Irish « N.H. & B.W.

Part 85

Niall Point Of View

Zuchtend stapt Rose bij me in de auto. Ik kijk naar haar gezicht en leg mijn hand op haar knie.

"Babe," zeg ik en ik druk mijn neus tegen haar wang. Ze draait haar hoofd naar me toe en geeft me dan een lange kus. "Lange dag gehad?"

Ze knikt zuchtend. "Het was verschrikkelijk, super rustig en dus helemaal niks te doen. Als er dan iemand was, ging diegene meteen zeiken."

Ik leg mijn arm om haar heen en druk een kusje tegen haar wang, maar ze duwt me voorzichtig weg.

"Kunnen we naar huis gaan?" vraagt ze dan zacht. Ik frons even, maar knik dan en rij weg. Ze is super gefrustreerd, maar ze wil het niet laten merken. Ik waardeer haar daarvoor, want ze wil aardig tegen me blijven doen, ook al is haar hoofd 1 grote warboel. Hopelijk gaat het beter met haar als ze weer in haar vertrouwde huis is.

Ik leg mijn hand op haar boevnbeen, die ze dan meteen vastpakt. Ze waardeert dat ik haar even in haar waarden laat.

Als ik voor een stoplicht stop, kijk ik naar haar en zie ik haar al naar me kijken. Ze glimlacht voorzichtig en drukt dan een kus tegen mijn lippen.

"Zo lief," zegt ze als ze mijn hand stevig vastpakt en er in knijpt. Ik glimlach ook en kijk dan weer naar de weg als ik weg rij.

"Ik doe mijn best," zeg ik dan.

"Weet ik, dat is meer dan genoeg." Ik glimlach en ze legt haar hoofd tegen mijn schouder. "Hoe was jouw werk?"

"Wel goed, gewoon standaard," mompel ik en ze knikt.

Na een tijdje, stop ik de auto voor haar huis. We stappen uit en lopen dan naar binnen. Het is rustig, wat steeds vaker voor komt. Ook bij Rose thuis gaat het beter qua geld en dat is te merken aan het humeur.

"Heb je zin in je ouders?" vraag ik haar, waarna ze haar schouders ophaalt.

"Het zal wel eventjes moeten." Ik leg mijn hand op haar onderrug en wrijf er even overheen, voordat we samen de woonkamer binnen stappen. Haar ouders zitten naast elkaar en kijken samen tv.

"Hey," mompelen Rose en ik als we bij hun gaan zitten. Haar ouders zeggen dan hetzelfde. Ze vragen aan ons hoe onze dag was en dat soort dingen, gewoon standaard.

"We moeten jullie wat vertellen," zegt haar moeder dan ineens. Rose kijkt eerst naar mij en dan naar haar. Als mensen zulk soort dingen zeggen, dan moet er altijd iets groots verteld worden. Dan zeg je niet even gauw dat de melk bijna op is.

"En dat is?" vraagt Rose dan zacht. De glimlach op haar moeders gezicht, stelt me gerust, maar ik kan deze hele situatie niet goed plaatsen.

"Je krijgt een broertje of zusje. Ik ben zwanger," zegt ze dan zachtjes, de reactie van ons afwachtend.

Rose en ik kijken allebei naar elkaar en weten allebei niet wat te zeggen. "Ik dacht dat ik degene was die zwanger zou worden," mompelt ze dan verbaast met een korte grinnik. Ik lach en voel de spanning van deze situatie weg vloeien als de rest met me mee lacht.

"Wij hadden het ook eerder van jou verwacht," zegt haar vader dan zacht. "Maar het is een wonder. We probeerden het niet, het gebeurde gewoon."

Rose en ik knikken voorzichtig. "Wat... vind je ervan?" vraagt haar moeder dan aan Rose.

"Ik ben blij voor jullie. Het zal lastig voor me worden, denk ik. Ik ben zo lang gewend dat ik de enige was die jullie aandacht kreeg, maar ik denk ook dat het goed is voor jullie dat weer samen jullie aandacht kunnen richten op een kindje. Zo veel aandacht heb ik niet meer nodig," grinnikt ze zacht. Haar moeder knikt eventjes. "Ik heb Niall."