Narin,saf ve pembemsi bir kişiliğe sahipmiş gibi görünse de güçlü,sabırlı ve inatçı bir kız.
Asabi,sinirli,hayata karşı kırılamaz bir öfkesi olan bir adam.
Sevdiği için savaşan,onun karanlık dünyasının topraklarına kendi elleri ile açtığı mavilikte...
Medya Eliz Pasajlar arası yorumlarınızı bekliyorum! 🥳
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
••• Selen Karahan
"Poyraz,sıra sende"
Gözlerimi açmadan,uyanması için ona küçük tekmeler atıyordum.Hemen yanı başımda duran kızlardan biri fena halde ağlıyordu.Poyraz'dan yanıt olarak sadece küçük bir horlama duyulduğunda yastığı ona attım.
"En son ben kalkmıştım!"
Kalkmayacağını anlayınca söylenerek,yataktan kalktım.Şakaklarıma inen ağrı,uykusuzluğumla fena bir kombinasyona girmişti.
"Geldim bebeğim"
Kızların susmasını umarak,önüme düşen saçlarımı geriye doğru attım.Kızlardan biri ağlıyordu ama sonra diğeri de ağlamaya başlamıştı.Sürü psikolojisi olsa gerek.Mor zıbının içerisinde küçük bir makaron gibi duran kızıma gülümsedim.
"Sanada günaydın çiçeğim"
Yüzümdeki gülümseme genişlerken,hızlı ama dikkatlice Duru'yu kucakladım.
"Poyraz,ikisine bir bakamam biliyorsun!"
Çıldırtmak üzereydi beni ama kalkmamakta ısrarcı gibiydi.Doğa'yı da kucaklamaya çalıştım.Çok zor olsa da bunu başarmıştım.
"Benim küçük afetim,sensiz gün ayar mı hiç?"
Duru her zamanki gibi gülümsüyordu.Doğa ise minik parmaklarını emmeye başlamıştı.En çok acıkanın Doğa olduğuna hiç şüphem yoktu.Odanın kapısı tıklatılınca Poyraz,yavaşça kafasını kaldırdı.Çisem'de bizim evimizdeydi ve Poyraz kendini kontrol etme ihtiyacı duymuştu.
"Anne!"
Bartu'nun sesini duyunca gülümsedim.Gün çoktan başlamıştı ve biz iki saat anca uyumuştuk.Pekala,sanırım yaşamaya devam edebilirdik.
"Gel Bartu"
Bartu zorlukla kapıyı açıp,sırıtarak içeri girdi.Babasının evde olmaması onu çok üzüyordu.Sürekli babasını sorup,gelmesini istiyordu.Geldiğini o an fark eden Bartu,gözlerini kocaman açtı.
"Baba!"
Bartu'nun sesi ile Poyraz yavaşça doğruldu.Son iki gündür onu görmüyordu.Kızlarının uyandıramadığı adamı,oğlu iki saniyede uyandırmıştı.Bartu şaşkınlığını üzerinden atınca,koşarak onun yanına yatağa çıkmıştı.Kızlarıma gülümsedim.
"Abiniz,sizi değil babasını özlemiş minikler"
Bartu ve Poyraz yatağın içinde küçük bir savaş yaşamaya başlamıştı.Bartu,Poyraz'ın kucağına oturmuş ve onu öpmeye başlamıştı.Poyraz onu gıdıklamaya başladığında işler tam tersine dönmüştü.Bu kez altta kalan Bartu'ydu.Minik bedeni kahkahalarla dolmuştu.Çisem'in hâlâ uyuduğu çok belliydi.Oğluyla tuhaf bir şekilde özlem gideren Poyraz'ı ellememiştim.Kızların ikisini de nasıl bekleyebilirdim?.Portatif ana kucağı koltuğun hemen kenarında duruyordu.Yatak odamız mini bir ev halini almıştı.Poyraz'ın bu alanı bu kadar geniş seçmesi tamamen şansın bizden yana olduğunu gösteriyordu.Kızlardan birini ana kucağına oturtup,diğerini emzirmeye başladım.Birini emzirirken,diğerini hafifçe sallıyordum.Sanırım bu şekilde idare edebilirdik.Poyraz,Bartu'yu omuzlarına oturtmuş bir şekilde yanıma geldiğinde kızgınca ona baktım.Bakma sırası ondaydı ama işini yapmıyordu.
