Ang Artista At Ang Julalay(Magandang Alalay)

ANG PAG ALIS NI KRISTINE PART THREE

AUTHOR'S NOTE:
Eto na this is it pancit pancit!. :) update while watching Jurassic Park Three.
________________________________________________________________________
KRISTINE'S POV:
"Simple lang, nasabi lang naman sa akin ng Anak ko. At wag kang mag alala sa Lola Gina mo, dahil kami ni Liesly ang bahala sa kanya habang nasa Brunei ka. Pangako ko yan sa iyo"-.Daddy ni Bestie Liesly.
"Naku salamat po Tito., salamat po Talaga. Wag po kayong mag alala pagbubutihan ko rin po ang trabaho ko. Hindi ko po alam kung papano ko po masusuklian yung kabutihan niyo po sa akin pero salamat po talaga".-naiiyak kong sabi sa kanya.
"Basta ipangako mo sa akin na pagbubitihan mo ang trabaho mo, dun makakabawi ka na sa akin. Okay ba yun?."-Daddy ni Bestie.
"Okay na okay po tito"-Ako.

DECEMBER 23, 2008
Dumating na yung araw ng pag alis ko dito sa Pilipinas.
Kasalukuyan akong nasa NINOY AQUINO INTERNATIONAL AIRPORT. Kasama ko sina Lola Gina, Bestie Liesly at ang Daddy niya.
Waiting Area:
"Apo mag iingat ka dun ha? Mamimiss kita apo ko"-Umiiyak na si Lola Gina ko. Kaya pati ako ay naiyak na rin. Niyakap ko ng mahigpit si Lola Gina. Eto ang first time na pasko namin na magkakahiwalay kami. Kaya masakit din sa akin na iwanan sa araw na iyon si Lola pati na rin si Bestie at ang daddy niya.
"Lola uso naman po ang chat sa internet eh. Kaya araw araw pwede tayong mag chat para di natin ma miss ang isat isa. Ganun din ang gagawin ko Bestie. Kaya wag na kayong umiyak. Alam niyo naman na di uso sa akin ang drama eh".-Ako.
"Oo na di na kami iiyak. Basta ba pangako mo araw araw,mo kaming tawagan ha?"-Bestie Liesly.
"Oo promise tatawagan ko kayo lagi".-Ako.
Ilang sandali pa ay tinawag na yung mga papunta ng Brunei. Hudyat na para sumakay na ako sa eroplanong naka assign para sa akin. Malungkot man pero kailangan kong umalis at magtrabaho, hindi lang para sa sarili ko, hindi lang sa pangarap ko kundi para din sa Lola ko.

Mahigit labinlimang oras ang ibiniyahe ko mula Pilipinas hanggang Brunei, well nakarating naman ako sa Brunei ng matiwasay at higit sa lahat maganda pa din.,

BRUNEI INTERNATIONAL AIRPORT: ARRIVAL AREA-WAITING AREA
Habang nandito ako sa waiting area, hinihintay yung susundo sa akin ay nilabas ko muna yung magazine na dala ko. Pa ngiti ngiti pa ako habang nagbabasa, pano ba naman kasi tungkol iyon kay Wu Chun ko noh. Wala akong paki alam sa mga taong nakatingin sa akin na para bang isa akong baliw. Ha! Inggit lang sila dahil ako may magazine ni Papa Wu Chun!.
"Hi Miss Kristine!"-Napa angat ang mukha ko dahil sa narinig kong boses. Nakita ko ang isang babae na nakangiting nakaharap sa akin. Tinitigan ko ito ng mabuti., mahirap na baka kidnapin lang niya ako. Well maganda naman ang babae mala Manilyn Reynes nga lang ang katawan. In short mataba.haha wag niyo akong isusumbong ah. Naka suot ang babae na pang opisina na tulad ng kay Mary Rose. Nalaman kong Arcelie Javellana ang name niya dahil nakalagay iyon sa name tag niya.

"How did you know that i am Kristine?"-Nagtataka kong tanong sa kanya.
"Well its base on picture that your agency sended to us, and then base also on the paper at your back"-natatawang sabi ni Arcelie sa akin.
Sinadya ko talagang mag lagay ng papel sa likod ko ng may nakasulat na hey im Kristine Macaraeg did you know me? Im beautiful right?!. Kaya naman siguro natatawa yung mga taong naka salubong ko kanina dahil sa nabasa nilang sulat na nakapaskil pala sa likod ko,.
"By the way im Arcelie Javellana. You can call me celie. I am the one who will going to help you here in Brunei. We had the same boss., so you'd rather always listen into my instructions before you work. Okay?"-Medyo mataray na sabi sa akin ni Arcelie.
"Yes ma'am i understand".-Ako.
"Good!"-Arcelie.
Sinundo kami ng isang black limousin, ang taray diba? Doon sa Pilipinas tricycle lang ata ang nakikita kong sasakyan sa kalsada. Pero dito Limousin talaga. Habang nasa sasakyan kami ni Arcelie, sobrang tahimik lang.
"Hay, sa wakas nandito na din ako sa land of my dreams. Sana makita na ulit kita Wu Chun!. At sana eh maalala mo pa ako. Hahanapin talaga kita dito. Hindi ako titigil hanggat hindi kita nakikita. Pero hahanapin lang kita kapag day off ko ah, kasi may trabaho na ako eh ah. Mwah"!-kausap ko yung magazine na kung saan ang cover ay si Wu Chun mismo. Lingid sa kaalaman ko ay mahinang tumatawa si Arcelie.
"Kung alam mo lang Kristine"-Sa isip ni Arcelie.

Mahigit dalawang oras ang biniyahe namin mula Airport hanggang sa next destination namin ang.............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
GOH HOTEL DE BRUNEI. Na alam kong isa sa pinakamagarbong hotel sa Brunei. Namangha ako sa ganda ng nasabing Hotel mula sa,structure hanggang sa mga furnitures na ginamit dito.
"Here is your room, if you need anything just call me".-Pagkasabi niyon ay iniwan na akong mag isa ni Arcelie sa magiging kwarto ko ngayong gabi.
Nilibot ko ang aking paningin sa buong kwarto., may flat screen tv na malaki, may sariling cr, may balcony pa. At may mini kusina pa. Kumbaga sa madaling salita ay kumpleto na, lahat na naroon na. Napakasarap matulog dahil sa lamig na nanggaling sa labas.

Nagising ako sa ring ng cellphone ko,

"Hello"-inaantok ko pang sagot sa kung sino man ang tumatawag sa akin.
"Miss Kristine! Wake up! This is Arcelie, i just want to inform you that in 30 minutes we are now leaving here and we're going to your working place now!"-sigaw ni Arcelie sa kabilang linya, kaya naman dali dali akong nagtungo sa banyo., nang matapos akong magbihis ay saka ko na tinext si Arcelie. At di nagtagal ay sinundo niya ako. Habang nasa sasakyan ulit kami ay katahimikan ang bumabalot sa loob. At ako hindi nakatiis sa sobrang tahimik at muli kong kinausap ang aking sarili habang tinitigan ko yung magazine na si Wu Chun ang cover!.