bacaklarında kollarında hissettiğim acı kalbimin acısına eklendiğinde sesimi yükselttim.O kadar acı çekiyordum ki boynumdaki ağrıyı daha az umursar bir hale gelmiştim.Sonunda durabildiğimde avuç içlerimi taşlı zemine bastırdım.Hıçkırarak ağlıyordum.Bana karışan,yargılayan herhangi biri olmadan tüm acımı ortaya döküyordum.