BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

4. (aile.)

     Dikkat! Bu bölümde birazcık +18 içeren tema bulunur.. iyi okumalar :)

      Kemerimi çıkardım gülerek. Korkusu ikiye katlandı güldüğümü görünce. Ellerini yatağa bağladım. Çırpındı tekrar. Ellerimi vücudunda gezdirdim utanmaz bir şekilde. Göğüsleri.. Beli.. karnı.. kalçası. Hıçkırıkları hiç durmuyor, sürekli ağlıyordu. "Artık benimsin.." diye fısıldadım. Hatırlamış gibi gözleri ardına kadar açıldı. Üzerine eğildim yavaşça. "Görmek isteyen varsa kalabilir." Dedim gözlem odasına bakıp. Ecrin daha hızlı çırpındı. Kapatmadılar.. 'öyle olsun' diyerek ecrin'e döndüm.

"Bizi duyuyorlar.. ne söylemek istersin?" Dedim gülerek. Yalvararak "Yapma.." Dediği zaman sinir tüm bedenimi sardı. "Benim dediklerimi söyleme!" Diye bağırdım sinirle ve dudaklarına yapıştım. Acemi olabilirdim. Ama sinir vücudumu yönetince hiçbirşeyi görmüyordu gözüm. Bacağını okşadım yavaşça. Çığlıkları ağzımın içinde kaybolurken tek düşündüğüm intikamdı. Ben bir doktordum. İşimde başarılıydım. Ama sinirlendiğim zaman ne yaptığım hakkında en ufak bir fikrim bile olmuyordu. Hem ben bugün izinliydim!

Eteğini yukarıya sıyırdım o hızla çırpınırken. Dudağını ısırdım. Acıyla ağzını açınca bana yaptığı gibi bende dilimi devreye soktum. Sadece 2 saat öncesine kadar ecrin'in uyuması için ilaçları içmesini izlerken, şimdi ona sahip olmaya çalışıyordum. Üstündeki elbiseyi hızla yırttım. Kendimi ona yasladım hızla ve hırladım ağzının içine. Beli yay gibi gerilmişti ben ona yaslanırken. Tiz inlemesini duyunca geriye çekildim ve gözlerimi açmadan alnımı alnına yasladım. "Yapma ağabey.. lütfen." Diye fısıldadı çaresizce.

"Bana ağabey deme.." dedim sesimdeki kırgınlığa engel olamadan. "Neden yaptın?" Diye sordum onun konuşmasına izin vermeden. "O an kahve kokun kendimi kaybetmemi sağladı." Dedi. Ona kızamıyordum. Kendime sinirleniyordum sadece. Yaptığım salaklık yüzünden bu haldeydik. Ellerini çözdüm ve üzerini örttüm örtü ile. Yanına uzandım ve ona döndüm. Örtüyü kaldırdı ve benimde üzerimi örttü. Kendime çektim hızla onun minik bedenini. O benim arkadaşımdı. Yıllar sonra ilk defa sarılıyordum ona. "Çok özledim seni canım arkadaşım." Dedi ve güldü.

Ben gülemiyordum. Biz arkadaştan fazlasıydık. Bugün yaptığımız her bir hareket bizim aramızdaki bağları değiştirmişti. Cem'in sesi yankılandı odada. "Işığı kısayım mı?" Başımı salladım sadece. Ardından ışıklar kısıldı. Ecrin karanlıktan korktuğu için bu oda seçilmişti özellikle. Ortamın loş oluşu ile uykusuz oluşum ağır bastı ve ecrin'in saçlarını koklarken uykuya daldım hızla.

8 ay sonra;

Ellerimi saçlarımdan geçirdim ve bana anlattıklarını geçirdim gözümden. Biz böyle birşeyi hiç yaşamamıştık ki?! O olayın ardından 8 ay geçmişti. Bana sürekli uydurduğu hikayeleri anlatıp durması beni daha da korkutuyordu. Bugün bana 'efecan' İsimli bir çocuğu olduğunu söylemişti. Onu hamile bıraktığım için olduğunu da eklemişti. 8 ayda olan herşeyi düşündüm tekrar.

-ara sıra konuşuyordum ilk başlarda onunla.

-bu şekilde 2 ayı geçirdik birlikte.

-ondan olabildiğince uzak durmaya çalışıyordum. Çünkü.. Ona karşı büyük bir çekim vardı içimde.

-sonra bana o olayları anlatmaya başladı.

-annemin beni kandırdığını ve intihar süsüyle benden kaçtığını söylemişti geçen hafta.

Bu hafta ise benden hamile kaldığını, çocuğunu doğurduğunu söylüyordu. 'Lan daha bakire, ne çocuğu?!' Diye bağırdı iç sesim. O günden sonraki gün babamdan azar işitiyorken, ecrin babama birşeyler söyleyince babam susmuştu. Ne demişti anlamamıştım.