Irish « N.H. & B.W.

Part 39

Rose Point Of View «

"Bye Brook," zeg ik zachtjes als ik hem een knuffel geef. Hij pakt me stevig vast en drukt zijn neus tegen mijn nek.

"Bye Rose. Ik zie je morgen toch op het werk?" Ik knik en kijk naar hem. Zacht geef ik hem een kusje en dan trek ik me van hem terug.

"Tot morgen," zeg ik zachtjes. Hij zwaait als hij wegloopt en ik sluit de deur voorzichtig. Ik bereid me voor op wat mijn moeder gaat zeggen en meteen ben ik blij dat ik dat heb gedaan.

"Waar ben je mee bezig, jonge dame?" vraagt ze als ze staat te strijken.

"Hoe bedoel je?"

"Het is uit met Niall en je gaat meteen met deze gozer, heb je ogen?" vraagt ze verbaast.

"W-wat?" mompel ik. Ik heb geen idee hoe ze dit bedoeld.

"Ik vind het niet kunnen. Meteen naar de volgende vliegen alsof er niks is gebeurd. Dan lieg je ook nog dat je bij Ruby bent, terwijl je gewoon bij hem zit." Ik bijt even op mijn lip, daar heeft ze gelijk.

"Ik vlieg niet zo maar naar de andere, mam. Het is uit met Niall doordat ik met Brooklyn omga," zeg ik. "Je hebt geen idee wat er in mijn leven speelt."

"Ik weet wel dat je Niall verschrikkelijk veel pijn hebt gedaan." Ze kijkt me kwaad aan.

"Hoe weet je dat nou weer?"

"Een gebroken hart, Rose. Denk na!" roept ze verbaast.

"Mam!" roep ik terug. "Kun je niet gewoon blij voor me zijn dat ik streef naar gelukkig zijn?!"

"Je was gelukkig!" Ze kijkt me kwaad aan en schudt haar hoofd.

"Voordat jij je mond open trok wel!" Ik bal mijn vuisten en kijk haar net zo kwaad aan. "Ik ben verliefd geworden op iemand anders, mam. Niall gaf me geen rust als ik bij hem was, Brooklyn wel. Bij hem is het rustig thuis en dat is precies waarom ik daar liever ben als hier of bij Niall! Je schreeuwt meteen tegen me! Papa is er nooit!"

Ik voel mijn schouders schokken en leg mijn hoofd in mijn handen. Mijn leven is een emotionele rollercoaster op dit moment. Ik ben blij met Brooklyn, dan stampt iemand me de grond in, dan ben ik weer blij met Brooklyn en nu stampt mijn moeder me weer de grond in.

Haar armen troosten me niet, waardoor ik me omdraai en naar boven ren. Wat doe ik hier nog? De enige reden die ik kan bedenken, is dat ik het zielig voor mijn ouders vind om weg te gaan, omdat mijn broertje ze ook al heeft verlaten.

Maar wanneer ik verdrietig ben of hulp nodig heb, kan ik nooit naar ze toe. Ik wil ze geen pijn doen en ze laten mij pijn leiden.

Op dit moment voel ik me zo'n wrak, maar ik heb totaal geen zin om met iemand te praten. Zelfs niet met Brooklyn. Ik wil goed janken, mijn hoofd leegmaken en uiteindelijk hier als een sterker mens uitkomen, want mij krijgen ze niet klein.

« « « «

Mijn moeder en vader hebben nog geprobeerd om contact met me te zoeken, maar ik heb het genegeerd. Ze proberen altijd alles op te lossen met schreeuwen en daar ben ik zó klaar mee.

Ik stap op mijn fiets en rij naar school, waar ik natuurlijk helemaal geen zin in heb. Iedereen zeurt daar altijd aan mijn hoofd en ik dat is hetgene wat ik vandaag het minst nodig heb. Als ik dan ook nog Niall tegenkom, is alles compleet.

Stilletjes loop ik door de gangen en voor het eerst, voel ik me alleen. De vriendengroep van Niall en mij, heeft zich totaal tegen me gekeerd, merk ik als ik langs ze loop. Ik snap ze volkomen, want ik ben de boeman in het verhaal. Ik had het alleen graag gezien dat ze mijn verhaal ook gewoon konden aanhoren.