Irish « N.H. & B.W.

Part 83

Niall Point Of View

Ze was nooit een makkelijk meisje, dat zag ik al de eerste keer dat mijn oog op haar viel. Geloof me, dat was veel eerder dan dat zij denkt, en ook veel eerder dan dat ik haar ben opgevallen.

Maar ik ging voor een uitdaging, want op de een of andere manier wilde ik dit meisje gelukkig zien. Haar glimlach liet mijn hart smelten en haar twinkelende ogen maakten me blij.

Wat ze niet van zichzelf wist, is dat ze blij werd van kleine dingetjes. Standaard dingetjes, die elke dag gebeuren. Als ik haar in de ochtend wakker kriebelde en een paar kusjes tegen haar wangen zette, kregen haar ogen die prachtige twinkel.

Vandaag was ze wat meer terughoudender en dat kwam allemaal door 1 persoon: Greg. Hij had het uitgemaakt met zijn vriendin en daardoor had hij ons ook een heleboel drama gegeven. Gister is er knallende ruzie geweest tussen mama, papa, Greg en mij. Het was een ruzie die ik nooit meer zal vergeten. Er waren dingen gezegd die het daglicht niet konden verdragen en het heeft me verschrikkelijk veel pijn gedaan.

Hij zei ook dat ik altijd alles maar zo perfect moet doen, dat ik bij hetzelfde meisje bleef en dat dat saai was. Dat zij saai was. Ze was alles behalve dat, maar ik kon haar dat honderden keren vertellen, want de negatieve opmerkingen bleven toch beter hangen.

Zijn taalgebruik was zo grof, zo respectloos. Hij praatte over haar alsof ze er niet was en zei dingen die ik nooit had kunnen verzinnen. Ik snapte niet hoe hij het in zijn lompe kop kreeg.

Het had Rose zo erg geraakt, dat ze zich niet meer tegen me aan durfde te knuffelen. Ze lag met haar rug tegen mijn buik en ik kriebelde over haar bovenarm, maar ze leek het niet echt fijn te vinden.

"Goodmorning, babe," fluisterde ik. Ik maakte me zorgen om haar en om ons. Zou die ruzie ons uit elkaar drijven? Of eigenlijk, zou zij zo'n afstand van me houden?

"Hey," zuchtte ze. Ja dus.

Ik wist niet wat te doen. Ik wilde geen ruzie met haar maken, dat was het laatste wat ik wilde.

Zachtjes wreef ik over haar bovenarm en sloot mijn ogen. Ze ging rechtop zitten en klom uit bed, op weg naar de badkamer. Ik rolde me op mijn rug en staarde naar het plafond. Ik wilde niet dat dit allemaal zo ging, want ik kon er niks aan doen en zij ook niet.

Na een paar minuutjes, liep ze de slaapkamer weer in en ging ze stil staan voor de kast. Ik merkte aan alles dat ze zich ongemakkelijk voelde, maar ik had geen idee hoe ik het moest oplossen.

"Rose?" vroeg ik. Ze trok een broek uit de kast en trok die aan. Normaal zou ze eerst haar shirt wisselen, zodat ze me liet zien hoe mooi haar lichaam was.

Ze reageerde niet, waardoor ik nog hopelozer werd. "Rose," zei ik wat harder. Ze keek kwaad om.

"Waarom wil je zo veel aandacht? Je ziet toch dat ik het je niet wil geven?" zuchtte ze.

"Waarom dan niet? Wil je niet bij me zijn?" Ze schudde haar hoofd en draaide haar rug naar me toe. "Ik wil niet dat mijn broer dit kapot maakt," zei ik.

"Dat is nu te laat. Ik voel me hier niet meer thuis zoals dat altijd was." Ze veegde over haar wangen, waardoor ik wist dat ze huilde. Ik keek naar mijn handen en voelde dezelfde tranen in mijn ogen ontstaan. Het lukte me niet om dit goed te maken.

Ik denk nog vaak aan die ruzie en hoe ik met die situatie om ging. Zulk soort ruzies zijn er vaak geweest, vooral veroorzaakt door mijn broer. Hoe ik er toen mee om ging is zo raar. Nu denk ik: stap van dat bed af en geef haar een gemeende knuffel. Dat was alles wat ze nodig had, maar dat heb ik pas geleerd in de afgelopen jaren.