Siyah İnci

88●•

Sırtım soğuk duvara değdiğinde karşımda sandalyede oturan Onur'un sinirden neredeyse alev saçan gözleriyle karşılaştım. Yapabildiğim gözümü kaçırmak olunca bu sefer de yanında oturan Cansu'yla aynı merak dolu gözlerine hapsoldum. Açık mavi gözleri koyulaştığında neredeyse Onur gibiydi. Belki de şu an benim için aynı duyguları besledikleri içindi bu görüşüm.

Yanımda tedirgin şekilde duran Cankat benim gibi sırtını duvara yasladı. Eli, onun yanındaki elime değdiğinde içimdeki yumrunun büyümesini sağladı. Böyle bir durumda ona karşı özlemim dokunarak daha fazla nasıl büyüyebilirse o konumdaydım.

Gitmesini istemediğimi söyledikten sonra aldığımız haberle soluğu hastanede aldık. Burak'ın gözünü açmasına müsaade edeceklerine dair haberi... Böyle bir anda onu yalnız bırakma gibi bir düşünce aklımın kıyısından geçmezken hastaneye birlikte geldiğimizi görenlerin hışmına üzerimdeki tehlikeli gözleriyle uğramaya devam ediyorum.

Onur benimle konuşmak istediğini her haliyle belli etse de buraya Cankat'la gelmemle sessizliğe büründü. Geriye öfkeli gözleriyle üzerimde baskı kurarak yanına gitmemi beklemekle kaldı. Cansu ise silahların kulaklarımızı kanattığı günden beri benimle konuşmak için bir durum bile yaratmadığı gibi o da konuşmaya lüzum bile görmedi. Yine ondan saklanan bir şey vardı ve abisinin eski sevgilisi de bu olaylara dahilken onu dışlamaya devam edecekti. Onun için bu pozisyonda biriydim. Cankat konuşup ona hayatının bir yalan üzerine kurulu olduğunu anlatmadan da bu pozisyondan çıkmaya niyeti olmayan biri.

Şimdi ise babasının uyanmasını dört gözle beklerken onu bu hale sokan herifin kapısında uyandığı anı, bana ve abisine gözlerini dikerek geçiriyordu. Uzaklaşmak yerine artık gerçekleri duymak için can savaşı veren o adamı bekleme kararı almış gibiydi. Bizden duyamadığı o sır perdesini abisinin koruduğu, babasını vuran adamın ağzını aramak için bizimle bekliyordu. Bu durumda yanında o günden beri ayrılmayan Onur'un da onunla beklemeye devam etmesi doğal bir durumken karşılarında yeniden bir araya gelmiş gibi gözüken kişilere öfkelerini gözleriyle kusuyorlardı.

"Şimdi ne yapmalıyım?" Gözlerimi yeniden o bakışlara dalarken kaçırmıştım ki Cankat'ın tedirgin sesiyle ona doğru döndüm. Siyah inciler daldığı yerden bana doğru döndüğünde yüzüme baktı. "Burak uyandığında ben hangisiyle uğraşacağım Nehir? Cansu'ya gerçekleri anlatamaya korkmaktan ağzımı açamazken Burak gerçeklerle acı çekerken nasıl susacağım?"

Annesinin tecavüze uğrayan çocuğu olduğunu sanıp delirmekten ölümü düşünen biriyken, gerçeklerin aslında kardeşinin bu durumda olan biri olması eminim onu daha kilit duruma soktu. Öncesinde sonuç belliydi. Babasının bu yaptıklarına hesap sorduktan sonra beni bile geride bırakarak hayatına son vermekti. Şimdi ise daha tanımaya bile fırsat bulamadığı kardeşinin aslında tecavüz mağduru bir çocuk olduğunu ve onunla birlikte canından çok sevdiği kız kardeşinin de bu durumda kaldığını biliyordu. Onların hissettiklerini ve kendine ne yapacaklarını düşünmek daha çıkmaz durumdu. Burak'ın uyuduğu sürece kendine zaman tanısa da zili çalıp kapının açılmasını bekleme zamanı geldi. Hele Burak'ın iki kere uyanarak sinir krizi geçirdiği anlardan sonra bugün onu, ne gibi sürpriz bekliyordu düşünmek bile yoruyordu.

Sessiz ve içten çıkan sesine ağzımı açmama fırsat olmadan odadan doktor çıktığında ikimizde aynı anda başımızı çevirdik. Orta yaşlarda yorgun olduğu gözünün altındaki şişlikten belli olan adam gözleriyle etrafı taradıktan sonra Cankat'ın incilerinde takılı kaldı.

"Cankat Bey'di değil mi?" Soruyu yönelttiğinde onunla birlikte çıkan hemşireler yanından uzaklaşırken bize doğru adım attı.

"Evet, benim." Cankat onaylarken sırtını duvardan çektiğinde onunla birlikte mıknatıs gibi hareket ettim. Cansu ve Onur da ayaklansalar da yanımıza yaklaşmadan dikkatle doktorun ne diyeceğine odaklandılar.