AŞK KAPIYI KIRINCA (KİTAP OLDU)

33. Bölüm

     Birkaç saniye şaşkın ördek gibi kalakaldıktan sonra ise Rüzgar'ın elini tamamen çektiğini, an itibariyle suyun üzerinde desteksiz duruyor olduğumu fark ettiğimde ise vücudumu sarmaya başlayan şaşkınlıkla karışık panik ile ne yapacağımı bilemedim.

"Bak, kendi başına da durabiliyorsun işte." Rüzgar'ın sesi ile paniğim katlanarak artarken salgıladığım adrenalin yüzünden kontrolümü kaybetme noktasına geldim.

Hızlanan nefesimi ve son hız atan kalbimi zapt etmeye çalışırken ise odağım tamamen kayboldu ve duruşum bozuldu.

Sonrasında ise ne olduysa oldu, dananın kuyruğu koptu.

Birkaç saniyelik akıl tutulmasının ardından normalde dönmeye başladığımda ise kendimi Rüzgar'a, tabiri caizse ağaca sarılan koalalar gibi yapışmış bir halde buldum. Resmen kollarımı boynuna dolamış, çocuğa yapışmıştım.

An itibariyle o bana bakıyordu, ben ona bakıyordum. Gözlerimiz resmen birbirine kenetlenmiş gibiydi ama ikimiz de tek kelime bile etmiyorduk.

   Zaman durmuş gibi gelirken Adem elmasının hareket ettiğini gördüm. Gerilmiş miydi? Yoksa bana mı öyle geliyordu?

  Saniyeler sonra iyice kendime geldiğimde başımı iki yana salladım ve kollarımı boyundan çekerken belime sıkıca doladığı elinden kurtuldum. Kendime inanamıyordum. Ben az önce ne yapmıştım?

"B-ben." Bakışlarımı ondan kaçırırken kekelediğimde içten içe kendime küfrettim. "Ben çok özür dilerim. Bir an korktum. Gerçekten çok özür dilerim."

Cümleleri ardı ardına sıralarken ise arkamı döndüm, ona bakmadan merdivenleri tırmanıp havuzdan çıktım ve ıslak olmamı umursamadan koşar adım oradan uzaklaştım. Zira utançtan yerin dibine girmeme ramak kalmıştı.

Kendimi soyunma kabinlerinin olduğu yere attığımda ise duvara yaslanıp elimi kalbimin üzerine koydum. Hâlâ inanamıyordum.

  Ne olmuştu öyle? Biz az önce ne yaşamıştık?

🐚🐚🐚
Lütfen oy vermeyi unutmayın.. ☺️🙃