Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

Bölüm 41 •Külkedisi•

Herkese Merhabaaaa! Uzun bir sınav haftasının katkısıyla olan mecburi aksamayı bitirdiğimiz gün bugündür! 😂😂
Keyifli Okumalar

•••

Yağmur damlaları sertçe cama çarparken sessizce onları izliyordum.Büyük bir kaosun içinde küçük bir kutuya saklanmış kedi gibi hissediyordum.Yanıma oturan Sarp,kahve fincanını bana doğru uzatıp gülümsedi.

"Ne kadar daha melankolik takılacaksın?.Herşey yoluna girecek işte"

Küçük teselli kutusunu patlatması sadece birkaç saniye sürmüştü.Bu sefer işe yaramayan teselli cümleleri karşısında suratımı asmıştım.Herkesten saklanmak,Poyraz'dan uzak kalmak istemiyordum.Sarp'a göre bu bir süre daha devam etmek zorundaydı.Aksi halde babam ile olan şirketsel bağlarını koparması mümkün olmayacaktı.Söyledikleri kelimesi kelimesine bu şekildeydi.İç çektim.Ben bu kadarına sabredebilecek gibi değildim.

"Sarp kaçacak kadar güçlü değilim artık"

Açıkça beyan ettiğim ruhsal çöküntüm karşısında Sarp sessizliğini koruyordu.Başka ne yapabilirdi ki?.Her zaman yaptığı gibi yeniden telefonuna gömüldü.Derin küçük sessizliğimde kendimce bunalırken,telefonundan başını kaldırdı ve gülümsedi.

"Sandığımdan daha hızlı ilerliyor.Babandan kurtulmamız belki de an meselesi"

Yeniden başka bir çomak girip,tüm herşeyi bozabilirdi.Benim şansıma bakılırsa bu kesinlikle olması muhtemel birşeydi.

Gergin,soğuk melankolik havam tüm gün üzerimde sessizce hakimiyetini kuracakmış gibiydi.Galiba artık gerçekten sıkılmış olmalıydım.

"Evime dönmek istiyorum Sarp.Beni dostun olarak kabul etmiştin değil mi?.Dostun için en iyi olanı yap"

Yapmasını umduğum şeyler,belki de ona göre şuan yapılamayacak şeylerdi ama benim için bunu yapmasını istiyordum.Birkaç günlük tanıdığım yeni dostum,benim için bunu yapabilirdi.Sarp bir müddet düşündü.Gözleri halının deseninde oyalanırken,tüm ümidim yıkılmak üzereydi.Sarp kendi koşullarının bozulmaması için böyle bir adımı atamayacağını söylemek için doğru zamanı bekliyor gibiydi.Sessizce süren birkaç saniye boyunca,sadece parmağındaki yüzükleri oynadı.

"Haklısın.Sırf benim koşullarım böyle gerektiriyor diye,seni hapsedemem"

Duyduklarım karşısında küçük bir şaşkınlık geçirirken,dudaklarımda küçük bir tebessüm belirdi.Günler,haftalar boyu süren bu saçmalık en nihayetinde bitiriyordu.Sarp gülümseyerek,oturduğu yerden kalktı.Birkaç telefon tuşuna basarak,odadan çıkarken onu izliyordum.Sadece kötü yanları olan insanları tanımak bazen yoruyordu.Sarp ise bu yorgunluğun mükafatı gibiydi.Etrafını düşünen,saygılı biriydi.Poyraz ve diğerleri gibi değildi.Onun yanındayken herşey pürüzsüz ve apaçıktı.İrislerini çevreleyen mavilik,mutlulukla parıldıyordu.

"Olayı ben babanla konuşurum,seni evine bırakayım"

Küçük bir açıklama yükünü daha sırtımdan kaldırmıştı.Artık yüklerimden arındırılmış ve özgürdüm.Sadece Olanları Poyraz'a anlatmanın yükü kalmıştı.Kızgınlığını gidermek gerçekten zor olacaktı.Gülümseyerek ona baktım ve kafamı hafifçe salladım.Artık kismi özgürlüğüm ile kendi dertlerime dönebilirdim.

•••
Birkaç saat sonra

"Sana ne kadar teşekkür etsem az"

Minnettarlıkla gözlerinin içine bakıp,gülümsedim.Evimin önünde duruyorsam,bu kesinlikle Sarp Ekin Devrim sayesindeydi.Belki de kötü şeyler yaşanmıştı ama o tüm bu olanlar arasında iyi olan tek şeydi.Gülümsemeye devam ederken,ona bakıyordum.Uzun,biçimli vücudu herkesin hayranlıkla bakacağı türdendi.Lacivert boğazlı kazağının üzerine spor bir ceket giymişti.Kısacası her yönüyle çok iyi biriydi.Omuzuma dokunup,olabildiğince gülümsedi.