Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

Bölüm 40 •Çift Kuyruklu Tilki •

Keyifli Okumalar!
•••
Gece saatin geç vakitleriydi.Bahçedeki küçük lambaların yansıması penceremden içeri vuracak kadar güçlüydü.Yarım yamalak aydınlanan,odamın belli kısımlarında gözlerimi dolaştırıyordum.Uyku gözüme girmiyor,sürekli söylediği cümleler beynimin içerisinde dolaşıyordu.Açık açık herşeyi bildiğini ima etmişti.Beni hayatımdaki canavarlardan kurtaracak yeni bir canavar olduğunu söylerken,ne kast ediyordu deli gibi merak ediyordum.Derin bir nefes verip,uzandığım yataktan kalktım.Sabahlığımı rastgele üstüme geçirip,pencereye doğru yürüdüm.İçimde beliren küçük kurtçuklar,başıma bir bela olarak doğan canavarın söylediklerindeydi.Poyraz'a olan özlemim ilk günkü gibiydi.İçimde küçük bir sızı,onu görene dek devam edecekti.Şimdi ki sorunum ise tamamen beni kurtaracak tek insanın,kendini canavar olarak nitelendirmesiydi.Kapının kilidi usulca açıldığında,korkuyla kapıya baktım.Havaya bakılırsa,güneşin doğmasına az kalmış gibiydi.Bu saatte odama kimse girmezdi.El feneri direk kapanırken,biri panikle yanıma geldi.

"Kaç,beni görmedin!"

Kaçırıldığım gün,evinde tehdit edilen kadın şimdi beni serbest bırakıyordu.Şaşkınlığımı üzerinden atar atmaz,ona sarıldım.

"Başarayım,başaramayayım bu yaptığını unutmayacağım.Benim için bir şans verdin"

Fısıldayarak söylediklerimin ardından kenarda duran,Poyraz'ın gazete kupürünü de alıp hızlıca çıktım.Etrafta şimdilik kimse yoktu.Sessiz ama hızlı hareketlerle kapıya kadar ulaşmam uzun sürmemişti.Kapının deliğinden dışarıyı yokladım.Bir adam vardı kapının tam karşısında ama oda oturduğu sandalyede uyukluyordu.Sessizce kapıyı açıp,içimden bildiğim tüm duaları okudum.Sessizce kapıyı tekrar kapatmadan,avludan çıktım.Bahçe kapısına kadar koşabildiğim tüm hızımla koştum.Sonunda bahçe kapısına ulaştığımda,heyecanımdan kalbim durmak üzereydi.Hızla etrafı kolaçan ettim.Etrafta kimse yoktu.Şans benden yana gibi gözüküyordu.Öylece ayaklarım çıplak,üzerimde ince bir sabahlıkla koşabildiğim kadar koştum.Ev arkamda kaldığında kendi kendime mutluluktan uçuyordum.Poyraz'a kavuşacağımı düşünen yanım,heyecandan delirmek üzereydi.Hızla koştum,bacaklarım yorgunluktan pes edecek gibi olsa dahi koşmuştum.İki haftadır hiç kaçma girişiminde bulunmadığım için dikkat çekmemesi adına fazla bir koruma da yoktu.Sadece bir tane kapıda vardı oda çoktan uyumuştu.Evden uzaklaşmış sayılırdım.Gülümseyerek,pes etmeden koşmaya devam ettim.Bunu yapmak zorundaydım.Poyraz'a kavuşacak,herşeyi ona anlatacaktım.Koşarak ona ulaşamayacağımın sonuna dek,farkındaydım.Caddeye geldiğimde,bomboş sayılabilecek yolda gözlerimi gezdirdim.Tek tük arabalar vardı onlarda hızla geçip gidiyordu.Gece geç saatlerde,sabahlık ve çıplak ayaklarımla sokakta olmak beni son derecede geriyordu.Etrafta açık bir yer bulup,Poyraz'ı arama umuduyla gözlerimi gezdirdim.Bir fırın ve küçük bir marketten başka hiçbirşey yoktu.Şansıma onlarda kapalıydı.Yağmur gibi birşey atıştırmaya başlamıştı.Sokak lambasına baktım.Dikkatli bakınca bunun bir yağmur değil,kar olduğunu anlamam uzun sürmemişti.Yılın ilk karında ben Poyraz'a kavuşmaya çalışıyordum.Sanırım bunu unutmam pek mümkün olmayacaktı.Soğuk tüm bedenimi ele geçirmiş,küçük dalgalar titreşim olarak tüm vücuduma yayılmıştı.Etrafta beni kurtaracak hiçbirşey gözükmüyordu.Yoldan geçmek üzere olan bir arabanın,beni görebileceği bir şekilde yola atladım.İlki durmadan yoluna devam ederken,bir sonraki araba durmuştu.Heyecanla ineni bekliyordum.Bu sırada karda hızlanmıştı.Arabayı süren kişi araçtan inip,etrafına baktı.

"Hanımefendi,neler oluyor?"

Korkuyla sorduğu sorudan anladığım kadarıyla,endişelenmişti.Gecenin bu saatlerinde hiçbir kadın sabahlık ve çıplak ayaklarla muhtemelen sokakta olmazdı.

"Lütfen bana yardım edin.Kaçırıldım,birileri yokluğumu anlamadan evime dönmeliyim"

Adam şaşkınlıkla yüzüme birkaç saniye öylece baktı.Daha sonra ise arabanın içine geri binerek,içindeki bir başka kişiye olanları anlattı.Muhtemelen anlattığım kişi şöfördü.Adam yeniden yanıma dönerken,arka koltuktaki kişi de arabadan inmişti.Geniş omuzları,görünen ilk uzuvuydu.Bir müddet sonra,yalın ayak kaçma isteğimi bastıramamıştım.Gördüğüm kişi ile yeniden koşmaya başlamıştım.Sarp Ekin Devrim,gerçek bir canavara dönüşüp beni hapsetmek için belirmişti adeta.Omuzlarımın üzerinden hâlâ koşarken,arkaya baktım.Oda benim gibi koşuyordu.