Mazi ile İstikbal

Bölüm 63 - Çaresiz Günler I

Haftalar öncesi...

Mart ayının yağmursuz lakin koyu bulutlarla kaplı bir Pazartesi günüydü, Leon biraz da aceleci adımlarla hastane binasına girmiş, gözleri arayış içindeydi. Tek tek odalara göz gezdirmenin sonunda aradığı sevgilisini nihayet bulabilmişti.

"Hilal Hemşire!" diye seslendi ciddiyetle, zira genç kızın yanındaki diğer hemşireleri şüphelendirmek istemiyordu. Hilal daha da zor duruma düşsün istemiyordu.

Hilal kendisine dönüp bakınca da konuşmaya devam etti Leon.
"İlaç deposunu teftiş etmem lazım geliyor, rica etsem bana eşlik eder misiniz?" Bugün de geliş bahanesi buydu.

Genç kız başını sallayarak onayladı onu sadece. Ardından yanından geçip deponun yolunu tutmuştu. Leon usulca kızı takip ederken biraz tadı kaçtı, zira Hilal sanki bugün biraz daha kötü görünüyordu. Yüzü düşük ve solgundu.
Biricik sevgilisi hâlâ annesinin ölümünü atlatamıyordu, bunu biliyordu Leon. Üstelik Hilal'in ailesinin de çok zor günler geçirdiğini biliyordu. Dün genç kızın babaannesi hastaneden taburcu olmuştu, lakin yine de yaşlı kadının sıhhati yerinde değildi. Yürüyebilen bir felç hastası gibiydi. Etrafına bakıyor, ama görmüyor ve duymuyordu. Yüzünde de hep boş bir ifade vardı. Leon bile Hilal'i görmeye gittiğinde kadınla konuşmaya çalışmış, fakat aldığı tek karşılık gözlerine bile değmeyen boş bakışlar olmuştu. Yaşlı kadın kendini yaşayan bir ölüye çevirmişti. İşte bunlar hep Azize Hanım'ın ölümünün yankıları olmuştu.

Küçük boş ecza odasına girdiklerinde Leon hemen biricik zevcesine sıkıca sarıldı.
"Seni çok özledim, sevgilim! İyisin değil mi?"

Hilal de ona onun gibi sıkıca olmasa da sarılarak karşılık verdi.
"İyiyim." dedi düz ve pek keyfi olmayan bir sesle.

Leon, sevgilisinin taktığı hemşire başlığından birazcık görünen sarı saç tutamını öpüp kokladı. Biraz daha sarıldıktan sonra hafifçe yüzüne bakabilecek şekilde kendini geri çekse de, kızı kollarının arasından bırakmadı.
"Hasibe Hanım nasıl? Eğer evde ablanla yine tartışıyorsan evimize gel. Benim nöbetim yok bu aralar. Yanında olmak istiyorum."

"Babaannem aynı." derken gözleri mümkünmüş gibi daha da hüzünle kaplandı Hilal'in. Ardından aklına gelen şeyle Leon'a çıkardı bakışlarını.
"Aslında sana söylemek istediğim bir şey vardı. Buraya geldiğin iyi oldu."

Leon "nedir?" der gibi bakarken, merakını genç kız dindirdi.
"Bugün hastanedeki son iş günüm. Az evvel başhekime istifamı verdim."

"N-Neden? Niye? Bir şey mi oldu seni rahatsız eden?" derken hem çok şaşkın, hem de biraz kızgındı Leon, zira Hilal'in işini çok sevdiğini biliyor ve bu istifa mevzusunu kızı rahatsız edecek bir tavıra karşı zoraki alınmış bir karar olarak düşünüyordu.

"Düşündüğün gibi değil. Babaannem için yaptım. Vaziyetini sen de biliyorsun. Evde ihtimamlı bir bakıma muhtaç. Zaten burda da Türk hemşireleri tasviye etmeye başlamışlardı. Beni de sırf General Cevdet yüzünden tutuyorlardı. Böylesi daha iyi olacak."

Leon bu açıklama karşısında yumuşasa da, yine de Hilal için endişe etmekten kendini alamıyordu. Tanıyordu zevcesini, Hilal iyi değildi. Şimdi kendini iyice o eve kapandığında daha da asabının bozulmasından endişe ediyordu. En azından hastane çalışmak, başka insanlarla alakadar olmak düşüncelerini meşgul ederdi. Şimdi felçten hallice olan bir babaanne ile geçimsiz bir ablayla tüm gün baş başa kalmak, genç kızın haleti ruhiyesini bozabilirdi.
Lakin yine de bir şey diyemiyordu Leon, zira Hilal'i nasıl teselli edeceğini kendi de bilemiyordu. Azize Hanım'ın vefatından beri Hilal her gün daha da içine kapanıyordu. Biricik karısı gözünün önünde eriyip giderken, Leon'un çabaları sanki hiçbir sonuç vermiyordu. Genç adam belki de hiç bu kadar kendini çaresiz hissetmemişti.
"Peki o halde. Sen böyle bir karar aldıysan, sana destek olmaktan başka bir şey yapamam. Lakin sevgilim, evimize de gelmeyi ihmal etme lütfen. Bilhassa kendini kötü hissettiğinde yuvamıza gelmeni istiyorum." deyip durdu ve kızın yüzünü iyice ellerinin arasına aldı.
"Unutma sevgilim, sen yalnız değilsin. Yaşadığın acıyı da tek başına göğüslemek mecburiyetinde değilsin. Ben varım. Karımın bana ihtiyacı varsa, yanında olmak benim kocalık vazifem. Bunu asla unutma. Anlaştık mı?"