Irish « N.H. & B.W.

Part 53

Rose Point Of View

Na een nacht flink goed janken, zit ik uitgerust in de trein op weg naar Brentwood, een plaatsje wat centraal ligt tussen Londen en Essex, zodat Brooklyn of ik niet super ver hoeft te reizen, maar allebei een beetje.

Ik zucht wel even, want ook al heb ik mijn eigen situatie een beetje onder controle en weet ik wat ik voel, toch ga ik iemands hart breken.

Mijn ouders vonden het een goede keuze, omdat ze (vooral mijn moeder) wel wisten hoe het zat, dat ik echt verliefd was op Niall. Ook omdat Brooklyn nu zo ver weg woont en ik hem bijna nooit kan zien, dachten ze al dat het niet lang zou blijven.

Ik stap de trein uit op het goede perron en kijk om me heen. Brooklyn's trein zou er eerder zijn, dus hij zou naar mijn perron toe komen.

Zijn gestrekte armen nodigen me uit voor een knuffel, wat mijn hart breekt. Ik knuffel hem, maar het voelt slecht.

"Hey," zeg ik zachtjes als ik naar hem kijk.

"Hey," zegt hij terug. "Er is iets," zegt hij en hij legt zijn handen op mijn bovenarmen. Ik knik en kijk naar de grond.

"Ja, ik moet je wat vertellen. Maar laten we ergens gaan zitten." Hij knikt en stopt zijn handen in zijn zakken, voordat we samen het station uit lopen en een koffietentje inlopen. We krijgen een tafeltje en gaan dan tegenover elkaar zitten.

"Je deed gister al raar via whatsapp," zegt hij zacht.

"Ja, ik weet het," zucht ik en ik leg mijn hoof in mijn handen. "Luister alsjeblieft, Brook."

Hij knikt en bekijkt me dan. "Ik heb het er verschrikkelijk moeilijk mee dat jij in Londen zit en ik in Essex. Als je in het weekend kon terug komen of ik daar naartoe, dan zou alles prima zijn, maar je kan daar niet weg."

Ik kijk hem in zijn ogen aan, zodat ik kan zien welke emoties dat hij heeft. Op dit moment is het alleen maar ongerustheid en dat doet me pijn.

"Je gaf me rust en liefde en daar ben ik je super dankbaar voor. Ik hoop dat ik hetzelfde terug heb kunnen geven, want dat heb ik echt geprobeerd. Maar... ik hou van je, alleen niet meer op de manier die zou moeten. Ik hou van.. Niall," zeg ik zachtjes en ik wrijf over mijn arm, nerveus.

"Ik had echt gedacht dat het ging werken," zegt hij en hij legt zijn hoofd in zijn handen.

"Sorry, Brook. Je bent lief, knap, zorgzaam, alles. Maar.. je bent Niall niet," zeg ik zacht en hij knikt, terwijl hij opkijkt.

"Bedankt dat je het face-to-face durft te zeggen,"' glimlacht hij zwak. "En ik zag het een beetje aankomen. Het is ook een kutsituatie en onze relatie was voor mij al te mooi om waar te zijn."

"We moeten vrienden blijven, Brooklyn," zeg ik als ik zijn handen pak. "Beloofd?" Hij knikt. "Ik kom naar je allereerste show kijken."

Hij grinnikt en knikt dan nog harder. "Dan kun je de jongens ontmoeten."

"Willen ze dat nog?"

"Tuurlijk." Hij bekijkt me nog even en besluit dan om op zijn kaart uit te zoeken wat hij wil drinken.

~~~

Na een paar uurtjes van praten, koffie drinken en taart eten, ben ik op de trein terug naar Essex gestapt.

Het voelt fijn om terug te zijn en mijn hart te hebben gelucht, maar ik weet dat Brooklyn zich groot hield bij me en daarom niet moest huilen. Nu hij thuis is, zal hij dat wel doen en dat doet me pijn.

Ik loop het station uit en zie Niall daar op me wachten, daarom kan ik het niet laten en om mijn pas te versnellen en naar hem toe te rennen. Voor hem heb ik dit gedaan. Voor hem heb ik Brooklyn zijn hart gebroken.