Irish « N.H. & B.W.

Part 17

Rose Point Of View «

"Niall," mompel ik zuchtend in mezelf, wanneer ik het schoolplein op loop en Niall zie. Hij praat met een paar van zijn vrienden. De populaire jongetjes.

Hij staat met zijn rug naar me toe, dus hij weet pas dat ik er ben wanneer ik mijn hand om zijn middel leg en een kus tegen zijn kaak duw. Meteen stopt hij met praten en kijkt hij naar me.

"Hey babe," fluistert hij en hij draait zich om. Ik kijk in zijn betoverende ogen en leg mijn hand dan om zijn nek.

"Lieverd," fluister ik ook, waarna ik op mijn tenen ga staan en hem een kus geef. Zijn vrienden achter hem zuchten. Er is geen een stelletje op deze universiteit die zo'n sterke relatie heeft als dat wij dat hebben.

"Are you alright?" vraag ik en ik druk mijn hoofd tegen zijn schouder, mijn armen stevig om hem heen geklemd. Hij zucht en knikt dan.

"Fine," mompelt hij. Ik kijk naar hem en hij ontwijkt mijn blik.

"Niall," mompel ik stilletjes.

"Ja, Rose. Het is goed." Ik zucht en blijf naar hem kijken.

"Sorry. Ik had naar je moeten komen, gisteravond nog." Hij schudt zijn hoofd.

"Ik ben super gelukkig nu. Beter nu als gister. Nu is nu en gister is al gebeurd." Hij houdt me stevig vast en ik klem mijn hand in zijn haar.

"Je hebt gelijk. Kus," zeg ik, waarna hij me lang kust.

"Rose, hallo," zucht één van Niall's vrienden. Ze weten niks van hem, als ik er zo even over denk. Daarom snappen ze ons niet.

Ik laat Niall een beetje los, waardoor hij zich omdraait. "Sorry," speel ik het spelletje maar mee. Ik laat mijn hoofd tegen Niall's schouder aanhangen en leg mijn armen om zijn arm heen. Hij pakt mijn hand stevig vast.

"Jullie zagen elkaar gister toch nog?" vraagt een andere vriend van Niall.

"Ja," mompel ik en ik leun met mijn neus tegen Niall's schouder, zodat ik zijn geur goed ruik.

"Dus?" glimlacht Niall. De jongen gooit zijn handen verbaast in de lucht. Een paar maandjes geleden zou ik dit niet leuk vinden, want het wordt in mijn gezicht geduwd hoe klef Niall en ik zijn, maar nu is dat anders.

Deze jongens kennen de echte Niall niet. Ze kennen een jongen van school, maar geen Niall. Ik ken die wel en daarom ben ik zo als ik hem zie. Ik maak me zorgen, we zijn niet bepaald klef, maar bezorgd.

"Kom," glimlacht Niall als hij over mijn onderrug wrijft. Ik knik en dan pakt hij mijn hand. Ik zwaai nog snel naar de helft van het rugbyteam en loop dan samen met Niall de school in.

"Is er echt niemand die je hebt verteld over thuis?" vraag ik en ik kijk naar hem.

"Jou, Ruby," zegt hij en hij loopt naar zijn kluisje, die hij opent. Ik rol mijn ogen even.

"Verder niemand?" Hij schudt zijn hoofd. "Niall.."

"Waarom zou ik? Komen ze er ooit achter? Zou het ze dan boeien? Ik ga geen ophef maken om niks, babe." Hij pakt een paar boeken en stopt die in zijn tas.

"Om niks?" mompel ik verbaast.

"Het gaat echt niet heel mijn leven beïnvloeden. Het zorgt nu al voor genoeg problemen. Heb jij Brooklyn erover verteld?" Hij bekijkt me en ik knik kort.

"De standaard dingen. Ik kan naar hem toe gaan als het nodig is." Hij sluit zijn kluisje en loopt dan achter me aan naar die van mij.

"En de rest van je vriendinnen, hier op school?" Ik open mijn kluisje en kijk dan naar hem. "Nee, toch?"