BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

1. (Tanışma.)

    
   Tekrar merhaba arkadaşlar! İlk kitabımın 2. Sezonu olan 'gerçek hayat!' ile karşınızdayım! İlk kitabım olan BUZDAN KALP 'mafyanın doğuşu' tahmin etmediğim kadar okunduğu için 2. Sezonu çıkardım. Böylelikle daha iyi anlayacağınızı düşünüyorum! İyi okumalar.. hepinizi seviyorum ❤.

    Fatih'ten;

          Ecrin....

      Küçükken ela gözleri ışıl ışıl parlardı. Güldüğü zaman insanın içi kıpır kıpır olurdu. Çok inatçıydı küçükken. Şimdi de öyleydi.. Tek fark.. Tek fark, onun şuan akli dengesinin yerinde olmamasıydı. Siyah saçları darmadağındı. Yumruk halindeki elimi yanağıma yasladım. Buraya daha yeni gelmişti. Çok hırçındı. Cem bey'den nedense korkuyordu. Gözlem odasından onu izleyebiliyordum sadece. İçeriye girenin anasını ağlatıyordu çünkü. Asistanım olan Ceyda girdi içeriye. Ceyda nişanlıydı ve evlilik kararı almıştı. Ceyda ecrin'den korktuğu için ona pek fazla yaklaşmıyordu.

Ben mi? Ben alışıktım böyle hastalara. Geldiğinden beri ecrin'le hiç konuşmamıştım ama.. Ceyda daha yeni yeni alışıyordu bu işe. "Fatih bey kahve getireyim mi size?" Diye sordu Ceyda. Yüzümü ovuşturdum ve ecrin'e baktım oflayarak. Daha yeni uyumuştu. "Kapıyı kilitledin mi?" Diye sordum ceyda'ya. "Evet efendim." Dedi. "Orta lütfen." Dedim ve önüme döndüm. Gözlüğümü takıp önümdeki yazıları okudum tekrar. 'Oğlum Ecrin onu tuttuğum yerden kaçtı!' 'O deliyi bul!'

'Deli' kelimesini sevmiyordum. Çok ağır bir kelimeydi bana göre. Kenardaki telefonu açtım. "Ecrin elini saçından uzak tut lütfen. Uyuyorsun sen şu anda." Dedim elini saçına yaklaştıran ecrin'e. Etrafına baktı hızla. Derin bir nefes aldım. Sabahtan beri eliyle saçını çekiştirmeye çalışıyordu. "Kimdi o? Doruk?" Dedi telaşla. Babam ne alakaydı? "Ecrin uyu." Dedim artık bıkmış bir şekilde. "Ben uyuyormuyum?" Diye sordu. Saçma bir soruydu.

"Evet." Dedim ve telefonu açık şekilde kenara koydum. Ceyda dikkatle içeriye girince bana baktı. Susmasını işaret ettim ve telefonu gösterdim. Kafasını salladı. "Ses? Annem nerde?" Diye sordu Ecrin. "Uyu. Uyursan görürsün." Dedim kahve fincanını alırken. Korktuğunu biliyordum. Yapabileceğim hiçbirşey yoktu. Buraya alışması gerekiyordu. Ve ben onun için ekstra mesai yapıyordum!

"Uyumalıyım. Sen dur. Annem görecek beni." Dedi ve geri yattı Ecrin. Fincanı masaya bıraktım ve dirseklerimi masaya yasladım. Ellerimi yüzüme kapattım ve bir süre bekledim. 22 yaşımdaydım ve şimdiye kadar hiç bu kadar cesaretim kırılmamıştı.

O gün;

Ecrin'i babamın emri ile aramaya çıkmıştım. Adamları heryerde onu arıyordu zaten! Bana ne gerek vardı anlamıyordum. Sonra ecrin'i iki duvarın arasında, ileri geri sallanırken görmüştüm. Arabayı nasıl park ettiğimi hatırlamadan hızlıca yanına koşmuştum. Yanına gittiğim anda elini silah şekline sokup bana uzatmıştı.

"Bu silah gerçek! Doruk istedi! Benimle gel!" Dedi hızla. Korku tüm hücrelerime yayılırken yutkundum. Benim aradığım Ecrin bu değildi! Daha sakin bekliyordum onu. Ama o.. Babamın dediği gibi.. delirmişti. Birlikte büyüdüğüm kız bana eliyle yaptığı silahı doğrultmuş, beni tehdit ediyordu. "Ecrin.. ben fatih.." dedim ve elimi uzattım ona. Yanımda getirdiğim cem bey yanıma koştu hızla. "Baksanıza durumu kötü." dedi cem bey telaşla. Ben ise donmuştum.