Aşk Ateşi

91.Bölüm

EYLÜL
Ferit, işkencelerine günlerce devam etmişti. Bir kaçından kaçmış, ama çoğuna da maruz kalmıştım. İnsan annesinin ölmesini ister mi? Ben bu günlerde istedim bunu... iyileşmeyecekse hemen ölsün dedim her gün içimden... dayanamıyordum bu işkenceye...

Ferit : nikah günü aldım. Artık resmen karım olacaksın Eylül... annemlerle gelinlik seçersin.

Eylül: annem...

Ferit : annen iyi olacak... sıkma canını. Zaten daha iyi görünüyo dimi? Hem bizim düğünle daha mutlu olur kadıncağız. Bir annenin en mutlu günü evladının mürüvvetini görmek değil de nedir?

Ağlıyordum... bitmeyecek... hiç bitmeyecekti...

SERKAN
Yeni evimize, babamın nefret ettiği o gecekondu mahallesine taşınmıştık. Söylenip duruyordu ama herşeyi batıran oydu zaten....

Tevfik : Nazan yemek koysana!

Nazan : getirdim Tevfik

Annem yemekleri getirdiğinde babam annemin suratına anlamsızca baktı...

Tevfik : patates yemeği...

Nazan : bi tek bu vardı... şimdilik idare edelim... ben bir iş bulucam zaten.

Tevfik : Allah kahretsin! Ben daha aileme bile bakamıyorum. Onca işçi, onların aileleri... onlar noolcak? Ben bu hatayı nasıl yaptım? O anlaşmayı neden imzaladım? Kahretsin!

Nazan : tamam üzülme artık

Tevfik : Allahtan siz mezun oldunuz... aman diyim devlet okulu seçin, artık özel okul devri kapandı çocuklar...

Fakirlik değildi ama en çok terkedilmeler koyuyordu insana, bunu anlamıştım....

CEMRE
Günler geçti, Güney hala uyanmıyordu, hiç tepki vermiyordu, hem de hiç...

Kendimi berbat hissediyordum. Terkedilmiş, yapayalnız... her gün biraz daha tükeniyordu umutlarım. Evimize gidememiştim bile. Arada Serkan geliyordu, bazen de Eylül. Günler önce tavır aldığım kız yine en büyük destekçim olmuştu... 

Hava almak için aynı katın yangın merdivenine çıktım. Yüzüme vuran serinlikle bir nebze rahatlamıştım.

Güney yoktu, ailem dediğim tek insan... kocam Güney... orda yatıp duruyordu. Öldü de demiyorlar, iyi olacak da demiyorlar... tek dedikleri şey, bilmiyoruz, beklemekten başka yapacak birşeyimiz yok... kafayı yemek üzereydim...

Ne zaman gözümü kapatsam... ne zaman kapatsam aklıma o yere düşüş sesi geliyordu.

O yaşamayacaktı, uyansa uyanırdı çoktan... bırakmıştı işte beni. Bitmişti herşey... beni bırakıp gitmişti. Merdivenlerden aşağı baktım. Yüksekti, hem de çok yüksek... Güney de böyle yüksekten düşmüştü. Acımış mıydı acaba canı? Yoksa hiçbirşey hissetmedi mi?

Ben de düşsem ne olurdu ki? Onsuz yaşamanın anlamı var mıydı ki? Yoktu...

Bir ayağımı tırabzandan aşağı sarkıttım. Gözlerimi kapattım...

Cemre : bekle sevgilim... ben de yanına geliyorum...

Diğer ayağımı da atacakken bir çift kol çekti beni. Beni bırakmıyordu...

Eylül : aptal mısın kızım sen?! İntihar mı edecektin?! Atlayacak mıydın ordan gerçekten?!

Uyuşmuştum, cevap bile verecek halde değildim...

Bir tokat attı bana.

Eylül: bunu yapmam gerekiyordu! Kendinde değilsin sen! Ayrıca hakettin de! Atlamak ne Cemre?! Güney uynanınca ne dicez biz ona? Hı?

Cemre : uyanmayacak ki! Uyanmayacak! O beni terketti Eylül! Terketti, bitti artık...

Eylül: saçmalama Cemre. Ama güçlü olman lazım. Haftalarca geleceksin buraya, belki aylar sürecek. Ama sen bu kadarcık acıya katlanamıcaksan, Güney'e hesap vericek olan biz olmayacağız...

Cemre : sen benim ne yaşadığımın farkında mısın ya?! Ne yaşadığımı görüyo musun sen? Kocam o benim kocam... Güney...

Eylül: o çocuk seni yıllarca beklemiş, sen şurda 2 hafta güçlü duramadın!

Cemre : özür dilerim...

Eylül: herkes senin ne yaşadığının farkında Cemre. Çok zor biliyorum ama dayanmak zorundasın

Cemre : sen beni anlayamazsın! Sen beni asla anlayamazsın. Sen böyle bir acı yaşamadın... Serkan hemen ayaklandı. Ferit desen sapasağlam ayakta.

Eylül: keşke ölse (sessizce)

Cemre : ne?

Eylül: asıl sen beni ne yaşadığımı biliyor musun? Senin hiçbirşeyden haberin yok Cemre... günlerdir ne haldeyim ben biliyor musun? Annem hastanede, tedavi görüyo. Birkaç gün sonra ameliyat olucak. Belki o ameliyattan sağ çıkamayacak bile...

Cemre : ben...

Eylül: dur daha bitmedi... sevmediğim bir adamla evliyim. Evlenmek zorunda kaldım. Günlerdir onun bana yaşattıklarına maruz kalıyorum. Eve gitmeye korkuyorum ben Cemre! Ama ben intihar ettim mi? Yaşadıklarıma rağmen buna teşebbüs ettim mi? Hayır! Şimdi kendine gel ve seni seven şu adamı bekle.