Mutlu bir hâlde kahvaltı ediyorlardı, eğlene eğlene yemek yiyor vede gülüşüyorlardı. Lakin masanın bir köşesinde oturmuş, kimseyle muhattap dahi olmayan Azad ise sadece tabağındakilerle ilgileniyordu. Ne konuşuyor ne de yiyordu sadece önüne koyduğu birkaç şeyle oynuyordu.
Kaan - Önündeki nimet cahil, ne diye oynuyorsun?
Azad - Sanane? Günahsa bana günah!
Kaan - Dayak arama Azad, benimle adam gibi konuş!
Deniz - Boşver şunu abi, aklınca bize surat yapıyor.
Kaan - O niye?
Dedi çatık kaşlarla ona bakarak, Deniz ise iğrenç bir gülümsemeyle yeniden konuşmuştu.
Deniz - Dün bunun doğum günüydü abi ama kimse hatırlamadı. Hediye alanda yoktu, bu yüzden de bozulmuş yavrucak!
Kaan - Komik değil Deniz, gülmeyi derhal kes!
Dediğinde kız bozularak yemeğine devam etmişti, o ise Azad'a yandan bakarak şunu söylemişti.
Kaan - Dün için herkes adına özür dilerim küçük, oldu bir kere affet!
Azad - Sıkıntı yok, zaten ne zaman hatırladınız ki?
Ela H - Abin büyüklük edip af diliyor, sense utanmadan hâlâ surat yapıyorsun! Ayıp değil mi?
Azad - Ya bana? Bana ayıp değil mi anne? Sizin yaptığınız şeyler bana ayıp değil miydi?
Kandemir B - Yediğin önünde yemediğinse arkanda, neyin eksik?
Dedi sinirle ona bakarak, Azad ise başını iki yana sallayıp ruhsuz bir sesle şunu söylemişti.
Azad - Neyimi verdiniz ha, bana tam olarak ne verdiniz baba? Sevgi mi, para mı yoksa ufacık bir kağıt parçası mı? Yav allah aşkına sen beni 11 yaşımda tüm mirastan men etmedin mi? BENIM BURDA NE IŞIM VAR?
Kandemir B - BAĞIRMA BANA!.
Azad - Beni niye çağırdınız? Yoksa gözüme bu lanet sevginizi, birbirinize olan bağınızı mı sokmak istiyorsunuz? TAMAM GÜZEL BIR AILESINIZ IŞTE AMA YETER, SIKTINIZ ARTIK!
Kandemir B - Bana bir daha sesini yükseltirsen seni öldürürüm.
Azad - Ömrümü yediniz doymadınız ama yine de afiyet olsun! Boğazınıza dizilir inşallah!
Kandemir B - AZAD!
Diye bağırınca hepsi korkuyla yerinde zıplamıştı. Azad ise cevap bile vermeden yemek salonundan çıkmıştı, daha sonra da hole koyduğu çantasını alıp evden çıkıp gitmişti. Alışmıştı, bu evde yerinin olmamasına, istenmemesine alışmıştı. Şuana kadar kimse ona özel birşeyler yapmamıştı. Şimdiyse abisi yalandan yere unuttuk diyordu, herzaman ki gibi unuttuk diye yalan atıyordu.
