BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

40. (Öcübaba.)

     

       Hepimiz kahvaltımızı yapmış, salonda oturuyorduk. "Hem bizim için balayı olur değil mi birtanem?" Dedi Filiz ve heyecanla vedat'a döndü. "Köy havası güzeldir. Olur güzelim." Dedi vedat gülümseyerek. "Ne zaman gidiyoruz?" Dedi ecrin. "Sen de mi geliyorsun?" Dedim şaşkınca. "Tabiki. Seni orada bırakacak kadar salak değilim. Köy kızları güzel olur." Dedi ecrin gözlerini kısarak. "Gel dediğimi hatırlamıyorum." Dedi cem keyifsizce. "İzin aldığımı hatırlamıyorum." Dedi ecrin buz gibi bir sesle. Kendinde olması sinirlerimi bozuyordu.

Cem gözlerini devirdi. "Hepimizin yeni birer sayfaya ihtiyacı var.." dedi sedat dalgınca. Derin bir nefes aldım. "Doğru." Dedi Filiz. "Ne zaman gidiyoruz?" Diye sordu tekrar ecrin. "İstediğiniz zaman gidelim." Dedi cem gergince. "Hazırlanın.." dedim. Herkes burada boğuluyor gibiydi. Ne kadar erken o kadar iyiydi. "Tamam." Dedi ecrin ve kucağımdan kalktı. "Anahtar sende mi?" Dedi ve ceplerimi yokladı. Yutkundum. Anahtarı çıkardı ve doğruldu. "Eve gideyim ben." Dedi ve merdivenlere yöneldi.

İçeriye yiğit girince gözlerimi devirdim. "Kapı aralıktı." Dedi ve duvara yaslandı. "Her odaya kapı aralık diye dalıyor musun?" Dedim bıkmış bir şekilde. "Eve gitmedin mi lan sen?" Dedi vedat gözlerini kısıp. "Gittim. Ama kor'a güvenmiyorum. O yüzden geri döndüm." Dedi sinirle. "Baba?" Ecrin'e döndük. Yine o elbiseyi giymişti. "Babana birşey söylemeyi düşündün mü?" Dedi yiğit. "Afedersin baba.." dedi ve yiğit'e sarıldı.

Yiğit'in yüzü yumuşarken sarılmasına karşılık verdi. Ecrin yavaşça ayrıldı. "Baba.. ben fatih ile tatile gidiyorum haberin olsun." Dedi ecrin. Yiğit'in gözü seyirince kahkaha attım. Diğerleri de güldü benimle birlikte. "İzin vermiyorum!" Dedi sinirle. "İzin alan olmadı!" Dedik cem ile aynı anda. "Sus sen kor!" Dedi hızla. "Karahanlı uzatma işte.. kızın bana varmak istiyor." dedim dalga geçerek.

"Ben sana varacağım şimdi!" Dedi sinirle. "Almam seni.." dedim tekrar dalga geçerek. Sedat kahkaha attı. Yumruklarını sıktı yiğit. "Babacığım.. endişelenme.. birkaç hafta sürecek." Dedi ecrin yiğit'in yanaklarını tutarak. "Kızım endişe ettiğim tek şey kor'un ve arkadaşlarının senin yanında olacak olması." Dedi yiğit gözlerini kapatıp. "Bana birşey olmaz. Her zaman arayacağım." Dedi ecrin.

Kaçırdığı tek bir şey vardı ki, o da; köy gibi alanlarda genellikle telefon çekmemesiydi. Gülmemek için dudağımı dişledim. "Eve gidelim.." dedi yiğit yıkılmış bir ifade ile. "Gidelim." Dedi ve yanıma geldi. Yanağıma öpücük kondurdu ve babasının yanına ilerledi. İkisi dışarıya çıktı. Ayağa fırladım telaşla. Cama ilerledim hızla. Aklıma o gün gelmişti. Kalbim korkuyla çarparken ayağa kalktım. Pencereye tutundum. "Dur fatih!" Dedi cem ve bana destek oldu. Onu umursamadım. Dışarıya çıktım hızla. Dizlerimin üzerine düşerken ikisi bana baktı. "Ecrin gitme!" Diye kükredim gözümün önüne gelen anılarla.

Ecrin durdu. Yumruklarını sıktı. Hatırlamış olmalıydı. Vücudunu tamamen bana çevirdi. Derin nefesler alıyordum korkuyla. "Bu sefer eve gidiyorum." Dedi ve gülümsedi. Kendimi rahatlatmaya çalıştım. Elimi uzattım ona. Bana koştu hızla. Sıkıca sarıldık birbirimize. Ortadan kaybolduğu o birkaç yılı örtmek ister gibi sarıldım ecrin'e. Kokusunu içime çektim hızla. "O günde böyle söylemiştin." Diye fısıldadım. "Bu sefer farklı fatih. Sana geri dönmek için gidiyorum." Dedi ve başıma öpücükler kondurdu.

Daha sıkı sarıldım beline. Bir süre bekledik  "Unutmamışsın." Diye fısıldadı başımı okşarken. "Hayatım kökten değişti o gün. Nasıl unuturum?!.. bana sarılmadın bile!" Dedim sinirle. "Çok heyecanlıydım. Anneme kavuşacağım sandım. Özür dilerim." Dedi ecrin. Kalbim acıyla burkuldu. Derin bir nefes aldım. "Gidebilirmiyim?" Diye sordu. Başımı iki yana salladım. Gülüşü kulaklarımı doldururken boynundan çıkarmamıştım yüzümü.