BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

70. (Şükürler olsun!)

    Yücel'in bana döndüğünü hissettim. Gözümü, şeffaf sıvıyla doldurulan akvaryumdan çektim. Gergin değildim. Keyifle bana bakıyordu. "İlk ölen kaybetsin." Dedim gülerek. Kahkaha attı. Başını salladı. "Bu hiç eğlenceli değil!" Dedi mehmet sinirle. Bacağıma yapılan baskıya indirim bakışlarımı. Kelepçe bağlamışlardı. Kelepçe ağır bir betona zincir ile bağlanmıştı. Karımı özlemiştim. Ecrin ne düşünüyordu acaba?

Koltukaltlarımızdan geçen iplerle, bizi bu suya indirip çıkaracak olduklarını anladım. "Biraz nazik davranın ayol!" Dedim sesimi incelterek. Kahkaha attı Yücel. Son anımda biraz espri yapmak bize iyi gelebilirdi. "İşimiz ciddi! Düzgün davran!" Dedi mehmet sinirle. Sırıttım. "Öleceğim nasıl olsa.." dedim keyifle. "İtin!" Dedi mehmet nefretle. 'Birisi mor olmuştu sanki?' Dedi iç sesim gülerek.

Aniden gelen baskı ile akvaryuma düştük. Çok soğuktu! Beton bizi hızla dibe çekerken sırıttım. Bizi su ile konuşturmaya çalışacak kadar basit bir adamdı mehmet. Gözlerim suya alışmıştı. Yücel ile aynı anda birbirimize baktık. Sırıttık. Bizi tanımıyordu. Biz dakikalarca nefesimizi tutabilirdik.

"Gülmeyin lan!" Diye kükredi Mehmet. Ne kadar zaman geçmişti bilmiyordum. Nefessizlik kafes misali beni sararken çırpınmaya başladım. İkimizde çırpınıyorduk. "Sonunda! Çekin!" Dedi mehmet. Makinenin sesi.. yukarıya çekildiğimi hissettiren o baskı. Sesli bir nefes eşliğinde, önüme gelen saçımı kenara attım.

Nefesimi düzene sokmaya çalışıyordum. Öylece Mehmet'e baktım. Elimde olsaydı tek hamlede indirirdim bu piçi. "Söyleyin.. sefil nerede?" Dedi tehditvari bir ses ile. Ne kadar da korkmuştum?! "Sana neden söyleyelim?" Dedim. Nefes nefeseydim. Her gün aynı soruyu sormaktan sıkılmamış mıydı? Mehmet duraksadı. "Bunu istiyorum." Dedi sinirle. "Neden?" Dedim. Düşmanlarımı sinir etmek her zaman hoşuma gider demiş miydim? "O çocuk bir cevher!" "Eee?" "Bana lazım demek oluyor bu!" "Anladım." Dedim.

Mehmet bir süre şaşkınlıkla bana baktı. "Su sende kafa mı yaptı lan?" Dedi mehmet. Kahkaha attı Yücel. Yücel'e döndü. "Söyleyin lan artık nerede olduğunu!" Diye kükredi. Başını iki yana salladı Yücel. "İt bizi suya it it." Dedim keyifle. "İtin!" Diye kükredi Mehmet. Nefesimi tuttum. Suya düştük. Gözlerimi araladım. 'Şu helikopter ne kadar da yakından uçuyor?' Diye düşündüm.

Koluma uygulanan ani baskı ile nefesimi verdim. Ellerimiz ve ayaklarımız aynı hızla çözüldü. Önümüze döndük. "Yücel!" Nazlı'nın burada işi neydi? Ecrin "Fatih!" Diye çığlık attı. Afalladım. Neden gelmişlerdi?! Sedat elindeki nişancı tüfeğini mehmet'e doğrulttu. "Bırak onları!" Diye tısladı cem. Nazlı ağlıyordu. Ecrin güçlü kalmaya çalışıyor gibiydi. Mehmet yavaş ve kendinden emin adımlarla geriye çekildi. Bunun altından birşey çıkacaktı!

Nazlı koşarak merdivenleri çıktı. Yücel'in boynuna atladı. Yücel duraksadı. Yüzü düştü. Nazlı'yı olduğu yere getirdi hızla. Kenardaki keskin nişancıyı o an fark etmiştim. Bedenime saplanan acı ile sarsıldım. Bizi vurmuştu. Dengem bozuldu. Ecrin'in gözlerinden ayırmadım gözlerimi. Bugün çok daha güzel gözüküyordu. Onu son kez görmeyi istemiştim. Görmüştüm. Şimdi.. ölüyordum.. Yücel ile aynı anda suya düştük.. o saniyede cem'in kükreyişi eşliğinde karanlığa büründüm..

Ecrin'den;

'Fatih ağabey! Nereye gidiyorsun?' Dedim yüzüm düşerken. 'Senden uzağa!' Dedi sinirle. 'Neden?' Dedim titreyen sesimle. 'Sen bana ağabey demeyi bırakana kadar geri dönmeyeceğim!' Dedi hızla. Ardından ağacın arkasına saklandı.

Turuncu saçlı prensim.. oğlumun babası, benim eşim. Beni kendime getiren adam. Her saniye kendini feda eden, canı yansa bile belli etmeyen, ağlayacağı zaman kimseye göstermeyen adam. Kalbimin sahibi. O.. gözümün önünde düşüyordu. Her salise bana bıçak misali saplanırken, onun kaslı cüssesinin düşüşünü izledim. Ağzımdan kaçan feryadı hissetmemiştim bile. Düşünmedim. Akvaryuma koştum.