Narin,saf ve pembemsi bir kişiliğe sahipmiş gibi görünse de güçlü,sabırlı ve inatçı bir kız.
Asabi,sinirli,hayata karşı kırılamaz bir öfkesi olan bir adam.
Sevdiği için savaşan,onun karanlık dünyasının topraklarına kendi elleri ile açtığı mavilikte...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
••• 1 hafta sonra
Hayat karmaşık bir ip yumağı gibiydi.Anlamak çok zahmetli ve emek isteyen bir uğraştı.Hayatıma ait ip yumağı hangi aşamada karışmıştı ve ucu kaybolmuştu göremiyordum.Ağır hareketlerle sallanan sandalyeden yavaşça kalkıp,Doğa'yı beşiğine yerleştirdim.Odaları ve yatak odam arasında mekik dokumak çok yorucuydu.Beşiklerini odama taşınmayı başardığım için mutluydum.Komidinin üzerinde duran saate bakıp,derin bir iç çektim.
01:40
Poyraz'ı Eliz'in hastaneye geldiği gün kesin bir dil ile evden kovmuştum.Kızların hayatının ilk günleri ait olduğu yerde olmalıydı ve ben Poyraz'ı bir süre görmek istemiyordum .Bartu benimleydi ve Eliz yaptığının bir cezası olarak uzun bir süre Bartu ile görüşemeyecekti.Bu Poyraz'ın kararıydı.Hormonlarımın büyük ölçüde abarttığı kadar bir tepki vermediğim için mutluydum.Eliz'e verdiğim zarar kısa sürede geçerdi ama dikişlerime birşey olsaydı acısını tamamen ben çekerdim.
"Uyudular mı?"
Çisem'in sorusu ile sabahlığımı üzerime geçirip,hafifçe başımı salladım.1 haftadır annem ve Çisem geri dönüşümlü olarak benimle kalıyorlardı.Üniversite başlayana dek Çisem'den kurtulmak mümkün değil gibiydi.Pencere kenarına doğru yürüyüp,kollarımı birbirine geçirdim.
"Poyraz'ı ne zaman affedeceksin?"
Çisem yanıma gelmiş,saten çizgi film karakterli pijamaları ile öylece beni izliyordu.O gün Eliz'i dövmekten beter etmiş ve dışarı çıkarmıştı.Bana pek bir iş bırakmamış ve istediğim gibi davranmayı kabul etmişti.Beni zorlamayacaktı.Bir haftadır ısrarla arayıp,evine gelmek istediğini ve beni özlediğini söylese de yanıtsız bırakıp yüzüne kapatıyordum.
"Hak ettiğinde"
Çisem'e göz ucuyla bakıp,ıssız yolu izlemeyi bıraktım.O gün hastanede çektiği nutuk hâlâ zihnimde ilk günkü gibiydi.Kalıplaşmış ve adeta buz tutmuştu kelimeleri.
"Anne olduğunda aptallığın gider sanıyordum Selen.Kızlarına bile bakamayacak hâle gelip,sırf Eliz kızına dokundu diye dikişlerini mi patlatacaksın?!.Sen onun çocuğunu her gün pışpışlıyorsun,o seninle böyle ödeşmek istedi ve sen düşüncesizce ona istediğini mi veriyorsun?"
Evet,işte tam tamına böyleydi.Eliz'i savunmamıştı.Sadece gözümü açmak ve o tehlikeli hormonlarımı dizginlemek istemişti.Bunu çok iyi bir şekilde görebiliyordum.Kendime zarar verme girişimim onu çılgına çevirmişti.Bir anlığına Barut ve orada olanları tamamen unutup,sadece çıldırmıştı.
"Beni görmek istemiyor musun?.Tamam,öyle olsun.İstediğini yapacağım.Senden tek istediğim şu,bir başkasının kızlarına dokunmamasını istiyorsan senin onların yanında olman gerekir.Hastanede değil"
Dikişlerimi zorlamam konusundaki nutuğu da böyleydi işte.Onu görmek istiyordum.Kızlarıyla ilgilenmesini ve onları uyutmasını izlemek istiyordum.Burnu sürtsün diye bir haftadır yapmadığımı bırakmamıştım ona.Kırgınlığını ve üzüntüsünü her daim hissediyordum.Her aramasında,kızlarını gördüğü her görüntülü aramada onu nasıl kırdığımı görüyordum.O kızlarıyla olmalıydı ve olmakta istiyordu.Ona verilen en büyük ceza kızlarıydı.
