Irish « N.H. & B.W.

Part 79

Rose Point Of View

Tevreden wrijf ik met mijn vingertoppen over de binnenkant van Niall's arm. Hij kijkt langs me heen naar buiten en ik kijk naar zijn gezicht.

We zijn op weg naar de verjaardag van mijn neefje, mijn vader rijdt en Niall en ik zitten samen achterin, mijn moeder naast mijn vader.

Niall verplaatst zijn ogen 20 centimeter en vindt die van mij dan. Ik glimlach en knijp in zijn hand, die ik ook nog vast hou. Hij drukt een kusje tegen mijn voorhoofd en verstrengelt onze vingers dan.

Mijn familie wist wel dat het uit was met Niall en dat ik een tijdje met Brooklyn heb gehad, maar ze hebben Brooklyn nooit ontmoet. Ik ben er alleen nog alleen naartoe gegaan.

Het maakt alles wel meteen een beetje awkward, want er komen rare blikken dat ik weer 'ineens' met Niall ben.

Als mijn vader stopt, stappen we samen uit. Ik trek mijn kleren nog een keer recht en doe dan bij Niall hetzelfde. Hij kijkt naar me en ik glimlach.

"Kan ik mezelf niet aankleden?" glimlacht hij, terwijl we mijn vader achteraan lopen die langs de poort de tuin binnen loopt. Hij is de leider van onze groep, lijkt het wel.

"Je shirt hing achter op je riem," zeg ik en ik wrijf even over zijn onderrug. Hij mompelt en dan stappen we de tuin binnen. Mijn moeder kijkt nog grinnikend om naar me.

"Mannen," grinnikt ze, voordat ze mijn neefje een hand geeft. "14 alweer, wat gaat het toch snel," glimlacht ze. Het is altijd moeilijk voor ons om bij familie op bezoek te gaan, omdat we nog steeds het gemis van mijn broertje hebben. Hier ziet mijn moeder hoe de rest van de neefjes en nichtjes is opgegroeid en zelf is ze haar zoontje kwijt geraakt.

Niall wrijft even over mijn schouder en dan geef ik mijn neefje een knuffel. "Gefeliciteerd," glimlach ik. Hij bedankt me glimlachend en dan geeft Niall hem ook een hand.

"Je bent er weer," zegt mijn neefje tevreden.

"Zeker, ben je blij?" Hij knikt en geeft Niall dan een knuffel. "Mooi, ik ga ook niet meer weg."

Niall grinnikt en knuffelt mijn neefje dan terug. "Mam!" roept mijn neefje als hij Niall loslaat. "Kijk! Niall is er!"

Iedereen kijkt met een ruk op en ik sla mezelf mentaal voor mn kop. Het moest gebeuren, maar op deze manier... Ik kan in 1 blik zien wat iedereen ervan vindt en niet iedereen is zo blij als mijn neefje.

Mijn tante komt wel op ons af en Niall en ik feliciteren haar, daarna mijn oom. Niall zou het druk moeten hebben met iedereen weer opnieuw begroeten, maar hij doet precies wat ik wilde dat hij deed. Ik heb hem niks ingefluisterd, maar het blijkt maar weer dat hij me gewoon aanvoelt.

Hij zakt voor mijn nichtje neer, die nu twee jaar is en net kan lopen. Hij heeft haar niet meer meegemaakt sinds ze al kan lopen, dus dit is een erg groot verschil voor hem.

"Hey kleine," zegt hij op een hoog stemmetje als hij zijn handen naar haar uitsteekt. Ze laat de vingers van haar moeder los en loopt naar Niall toe. Ik zou hetzelfde doen als er zo'n knappe jongen recht voor je neus staat en je aandacht vraagt.

"Ze is echt groot geworden," zegt hij als hij de handjes van het kleine meisje aanpakt. Hij kijkt naar mij met een grote glimlach en dan weer terug naar mijn nichtje. Hij maak allemaal rare geluidjes, waardoor ze begint te lachen, en daardoor gaat Niall weer lachen.

Ik haal mijn hand door zijn haren en kijk dan om me heen. Mijn tante staat er en glimlacht naar me.

"Zie je hoe goed je keuze was?" knipoogt ze. Ze praat zacht, zodat Niall haar niet hoort.