BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

50. (Hayat kadar çaresiz..)

Günde iki bölüm mü yayınlasam?
😜

Annemin yanına ilerledim telaşla. Annem bana baktı anında. Tam bir adım daha atmıştım ki yüzüme çarpan tokat ile başımı yana çevirdim. Elimi yanağıma koydum ağzım hafifçe açılırken. "Yasemin!" Dedi babam hızla. Anneme döndüm. Elleri titriyordu. "Yapmadım de.." dedi annem çaresizce. "Fatih'i öldürmedim de!" Diye çığlık attı annem. Yutkundum bedenim buz keserken. "Ecrin! Fatih'i öldürmediğini söyle!" Annem durmadan çığlık atarken tokadın etkisiyle afallamıştım. Annem babama da bir tane tokat atınca kendime geldim.

"Senin için.." diye fısıldadım. Annemin yüzü beyazladı aniden. "Hayır.." dedi ve yanındaki dolaba tutundu. "Öldürmediğini söyle.." dedi gözlerinden yaşlar akarken. "Fatih oğlumu öldürmediğini söyle! Sen en yakın arkadaşını nasıl öldürürsün?!" Diye çığlık attı. "Sana kavuşmak için yaptım.. o da razı-" sözümü kesen şey annemin tokadıydı. "Ben zaten oradan 2 yıl önce kaçmıştım?!" Diye çığlık attı. Duyduğum gerçek ile yüzüme yumruk yemiş kadar oldum. Ağzım hafifçe açılırken sadece donmuş bir şekilde ona bakıyordum.

"Yasemin.." diye fısıldadı babam. "Yiğit.. benim kaçmamı sağlayan fatih'ti. Beni o kurtardı. Sizin yapacağınız şeyi test etmek istediği için benim kaçtığımı söylemedi size. Size güveniyordu.." Dedi annem kırgınlıkla. Gözlerimden yaşlar akarken sadece anneme bakıyordum. Ben kocamı.. arkadaşımı.. herşeyimi boşuna mı öldürmüştüm? Nefesim kesildi aniden. Geriye doğru düşerken gözlerim karardı. Şimdi tamamen boşluğa düşüyordum.

Yaptığım hata ard-arda bedenimi sarsarken ölmeyi diledim. Sonrası zaten uzun bir karanlıktı.

____________________ ____________________

Hayat bazen öyle bir vururdu ki bize.. ne bir nedeniniz olurdu yaşamak için.. ne de sebebiniz kalırdı hayata tutunmak için. Gözlerimi yavaşça araladım. Yaşamak istemiyordum artık. "Gözlerini açtı.." Annemin soğuk sesi ile gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Yaptığım hata tekrar yüzüme çarparken pişmanlıktan kıvranıyordum. "Kızım.." dedi babam elimi tutarken. "Öldürün beni." Dedim yalvararak. "Yapamayız.. fatih'in isteği var.." İçeriye giren cem ile hıçkırdım. "Vasiyette yazmış." Dedi sedat elleri ceplerinde içeriye girerek.

Vasiyet mi yazmıştı? Bana neden diğerleri hakkında birşeyler söylemişti? "Ecrin.." dedi vedat çaresizce. Kızlar girdi içeriye. Ona döndüm hıçkırarak. "1 haftalık hamileymişsin.." dedi vedat gözlerini kapatarak. Bedenim şok dalgası ile sarsıldı. "Eğer olurda hamile kalırsan.." dedi cem. "Bizimle yaşamanı istediğini yazmış fatih.." dedi sedat'ta. Karnıma indirdim bakışlarımı. Sevinç gözyaşları içinde karnıma dokundum.

"Fatih'ten bana kalan en büyük miras.." diye fısıldadım. Babamın ve annemin ellerini tutup karnıma koydum. "Birtanem.. seni ilk tanıştıracağım kişiler.. anneannen ve deden. Adları.. yasemin ve yiğit." Dedim ağlarken. Annem ve babam da ağlıyordu. "Amcaların.." dedim ve 3 erkeğe baktım. Annem ve babam ellerini çekerken cem yanıma geldi ve elini karnıma koydu. "En büyük amcan bu.. adı cem." Dedim. Vedat geldi. "Ortanca amcan bu da. Onun da adı vedat." Dedim. Vedat güldü. Sedat yanıma geldi hızla.

"Bak bu da en küçük amcan. Adı da sedat." Dedi. Gülerek. Sedat burnunu çekti ve güldü. "Yengelerin oradalar." Dedim kızlara dönerek. İkisi de yanıma yaklaştı. "Bu küçük el büyük yengen esra. Bu küçük el de ondan biraz küçük Filiz yengen.." dedim hıçkırırken. İkisi de bana sarıldı. "Ben de.." dedim zorlukla. "Annen ecrin.." diye fısıldadım.

"Babanı ziyarete gideceğiz birtanem.." Dedim gözlerim kapanırken. "Bizimle gel ecrin.. fatih seni korumamızı istedi." dedi vedat. Başımı salladım. Kızlar benden ayrıldı. "Siz gidin.. ben birkaç gün sonra geleceğim." Dedim ve gülümsedim kızlara. Esra başını salladı ve cem'in yanına ilerledi. Filiz yanağıma öpücük kondurdu ve saçımı okşadı. Buruk bir gülümseme oluştu yüzünde. O da vedat'ın yanına ilerledi. Hepsi (annem babam dahil.) Dışarıya çıkarken karnıma baktım.