Aşk Ateşi

119. Bölüm

EYLÜL
Serkan : Eylül...

Eylül : inadı bırak Serkan. Tamam bir an yanıldım, kabul ediyorum. Affet gitsin

Serkan gülmüştü...

Serkan : bu mu özür dileme şeklin? ben seni affetmiyorum Eylül

Eylül: iyi tamam... ben de gitmiyorum...

Serkan : Eylül... bak böyle olmaz.

Eylül: olur...o psikolog sana benim daha fazla üzülmemem gerektiğini falan söylemedi mi?

Serkan : o farklı bu farklı...

Eylül: geri adım yok diyorsun

Serkan: yok... şimdi çıkıyoruz ve seni evine bırakıyorum...

Eylül: gerek yok ben giderim. Göktuğ ders çalışmaya çağırmıştı hem.

Serkan : ne?! Bu saatte evine ders çalışmaya mı çağırdı?!

Aslında böyle birşey yoktu, sırf Serkan ona gıcık diye yapmıştım bunu...

Eylül: evet... madem sen burda kalmamı istemiyorsun, madem bitti diyorsun, ben de istediğim yere gidebilirim. Sen de aynı şekilde...

Serkan : tamam...

Bana bakıp derin bir nefes verdi...

Serkan : tamam Eylül... sen benim yatağımda yatabilirsin...

Eylül: hani olmazdı?

Yanıma gelip iç çekti....

Serkan : ah Eylül ah....

Sırıttım...

Serkan : bitmiş miydi?

Eylül : hı?

Serkan : lenslerin bitmiş miydi?

Eylül : evet bitti sanırım bulamadım. Yarın alırım...

Serkan: liseli Eylül... tanıdığım gibisin... saçların, yüzün, gülüşün... inatçılığın...

Eli yanağımdaydı...

Serkan: evlen benle

Güldüm...

Serkan: ciddiyim...

Eylül : neden evine dönmedin?

Serkan: dönmeyeceğini söyledim. Babam sana onca laf söyleyip kendi oğlunu evden kovdu, geri dönmem o eve

Eylül: inatsın Serkan

Serkan : sen benden de inat

Gidip koltuğa oturdu, ben de yanına gittim...

Eylül: affettin mi?

Serkan : düşünmem lazım

Eylül: iyi sen düşün ben de Göktuğlara gideyim bu sırada...

Tam kalkacaktım ki Serkan beni kendine çekti...

Serkan : Göktuğlara gidecekmişmiş...

Güldüm...

Serkan: çok mu komik?

Kafamı sallamamla beni gıdıklamaya başlaması bir oldu... sonra birden durdu...