Irish « N.H. & B.W.

Part 66

Niall Point Of View

Een ouderwetse stapavond met Rose en Ruby, dat is wat ik nodig heb. Het is lang geleden dat we zijn gaan stappen en al helemaal dat Rose helemaal is los gegaan met make-up en zich mooi aankleden. Ik weet dat ze dat niet echt deed toen ze met Brooklyn was, wat me trots maakt. Voor mij wil ze dat wel doen, ook al weet ik dat ze zich wel thuis voelt met me en gewoon in alleen mijn shirt heel de dag kan rondlopen.

Het is nog steeds zomer, dus een vrolijk gekleurde korte broek en een wit shirt is voor mij genoeg. Rose vindt het ook leuk, zie ik aan haar.

"Goed?" glimlach ik, gewoon om van haar te horen dat ze me mooi vindt.

"Heel erg goed," zegt ze en ze kijkt weer naar zichzelf in de spiegel. Ik ga op het bed zitten en kijk naar haar, hoe ze elk klein detail nog even aandacht geeft.

Ik weet dat we bij elkaar horen en ik weet dat we van elkaar houden, maar alsnog snap ik het nooit echt. Hoe kan mijn buik een sprongetje maken als ik haar zie? Hoe kan mijn hoofd op hol slaan? Hoe kan het dat zij hetzelfde heeft?

Ik heb me qua looks nooit echt goed genoeg voor haar gevonden, maar ik heb haar alle liefde gegeven die ik kon geven en ik heb haar altijd gesteund. Blijkbaar is Rose verstandig en kan ze door alle onzekerheden en imperfecties heen kijken, omdat ze ziet dat niemand zo veel van haar zal houden als dat ik dat doe.

Looks zijn niet super belangrijk als je meer dan een scharrel wil. Liefde is dan veel belangrijker, maar als Rose me dan elke dag een paar keer vertelt dat ze me mooi vindt, vind ik dat gek. Pas toen ze het echt bleef herhalen elke dag, drong het pas tot me door dat ik haar misschien gewoon moet geloven. Ze vindt me echt mooi zoals ik ben en dat maakt onze relatie pas echt bijzonder.

Na een tijdje, draait ze zich om en neemt ze een slokje van haar wijn. Mijn flesje bier is al op, maar gelukkig had ik er voor de zekerheid twee mee naar boven. Voor als zij ook nog wilde.

Ze kijkt me onschuldig aan in mijn ogen en ik grijns. Mijn meisje.

"Kom eens," zeg ik als ik haar wenk. Ze komt tussen mijn benen instaan en legt haar armen om mijn nek. Ik klem mijn handen om haar middel en kijk op naar haar. "Je bent zo prachtig."

Ze glimlacht voorzichtig, maar het is niet overtuigend, omdat ik haar ook prachtig noem als ze normale kleren aan heeft. Dit keer voelt voor haar niet anders.

Mijn ogen glijden over haar lichaam, over haar schouders en haar borsten, die strak in een croptop zitten. Tussen haar highwaist broek en haar shirtje zit een klein streepje wat haar buik laat zien. Ik druk mijn neus dan tegen die blote huid aan, omdat dat precies op die hoogte zat. Ze grinnikt en klemt haar hand in mijn haar.

Als ik opkijk, zie ik aan haar dat ze me gelooft. Ik vind haar prachtig.

"Bedankt," zegt ze dan zacht. Ik glimlach en ze bukt, zodat ze me een kusje kan geven. "Zullen we gaan?" vraagt ze en ik knik. Ze drinkt haar glas leeg en ik doe hetzelfde met mijn biertje, voordat we de trap aflopen. We zeggen haar ouders gedag en lopen dan het huis uit.

"We hebben alleen mijn fiets," zegt ze en ze kijkt op naar me.

"Tuurlijk.." mompel ik. Haar fiets is veel te klein voor me, omdat zij kleiner is dan mij, maar ook omdat ze te lui is om haar zadel hoger te zetten en het dus nog op middelbare-school-stand staat.

Ik stap op en dan springt ze achterop. Haar hand vindt al snel mijn middel, terwijl ik op de weg let. Ik weet waar ik naartoe moet, dus dat maakt alles wat makkelijker.

Als ik de fiets stop, kijkt Rose toe hoe ik de fiets ergens weg zet. Ze steekt haar handen naar me uit als ik bij haar kom en ik pak ze allebei trots vast.