~Zor Aşk~

44-Artık dilenecek özür yok...

Herkese yeniden merhaba!

Vote atmayı ve satır arası yorum bırakmayı unutmayın

 

İki yanında yumruk yaptığı elleri ile birlikte üzerime geliyordu. Gözlerinden istemsizce düşen yaşlar yanağına uğramadan yere iniyordu. Üzgün müydü?

Evet? Hiç sanmıyorum!

Kendimi buna hazırlamıştım. Yine beni kandırabilirdi. Ama bu sefer izin vermeyecektim. Artık kendimi kandırmayacaktım. Ekin gereğinden fazla öfkeli bir şekilde bana doğru yaklaşırken geri adım atmamalıydım. Yüzüme nefesi çarpıyordu. İkimizde birbirimize bakarken bu sefer o zayıftı. Öfkeyle kolumu kavradı. Korkmadım. Bu sefer korkmadım. Gözlerini gözlerimin içine sokarcasına baktı bana. O kadar emindim ki gözlerimde bir şey bulamayacağına. Bir şey mi arıyordu, nefretini gözüme mi sokuyordu? Benden nefret mi ediyordu? Neden?

Kerem'in araya girmesiyle ikimizin arasındaki yoğunluk son buldu. Ekin bu sefer gözlerini Kerem'e dikmişti.
-"Çek o elini!"
Kerem gayet rahattı Ekin'in aksine. Onun çekmeyeceğini anlamış olacak ki elini ittirdi.

  Elinin itilmesine müsaade etmişti. Sanki kolumu tutmuyormuş gibi eli Kerem'in ufacık bir dokunuşuyla düşmüştü. Bunu beklemiyordum. Ama o pes etmiş gibiydi. Yumruk yaptığı ellerini salmıştı. Bu sefer bana bakıyordu. Bir zamanlar benim ona baktığım gibi...

Saçma! Benim ona olan inancım öldü. Kerem her şeyi anlatmıştı. Artık beni kandıramazdı. Onun değişme ihtimali yoktu. Hiç hissetmediğim kada iyi hissediyordum. Ekin Kerem'in kulağına eğildi. Ama fısıldamak yerine ikimizinde duyabileceği kadar sesli bir biçimde konuştu.
-"Dafne'nin ne suçu vardı peki?"

  İçimi bir korku kaplamıştı. Dafne' de Ekin'in elindeydi. Bu Kerem'in hassas noktasıydı. Ama o hiç bozuntuya vermedi. Anlaştığımız gibi yaptı.
-"Onu eskiden seviyordum. Sanırım saflığı dikketimi çekmişti. Birde çok çaresizdi. Bilirsin biz böyle kızlara bayılırız, değil mi kardeşim?" Ekin'in yüzündeki bozuntuyu izlerken Kerem'e yanaştım. Ona karşı alenen alayla gülüyordum.

Fırsatını bulsa şu an kendi öz kardeşini işkenceler içinde öldürürdü. Ardından beni sonsuz cehennemine geri tıkardı. Öfkeden ağlayan Ekin karşımdaydı. İstediğim buydu! İçimde büyüyen intikam alevi bu gün daha da körüklenmişti. Oysa ki ben içimi ferahlatmak için girmiştim bu oyuna. Ama farklıydı şimdi. Ben güçlüydüm. Ona daha fazla zarar verebilirdim. Neden vermeyecektim ki? O bana acımamıştı.

  Gözlerinden yaşlar dökülürken nefretini kusan bir kahkaha attı.
-"Desene kız bok yolunda öldü."
Onu öldürmüş müydü? Hayır! Hayır o kıza bunu yapamazdı. Yüzüme oturan şaşkınlığa engel olamadım. Psikopat! Hemde en adisi! İki kardeş birbirine o kadar benziyordu ki...

Kerem'e baktım. Onun şaşkınlığı da yüzünden okunuyordu.
-"Sen?"
Hayır! Hayır! Bitti. Her şey bitti. Kerem pes etmişti! Ekin fazla zekiydi. Her zamanki gibi!
-"Ne oldu küçük kardeşim? Yoksa üzüldün mü?"

  Ben Kerem'e rağmen yüz ifademi daha fazla bozmamaya dikkat ediyordum. Kerem'in yüzünde farklı mimikler oynuyordu. İçim en derininden titriyordu. Ona yenilemezdim! Tekrar olmaz!

  Ekin'in yüzü gitgide Kerem'in çektiği acıdan beslenerek mutlu görünürken birden Kerem'in kahkahası bütün salonu doldurdu.
-"Biliyor musun? O umrumda değil. Yüzündeki o ifade..." gülmekten karnını tutuyordu. "Canını çok yakmışım anlaşılan. Baksana nereye saldıracağını bilemedin!"

  Güzel. Masadaki sandalyeleri fırlatırken Kerem'in adamları odaya girdi. Tek elimle onlara durmalarını işaret ettim. Önümde bu hale düşmesi hoşuma gitmişti.
-"Kaybettin Ekin Asar. Sen başkalarından beslenen bir asalak gibi yaşamaya mecbursun. İnsanları kendi kontrolün altına alarak onları küçük düşürüyorsun. Çünkü sadece bu şekilde güçlü görünebiliyorsun. Ama sadece görünüyorsun. Sen zavallısın. Güçlü olmak için başkalarına muhtaçsın. Ama yanlızsın da. Çünkü kimse seni istemez."