BUZDAN KALP 2 (gerçek hayat!) (Mafyanın aşkı.) -TAMAMLANDI-

30. (ikinci şans.)

(Çok azcık +18 teması olacaktır. Bilginize.. ^×^)
      
     Gözlerimi açtım yavaşça. Koridordan gelen ayak sesleri çoğu kişinin yaşadığı geceden sonra eve gideceğini gösteriyordu. Yanımdaki yarı tanrıya baktım. Yani kocama.. ince ve şekilli dudakları çekti dikkatimi.. Sert çenesiydi bir sonraki durak.. çok yakışıklıydı. Vedat.. 21 yaşına kadar peşimde koşmuş, benim sözümü emir olarak saymış, kızmamam ve kırılmamam için herşeyini ortaya koymuş vedat. Ben.. sürekli emirler yağdıran, her fırsatta onu ezen, yanıma yaklaşmaması için küçük bir an kollayan ben. Gözlerim açılmıştı dün.

Kalbim ilk defa bu kadar hızlı atıyordu. Derin bir nefes aldım. Elma kokusu ciğerlerime dolduğu anda içimde kimseyle yaşamadığım bir hareketlenme oldu. Çok huzurluydu uyurken. Sanki tüm dünyalar onunmuş gibiydi. Saçlarında gezdirdim gözlerimi. Dağılmış kumral saçlarına daldırdım elimi yavaşça. Yumuşacıktı. Sanki vedat ile daha yeni evlenmiş gibiydim. Şimdi tanıyordum onu. Vücudundaki yaralar geldi aklıma. Geriye çekildim biraz. Belimdeki büyük elini hissedince gülümsedim. Vücudunu süzdüm.

Çok değişmişti yav! Tekrar göğsüne yaslandım. Başımı kaldırıp onu izlemeye devam ettim. Gözlerini sıktı. Uyanıyordu. Çok tatlıydı vedat ya! Gözleri yavaş yavaş aralandı. Açık mavi gözlerini görünce kalbim hızlandı. Nedenini bilmiyordum. Ama heyecanlanmıştım bir anda. Gözlerimiz kesişince gülümsemem genişledi. Gözlerime baktı uzun uzun. Hiç rahatsız olmadım. Hatta daha uzun bakması için dua ettim içimden. Çok güzel bakıyordu. "Neden senden nefret edemiyorum?" Diye fısıldadı. "Bana 5 gün ver.. kendimi sana affettirebilirim." Dedim son umutla.

Ona aşık değildim. Ama onun beni affetmesini istiyordum. Herşeyimle. "Siktir! Ben neden çıplağım?!" Dedi hızla ve üzerine örtüyü çekti. Şaşırdım. Dün kendisi soyunmuştu ya! "Dün soyundun ya." Dedim vedat bana bakmamaya çalışırken. Yutkundu. Aklına gelmiş gibi gözleri hafifçe açıldı. "Doğru.. peki neden sen soyundun?" Dedi ve elini gözüne kapattı. Bilmiyordum. Neden soyunmuştum ben? Birşeyler salladım. "Elbise ile yatamam." Diye mırıldandım. Başını salladı. "Üzerini giyin. Dün gece hiç yaşanmamış gibi davranacağız." Dedi ve pencereye çevirdi başını.

Boğazıma bir yumru oturdu. Dün sadece uyumuştuk. Onu bile hatırlamak istemiyormuydu? "Biz evliyiz." Diye fısıldadım. "3 yıl sonra fark ettin Filiz. Bizden bi bok olmaz. Dış görünüşüm değişti diye benden ayrılmamaya çalışıyorsun. Bunu fark etmeyecek kadar salak değilim." Dedi kırgınlıkla. Yine o his.. yine canım yanıyordu. "Hayır vedat.. dış görünüş yüzünden de-" dememe kalmadan vedat saniyeler içinde beni altına aldı. Bileklerimi sımsıkı tutmuştu. Yüzlerimizin arasında birkaç santim vardı. Masmavi gözleri kırgınlıkla parlıyordu. Yutkunmaya çalıştım. "Neden?" Diye fısıldadı. "Neden benden ayrılmak istemiyorsun?" Diye ekledi.

Bir süre bakıştık. Kaç saniye oldu bilmiyorum. Kaç dakika? Vedat'ın gözlerindeki o kırgınlık artınca yüreğime bir ağırlık oturdu. "Benden faydalanmak istiyorsun." Diye fısıldadı çaresizce. Kendine itiraf eder gibiydi. Onunla birlikte olmak istiyordum. Ama sadece o yüzden değildi. Bunu açıklayamazdım. Daha tam olarak ne oldu bana bilmiyordum. "Bu yüzden değil sadece.." diye bir fısıltı firar etti dudaklarımdan. Çaresizlik gözlerini esir almıştı adeta. Güldü. "Hava atacaksın diğerlerine.." dedi kırgınlıkla.

Başımı iki yana salladım. "Daha ne var lan?!" Diye bağırdı bir anda. İrkildim korkuyla. "5 gün boyunca ne istersen onu yap. Babama seni istemediğimi söyleyeceğim. Senin benim için fazla iyi olduğumu söyleyeceğim.." dedi ve boynuma gömdü yüzünü. Gözlerim hızla dolarken 5 günümüz kaldığı gerçeği yüzüme çarptı. 5 gün sonra eski halime geri dönecektim. Üzerime yığıldı. Kollarımı boynuna doladım. Ellerini belime yerleştirdi.