အလှလေး ရှောင်မန် Book 5 (645- 994)

အခန်း (645)

အခန်း (၆၄၅) : သေစမ်း….ငါတို့ အဝိုင်းခံထားရပြီ

သုံးရက်ကြာပြီးနောက်မှာတော့ သူတို့ ဆာရူဒါကနေ နဇိုင်းရယ်ကို ပြန်တာ လမ်းတစ်ဝက်သို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

သူတို့  နဇိုင်းရယ်နဲ့ နီးလာလေလေ ဂူမန်မန် စိတ်မအေးလေ ဖြစ်နေရသည်။ အမှောင်ထဲကနေ သူမကို တစ်ယောက်ယောက်ကကြည့်နေသည်ဟု ခံစားရလို့ သူမ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်သော်လည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရပေ။

လေထဲမှာ ဝဲနေသော အီရန်ပင် သံသယဖြစ်စရာမတွေ့သည့်အတွက် ဂူမန်မန်လည်း ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပဲ နဇိုင်းရယ်ကို အရမ်းလွမ်းနေလို့ ဖြစ်မှာပါဟု ဖြေသိမ့်လိုက်ရသည်။

ညဘက်ရောက်တော့ ဝိုင်းစက်နေသော လတစ်စင်းကလည်း ကောင်းကင်ထက်မှာ ထွန်းလင်းတောက်ပနေသည်။

အစိမ်းရင့်ရောင်သစ်တောကလည်း သူတို့ကို အုပ်မိုးထားသည့်အတွက် ကြောက်လန့်မှုကို ထိန်းချုပ်မရနိုင်ဖြစ်နေသည်။

အရာအားလုံးက တိတ်ဆိတ်နေပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်ရန် သင့်တော်သော ညလေးတစ်ညပင်ဖြစ်ပေသည်။

ရုတ်တရပ် ကျယ်လောင်သောအူသံက တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွဲလိုက်သည်။

ဂူမန်မန်လည်း သတိကပ်လိုက်ပြီး အဲလ်ဗစ်နဲ့လီရာကလည်း သူမကို ကာကွယ်ဖို့ သူမဘေးမှာ အသင့်ရပ်နေကြသည်။
ဂူမန်မန်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မေးလိုက်သည်
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

အဲလ်ဗစ်နဲ့လီရာက အကြည့်ချင်းဖလှယ်ပြီးနောက်မှာတော့ လီရာက အခြေအနေကို စစ်ဆေးကြည့်ဖို့ ထွက်သွားသည်။ မိသားစုတစ်ခုစီကလည်း အမျိုးသမီးတွေကို ကာကွယ်ပေးဖို့အတွက် အမျိုးသားတွေက ဝန်းရံထားကြသည်။

အဲလ်ဗစ်က ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ကာ ဖြေလိုက်သည်
“အဲ့တာက လေလွင့်သားရဲတွေ”

လေလွင့်သားရဲ……

ထိုစကားအတွက် ဂူမန်မန် သိထားတာကတော့ သူတို့က စွန့်ပစ်ခံထားရတဲ့သားရဲတွေဖြစ်ပြီး သွေးအေးသလို ရက်စက်တတ်တယ်ဆိုတာပဲ