BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

13. (çalışma -1-)

    "Alo! Öldün mü!" Gözlerimi açtım yavaşça. Başımdaki salak kimdi? Gözlerimi yanımdaki varlığa çevirdim. Yeşim. "Lan git! Daha saat kaç allah bilir!" Dedim ve diğer tarafa döndüm. "Saat 8:30. Bi erken kalk bi hazırlan. İşlerini sırala. Spor yap." Diye sıraladı başımda. "İlk işim uyumak." Dedim ve örtüyü başıma geçirdim. "Ya ağabey kalk! Depodan garip garip sesler geliyor." Dedi yeşim. Duyduklarım ile hızla doğruldum. "Kim?" Diye sordum. Saçma bir soruydu. "Yani depodan olduğuna emin misin?" Dedim sorumu yineleyip.

"Evet!" Dedi korkuyla yeşim. "Tamam sen git ben geliyorum." Dedim ve gerindim. Yeşim odadan çıkınca yataktan çıktım ve banyoya ilerledim. İşlerimi halledip çıktım ve dolabıma ilerledim. Üstüme beyaz t-şört, altıma siyah pantolon, ayağıma siyah bağcıklı bot ve t-şört'ümün üzerine de siyah deri ceketimi geçirdim. Silah dolabımı açtım ve içinden beretta 92 fs' mi çıkartıp belime koydum. Odadan çıktım ve yanımdaki odaya girdim. "Kalkın!" Diye bağırdım. Vedat yavaşça doğruldu ve gözünü ovuşturdu. Sedat irkildi ve yere düştü.

"Günaydın!" Sırtıma binen ağırlık ile kahkaha attım. "Cem, in lan sırtımdan!" Dedim gülerek. Cem indi ve yerdeki sedat'a yöneldi. Sedat'ı kaldırdı ve bana döndü. "Bugün ecrin'i bırakıyoruz. İlk göreviniz. Beni olacak durumlara karşı korumak." Dedim ve Vedat'a döndüm. "Kalk vedat." Dedim bıkmış bir şekilde. Vedat ben konuşurken geriye doğru düşmüştü  "Ben korurum." Dedi ve elini öylesine salladı. "Sedat anahtarları verirmisin?" Dedim ve elimi uzattım. Biraz durdu ve gülümseyerek çekmecedeki anahtarı alıp bana attı. Havada yakalarken cem konuştu. "Sen in aşağıya. Biz geliyoruz." Dedi cem.

Başımı salladım ve odadan çıktım. Aşağıya indim. "Ağabey ben hazırladım kahvaltıyı." Dedi yeşim. "Yeşim bugün ecrin'i bırakmaya gidiyoruz. Sana anlatırım devamını. Zaten çoğunu biliyorsun. Silahlarını hazırla." Dedim ve yeşim beni onaylayınca kapıdan çıktım. Depoya koştum hızla. Neden bu kadar acele ediyordum bilmiyordum. Sabırsızca kilide yöneldim. Zorla açtıktan sonra tek elimle sürgülü kapıyı savurdum. Kapı büyük gürültü ile uzaklaşırken aydınlanan ortamda ecrin'i aradı gözlerim. Ecrin gözlerini kıstı ışık karşısında. Ona ilerledim yavaşça. "Seni evine götürüyorum." Dedim. Gözleri heyecanla parladı.

Nedenini anlamayacağım bir şekilde kalbim hızlanınca gözlerimi kaçırdım. Ayaklarını ve ellerini çözdüm. Ecrin elindeki ve ayaklarındaki banttan tamamen kurtulurken ağzındaki banta yöneldim. "Şimdi sakin ol. Canını yakmamaya çalışacağım." Diye fısıldadım. Başını salladı yavaşça. Ucundan tutup yavaşça çektim bantı. Dudakları gözükünce derin bir nefes alıp devam ettim.

En sona geldiğim zaman banttan tamamen kurtuldum ve doğruldum. "Planın iyiydi." Dedim ona bakmadan. "Evet. Ama tutmadı." Dedi ve ayağa kalktı ecrin. "Seni saat 2 de götüreceğim." Dedim ve ona bakmadan çıkışa ilerledim. İçimde kötü bir his oluştu. Hızla arkamı döndüm. Ecrin beni takip ediyordu sakince. İçimdeki his neden gitmiyordu bir türlü? "Ne?" Dedi ecrin arkasına bakıp. "Arkamda birşey mi var?" Diye sordu. "Yok birşey." Diye kestirip attım. Hızlıca çıktım depodan ve eve ilerledim. "Gelmen uzun sür-" Dedi ve durdu yeşim. "Bu kız kim?" Dedi ecrin yanımda durup.

"Aynı şeyi bende soracaktım." Dedi ve gözlerini kıstı yeşim. "Ben kız kardeşiyim." Dedi yeşim. Ecrin afalladı. "Yeşim? Ben ecrin. Ne kadar büyümüşsün?" Dedi ecrin heyecanla. Yeşim'in heyecanla yüzü aydınlandı. Ecrin yeşim'e adım atınca kolunu tutup durdurdum. "Yeşim. O düşmanımın kızı." Dedim soğukça. Yeşim duraksadı. Yüzü düştü ve başını sallayıp mutfağa girdi. "Bırak beni be. İstediğim kişiye sarılırım." Dedi ve elimden kurtuldu. "Benim kardeşime sarılamazsın. Benim dostlarıma sarılamazsın." Dedim sinirle. Yüzünü yüzüme yaklaştırdı. "Niyeymiş Kor?" Dedi gözlerini kısıp.