BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

72. (Unutulamayacak kadar güçlü..)

-Beklettiğim için çok özür dilerim biricik okurlarım.. ❤

3 gün sonra;

"Ecrin'e çarpmayın!" Dedi fatih sinirle. Yeşim gözlerini devirdi. Ecrin kıkırdadı. "Fatih abartma lan. Alt tarafı hamile." Dedi vedat. Fatih duraksadı. Hepimiz evdeydik. Onların gidişi bizi üzse de bıraktıkları sayfalarca (!) Mektup ile üzüntümüz son bulmuştu. Mektupta özet olarak;

'Fatih.. kardeşim kusura bakma ama İstanbul'a acil bir dönüş yapmak zorundaydım. Sinirlenmen pek umrumda değil aslında.. sadece nazlı istedi diye yazıyorum. İstanbul'da biriken işlerim var. Onları şimdiden halletmeye çalışacağım. Yaklaşık 2 ayımı alır bu işler. Bu arada.. Sefil sana emanet. Ben kimseyle uğraşamayacak kadar yoğun olacağım. Unutmadan; hayırlı olsun. Baba oluyormuşsun. İlkine hayırlı olsun diyemedim. Sen de diyememiştin zaten. Herneyse.. sana hayatında başarılar diliyorum kardeşim. Kendine iyi bak.  Y.'

Yazıyordu. Fatih hariç herkes kaçırıldıklarını düşünmüştü. Ama fatih bize, 'O çok üşengeçtir. Bilgisayarda yazması normal.' Demiş; 'Kime ne yazarsa yazsın hep sonuna Y. koyar' diye eklemişti. Biz de o konuyu kapatmıştık. Fatih gözlerini kaçırdı. "İlk çocuğuma sahip çıkamamıştım. Bu çocuğuma sahip çıkmak istiyorum." Diye mırıldandı.

Doğruydu ya.. ecrin fatih'i öldürmüştü. O yüzden çocuğunun ne doğumunu ne de büyümesini görebilmişti. Ecrin fatih'in yanağına elini koydu. Fatih gözlerini kapattı. Ayağa kalktım. Cem beni çağırıyordu. Odamıza ilerledim. Kapıyı açtım. Cem.. yatakta oturuyordu. Arkamdan kapıyı kapatıp kilitledim. Yanına ilerledim. Ne zaman birlikte olacaksak cem yatağın üzerinde oturup beni beklerdi.

Yanına oturdum. Başımı eğdim. Ellerimi bacaklarıma yasladım. Gözlerimi sımsıkı kapattım. O günler gelmişti aklıma. "Anlat bana.." dedi cem şefkatle. O anda ağlamaya başladım. "Beyim.." dedim hıçkırarak ağlarken. Kolumdan çekti. Sımsıkı sardı güçlü kolları bedenimi. T-şört'ünü kavradım. "Etme beyim anlatamam sana.." dedim zorlukla.

"Ben senin kocan değil miyim? Niye anlatamayasın?" Dedi şefkatle. "11 yılda yaşadıklarımı anlatamam sana beyim.." diye fısıldadım. Durdu. Durdum. Sustu. Sustum. Birkaç saniye veya dakika.. bilmiyordum. Beni bitiren o iki kelimeyi fısıldayana kadar. "Özür dilerim esra'm." Dedi. Hıçkırıklarım şiddetlendi. "Dileme beyim!" Dedim çaresizce. İç çekti.

"Bana or*spu derlerken sen neredeydin beyim? Evlendiğimiz gün kaçtığın için; seni kendime zorla alacağımı düşünmüşlerdi. Kendi namussuzluğumu kapatmaya çalıştığımı düşünmüşlerdi. Anam babam sahip çıktılar bana. 11 yıl yaşamaya çalıştım ben beyim.. sensiz. Anam bana sürekli 'ne yap ne et bul kocanı!' Diyordu. 'Ben bulamam. Nerededir bilmem.' diyemedim sustum.." dedim güçsüzce.

Cem yutkundu. "Bu yüzden kendimi asla affetmeyeceğim.." dedi buz gibi bir sesle. "Deme öyle beyim. Herkes susmuştur sen köye gelince." Dedim. Artık ağlamıyordum. Benden ayrıldı. Ayağa kalktı. Yüzüne baktım. Gözleri dolmuştu. Odadan çıktı hızla. Gözyaşlarımı sildim. Başımı öne eğdim yine. Gelmesini beklemeliydim.

Biliyordum. Ecrin ve yeşim bana herşeyi anlatmışlardı. Cem'in benim yokluğumda ne yaptığını.. çok kadın geçmiş elinden. Ellerimle oynamaya başladım. Belki onlarda bulduğunu bende bulamıyordu. O yüzden benden son zamanlarda uzaklaşmıştı. Boyum kısaydı. O karıların ise boyu 1.80 di. Mini mini etekler giyerdi onlar. Ben ise; bazen şalvar, bazen etek, bazen de etek pantolon giyerdim.