Podemos pintar, colores al alma

Rozdział LXIX: Nowi uczniowie

- Leon... - zaczęłam mówić, ale mi przerwał.

- Nie musisz mi się tłumaczyć. Rozstaliśmy się. Zrobiłem błąd. Masz prawo spotykać się z kimś innym - powiedział smutno.

- Ale...

- Muszę już iść. Jutro wyniki przesłuchania - rzucił i wyszedł, mijając się z moim tatą.

- Co tu się dzieje? - zapytał się.

- Nic. Diego idź już. - Popatrzył się na mnie i zrobił to, o co go prosiłam.

- Powinienem coś wiedzieć? - zapytał tata.

- Nie, a ja powinnam?

- Co? Nie... Ja.. Mam dużo pracy - powiedział szybko i poszedł do gabinetu. Nie mam siły teraz od niego wyciągać, czemu pocałował Angie. Poszłam do swojego pokoju. Byłam zmęczona tym dniem, więc bardzo szybko zasnęłam.

Rozmawiałam z Camilą i Francescą w Studio'u.

- Wyniki za 10 minut! - krzyknęła Cami. - Tak się denerwuję!

- Spokojnie, Cami. Na pewno się dostałaś - powiedziałam. - Słyszycie tą melodię? - zapytałam nagle.

- Co? Jaką melodię? - zdziwiła się Fran.

- Ja nic nie słyszę - dodała Cami.

- Ona jest... piękna... Jak możecie jej nie słyszeć? - Odeszłam od dziewczyn, które patrzyły na mnie jak na wariatkę i zaczęłam słuchać melodii. Dobiegała z sali muzycznej...

Szybko do niej wbiegłam. Zobaczyłam przy keybordzie Leon'a.

- Grałeś przed chwilą? - zapytałam, a on kiwnął głową. - Ta melodia... - zaczęłam mówić, ale mi przerwał.

- Chodź. - Podeszłam do keybordu, a Leon znowu zaczął ją grać, a ja śpiewać słowa, które niedawno napisałam.

Tanto tiempo caminando junto a ti

Aun recuerdo el día en que te conocí

El amor en mi nació tu sonrisa me enseno

Tras las nubes siempre va a estar el sol

Te confieso que sin ti no se seguir.

Luz en el camino tu eres para mi.

Desde que mi alma te vio.

Tu dulzura me envolvió.

Si estoy contigo se detiene el reloj.

Lo sentimos los dos el corazón nos hablo

Y al oído suave nos susurro

Quiero mirarte

Quiero sonarte

Vivir contigo cada instante

Quiero abrazarte

Quiero besarte

Quiero tenerte junto a mi

Pues amor es lo que siento.

Eres todo para mi.

(...)

- Ona jest... - zaczęłam mówić.

- Idealna - dokończył Leon.