ATEŞ!

51/ O katliyam,..

Azad Kaplan'dan devam..

- Yani babamla bir kez olsun görüşmek istiyorsunuz, doğru mu Kenan Bey?

  Evet hâlâ onunlaydım, nişanlım burda yoktu. Zahir gelip onu almıştı, dediğine göre ailesel bir mevzu varmış. Ama ne olduğunu anlatmadı, sadece Mehir'i alıp gitti. Kenan Bey ise ben gidecekken engel olup konuşmak isteğini belirtmişti. Şimdiyse onunla karşılıklı kahve içerek konuşuyordum, şöyle bir bakıyorum da o da babam gibi kibar vede sevgi doluydu.

Kenan B - Evet, tamam Korkut biraz alınganlık yaptı. Ama ben abimi anlıyorum, hem onun yerinde olsam bende istemezdim. Ilk reddederdim sonuçta çocuk değiliz.

Bir saniye bu adamın kendi kardeşini savunması lazımdı. Ne yani babam için ters konuşmayacak mı? Tamam babam çok haklı ama ne bilim bir yerde Destan bile benim için ne çok şey demişti. Yüzüme masum rolleri oynayıp arkamdan ne şeytanlıklar etmişti. Üvey ablam Deniz gibi o da numara yapmakta ustaydı. Ama ben bu numaraları yemezdim, ben bir kere yılanın büyükleriyle yüz göz olmuştum. Destan bana ne yapabilirdi ki? O kimdi?

Azad - Babam sizinle görüşmek istemiyor, benim bile sizle konuşmamı istemezdi. Ama oldu bir kere, artık yapacak birşey yok. Sizin duruma gelirsek; ben bu şeye karışmam, bu onun kendi kararı! Sizi istemiyor, kan bağını hiç umursamıyor.

Dedim ona bakmadan çünkü babama benzeyen adama kızmak zordu. Kenan Bey resmen Barboros Kaplan'ın kopyasıydı, sanki ikizi gibiydi. En az onun kadar kibar vede sevgi doluydu, bana karşı sevgi doluydu. Bu aslında hep böyleydi. Beni elalem severken sevmesi gerekenler sevmezdi. Üvey babam beni ailesinden attı, kimse anlamasın diye de Akman soyadından atmamıştı. Ne komik, acınası... Kendime acıyorum biliyor musunuz?  Ben bile kendimi sevmezken Barboros babam beni baş tacı yaptı. Sevgi verdi, ailem oldu. Kesinlikle buna bir zorunluluğu yoktu, o bana baba olurken isteyerek olmuştu. Hiçbir karşılık beklemeden, kalbimi kıracak şeyler yapmadan babam oldu.

Kenan B  - Oğlum bak... Bir saniye sen ağlıyor musun?

Dedi korkuyla, o diyince fark etmiştim. Göz yaşım akıyordu, ağlıyordum. Hemen göz yaşımı silip hiçbirşey olmamış gibi konuşmaya devam ettim.

Azad - Babama benziyorsun, sana bakınca onu görüyorum ve ters konuşmak zor geliyor. Lütfen benimle konuşmayın, görmezden gelin beni!

Kenan B - 1 kerecik konuşsak, bak oğlum ben seni evlâd gibi görmek istiyorum. Hatta diğerleri de öyle bilmek istiyor çünkü sen bizim yeğenimizsin.

Tahminen beni araştırdılar ama öncesinde ne oldu bilememiş olabilirler. Çünkü babam nasıl yaptıysa taaa öncesinden beri sanki onunlaymışım gibi bir görünüm vermişti. Benim geçmişim silinmişti, annem Deniz diye biriydi ama normalde öyle biri yoktu. Babamsa var gösterip sanki beni doğururken ölmüş gibi bir imaj vermişti. Ben Kaplan'dım, geçmişim filan yoktu. Geçmişim sadece benim içimde derin acıydı ve bende o acıyı unutabilmek istiyordum. Koza'ysa... Işte o da tüm dengeyi bozan ikiz kardeşimdi, onun kim olduğunu açıklamak zordu. Hoş babamda açıklamak gibi bir polemiğe girmiyordu. Bende kardeşimi reddetmek istemiyorum bu yüzden de susuyorum. Bu konu hakkında asla konuşmuyorum.

Kenan B - Oğlum Koza kim?

Ikizim, öz babamın oğlu ve onlardan çok var. Biri benimle ama ben bunu açıklamakta zorluk çekiyorum. Çünkü Kuzey Ateş ile bir bağım olması beni artık rahatsız ediyor, hâlbuki öncesinde onlarla aile olabilirim diye bir düşüncem vardı. Sahi biz bu duruma neden ve niye gelmiştik? Ben çocukluk mu yapmıştım? Bizi bu raddeye iten ben miydim? En önemlisi de bizi ziyan eden ben olabilir miydim?