Mafya Lisede Poysel •Tamamlandı•

Bölüm 8 •Güneş•

Keyifli Okumalar....Umarım Beğenirsiniz :)
•••

Poyraz Karahan

Birkaç saniye tepkisiz bir şekilde evin içindeki seslere kulak verdim.Tek bir çıt bile çıkmıyordu.Bartuyu hala kucağımda tutuyordum.Silah sesini duyduğu an en nefret ettiğim şeyi yaptı ve ağlamaya başladı.Birkaç saniye sessizce ağlamayı kesmesini bekledim.Ne anlardım ben çocuktan bırakıp gitmişti bu aptal kadın?.İçimdeki tuhaf duygu,çocuğun ağlamasıyla beraber büyük bir öfkeye dönüşüyordu.

''Eliz!'' diye bağırıp kapıya doğru ilerlediğimde çocuk daha şiddetli ağlamaya başlamıştı.Göz devirirken ne yapacağımı bilememiş bir şekilde pencereden dışarıya bakıyordum.Susmak bilmeyen çocuğu havaya kaldırıp gözlerine bakmaya başladım.Yeşil gözlerinden gözyaşları durmaksızın süzülüyordu.Dudakları ise büzülmüştü.

''Bartu!'' dediğimde kapadığı gözlerini açıp bana baktı.Bir çocukla nasıl konuşulurdu hiç bir fikrim yoktu.İlk defa bir çocuğu kucağımda tutuyorken nasıl konuşabileceğimi nerden bilebilirdim?.Eliz'in çocuğu ise normal olmasını beklemek saçmalıktı.Çocuk ismini duyduğu an birkaç saniye ağlamayı kesip bana baktı.Anladığına biraz olsun sevinirken

''Ağlamayı kes!'' dedim sert bir tonda.Zırlayan bir çocukla gezemezdim.Eliz'i bulduğum an gebertecektim.İşini biliyordu.Aklı sıra kendini öldürüp çocuğunu başıma atmaya çalışıyordu.Fakat gerekirse iyi edip bunu yaptığı için onu ben döverdim ama yaşardı.Ağlayan herkes sinirmi bozuyordu.Yaşı cinsiyeti önemli değildi.Sinir bozucuydu ağlamaları.Çocuk ellerini bana sarılmak için havaya kaldırdığında birkaç saniye tepkisiz bir şekilde baktım ona.Hala sessiz bir şekilde ağlıyordu.Belkide ona daha uysal yaklaşmam gerekiyordu.Onu kendimden uzak tutarken

''Bak küçük..Başbelası El- daha doğrusu annenin tüm kemiklerini kırmak için oldukça sabırsızlanıyorum..Sarışınıda kurtarmam gerekiyor ve tüm bunları yapabilmem için sesini kesmen gerekiyor ve işimi kolaylaştır anlıyor musun küçük başbelası?'' dediğimde çocuk dudaklarını büzmüş bir şekilde bana bakıyordu.Bir anda bana sarıldığında şaşırmıştım.Bunu yapmasını beklemiyordum her ne kadar kollarını kaldırsada.Onu biraz kendime yaklaştırmamdan yararlanmıştı.Küçük kolları ile boğazımı sımsıkı sararken ''Eliş'' dedi.Tepkisiz bir şekilde boş duvara bakmaya devam ettim.Kafasını omuzumdan kaldırmasını beklerken o daha sıkı sarılmıştı.Onu kendimden uzaklaştırmayı denerken

''Bıyakma'' dedi.Donup kalmıştım.Bu çocuk bana kendimi hatırlatıyordu.Dejavu yaşarken kendime gelmek adına kafamı yavaşça sağa sola doğru salladım.Onu kendimden uzaklaştıramıyordum.Zırlaması kesilmişti en azından sarılmasını pek umursamadım.Omuzumda yatmaya devam ederken çocuğu herhangi bir kurşun tehlikesine karşı daha güvenli bir hale getirmiş ve dışarıya bakmıştım.Kimse yoktu.Sokakta olduğu gibi hiçbir yaşam belirtisi yoktu.Bir elimle çocuğu tutarken camdan uzaklaştım.Diğer elimle her ihtimale karşı silahımı çıkarmıştım.Çocuğu bırakıp nasıl gidebilmişti gerçekten inanamıyordum aptal esmere.Sadece sarışında değildi sanırım aptallık.Bana bir psikopata çocuğunu nasıl bırakıp gitmişti?.Annesi olarak dahada üzerine titremeliydi.Silahı emniyetten çıkarırken küçük başbelası mızırdanmıştı.Annesine benziyordu.En ufak bir şeyde bile mız mızlanıyordu.Odadan çıkarken dikkatli bir şekilde etrafıma baktım.Bu çocuk kimin çocuğu olursa olsundu.Bana emanet edilmişti ve bu nedenle annesini bulduğumda bir güzel dövecektim.Evin içerisinde gezerken aynı zamanda bağırmaya başlamıştım ama bu sefer daha normal bir şekilde.

''Eliz!'' boş ve eski evin odalarının içerisinde dolanıyordum.Ne Eliz vardı ne de bir kan lekesi.Onun kendini öldürdüğüne inanmıyordum.Ayaklarım altında gıcırdayan tahtaların sesi beni sinir ediyordu.Ufaklık kafasını omuzumdan kaldırdı ve etrafına baktı.Küçük beyaz dişlerini göstere göstere gülümserken ellerini birbirine vurdu ve