Irish « N.H. & B.W.

Part 13

Ik lig nu in het zonnetje dit te updaten, terwijl ik over 3 uur moet gaan omdat ik naar Niall toe ga, dat had ik echt nooit durven hopen! Mijn ouders die dit kaartje hebben gekocht, ik ben ze nog steeds zo dankbaar..

« « « «

Rose Point Of View «

18-oktober-2016
Altijd waren er problemen, als het geen geld problemen waren, dan verzonnen Niall en mijn ouders altijd wel wat. Ik ging altijd meteen naar hem toe als ik hem nodig had en als ik weg wilde van thuis, maar hij had dat altijd wat lastiger. Hij wilde niet weglopen voor zijn problemen en hij wist hoe moeilijk zijn moeder het had met álles.

Ook toen was het dat geval. Hij belde me gefrustreerd en bang vooral: bang voor wat er nog meer zou komen.

'Ik heb je nodig, sweetheart,' zei hij zachtjes, hij wilde niet dat zijn moeder hem hoorde, want dan wist zij hoe veel pijn het hem had gedaan. Daar zou ze alleen maar ongelukkiger van worden.

'Ik... ik wil naar je toe komen, echt Niall. Maar ik kan het niet. Ik kan niet tussen die ruzie komen en om eerlijk te zijn, wil ik het ook niet.' Ik beet op mijn nagels, want Niall en ik hadden dit soort gesprekken regelmatig.

'Je hebt al zo veel aan je hoofd en dat snap ik, maar..' Een snik verliet zijn mond. Hij had zo veel pijn en ik kon het niet wegnemen. Ik kon hem nu niet vasthouden.

'Niall,' huilde ik met hem mee. 'Kom alsjeblieft hierheen.'

'Is daar geen ruzie?" Ik schudde hard mijn hoofd. Waarom moest alles zo gaan? Waarom konden we niet gewoon een normale familie hebben?

'Hier is geen ruzie,' zei ik kalm, want anders geloofde hij me niet. 'Je hebt even je rust nodig, ook al is het voor één nachtje.'

'Ik kom,' zei hij uiteindelijk na een lange stilte. Meteen daarna hing hij op. Ik wachtte rustig af, want meer kon ik niet doen. Als ik nu gewoon boven bleef zitten, had ik even geen confrontatie met mijn ouders en kon ik ook geen ruzie maken.

Na een tijdje stond ik op, omdat er getik tegen mijn raam klonk. Ik schoof het gordijn open en zag dat het flink begon te regenen. Het was al donker, maar nu leek de lucht wel zwart.

Opeens voelde ik me super schuldig, omdat Niall hier doorheen moest om naar mij toe te komen. Ik deed de gordijnen dicht en draaide me bedenkelijk om. Voordat ik mijn telefoon kon pakken, ging beneden de bel.

Ik rende naar beneden en opende de deur voordat iemand anders dat kon. Niall was doorweekt van de regenen, maar dat maakte me niet uit. Ik sloot hem in mijn armen en trok hem het huis in. Hij leek verdoofd door al het gezeik.

Een lange zucht verliet zijn lippen, terwijl hij zijn vingers in mijn schouderbladeren drukte. Ik klemde mijn hand in zijn doorweekte haren en voelde hoe het besef tot Niall kwam. Zijn schouders begonnen met schokken.

"Sh.." fluisterde ik zacht. Achter me hoorde ik voetstappen, waardoor Niall zijn neus in mijn nekholte verborg en zo niet opkeek. Ik stond met mijn rug naar de deur, dus ik kon ook niks zien.

"Niall?" vroeg mijn moeder zacht.

"Het is oké, mam. Laat ons eventjes," zei ik mompelend.

"Hij huilt, Rose. Hij is niet oké."

"Mam, alsjeblieft," smeekte ik haar en ik keek naar haar. Ze zuchtte en liep door naar de keuken. "Kom," fluisterde ik naar Niall, terwijl ik naar hem keek en mijn hand over zijn bovenarm wreef.