~Zor Aşk~

37-Bebekler & Hiçbir şey bilmiyorsun

Herkese yeniden meraba!

Umarım bölümü keyifle okursunuz!
Vote atmayı ve yorum bırakmayı unutmayın

Dafne'den

   Saat kaçtı? Bu gün ikinci günümüzdü ama sanki haftalardır buradayız gibi geliyordu. Bu kapalı yerde vakit geçmiyordu. Yemekten sonra kimse gelmemişti. Şimdi Uğur'un kucağında oturuyordum. Beni yine sımsıkı sarmıştı. Her ne kadar ısınmaya çalışsamda bu pis yerde pek mümkün olmuyordu. Fazla su da vermemişlerdi zaten.

  Başım Uğurun göğsündeyken iyice mayışmıştım. Soğuk uykumu getiriyordu. Kahvaltının üzerinden de baya bi zaman geçmişti zaten. Öğlen yemeği getireceklerini hiç sanmıyordum ama ben açtım.

  Uğur'un karnımdaki elinin baş parmağı ritmik bir şekilde karnımı okşuyordu. Şu an bunu istemesemde engel olmuyordum. O ne isterse o oluyordu zaten. Ona hala kırgındım. Başım göğsüne yatıkken genelde yaptığım gibi uyukluyordum. Aklıma Kerem'le mutlu olduğumuz anlar geliyordu. Zaten o beni hiç üzmemişti ki. Yani, eskiden. Bu kadar severken nasıl bir çırpıda silebildi peki? Hoş artık silmeseydi de onunla olmazdı ama, ben yinede unutamadım. Ondan her ne kadar iğrensemde sevdiğim kişiyi ben seçemiyorum işte.

-"Sen hiç aşık oldun mu?"
Uğur'un kafasını oynattığını hissettim. Şaşırmış olmalıydı. Bunca saatlik sessizliği bozmuştum.
-"Ne?"
-"Duydun işte. Hiç aşık oldun mu?"
Başını iki yana oynattı.
-"Hayır."
Bense başımı salladım. Buruk bir gülümseme belirdi yüzümde. Benim canım yanıyordu. Onunla artık asla birlikte olmayacak olsam da onun sebepsizce böyle yapması... Ne biliyim her şey yalan mıydı diye düşündürtüyor işte. "Hala o pisliği seviyorsun değil mi?"  Dedi gerilmiş bir şelilde
Boğuk bir iç çektim ve başımı iki yana salladım.
-"Sevmiyorum. Ama canım acıyor. Neden? Ondan nefret ediyorum ama edemiyorum. Eğer her şey düzelseydi bile bildiklerimin üzerine onunla asla tekrar birlikte olmazdım ama ben haklı olmama rağmen o bana kötü davranıyor, beni incitiyor. Böyle davranması çok-"
-"Canını acıtıyor." Onayladım. "Sen ona hala aşıksın. İşte bu yüzden bazen acıması iyidir. Aynı aptallığı tekrar etmessin. Özlersin, üzülürsün, daha çok özlersin, daha çok üzülürsün. Tâki bir gün uyanıpta hiç bir şey hissetmeyene kadar."
Dedikleri iyi geliyordu. Başımı omzuna yaslamıştım. O da kendi başını benimkinin üzerine yatırmıştı.
-"Burdan ne zaman çıkacağız?"
-"Bilmiyorum. Ama çok uzun sürmez. Yokluğumuzu farketmişlerdir. Yakında çıkarız."

🕛🕤🕗🕓

  Kapının gıcırtılı sesi duyuldu. Kimin geldiğini bildiğim için hiç tepki vermedim ama Uğur kıpırdanmaya başlamıştı. Gözlerimi araladım. Kerem önümüzde dikiliyordu. Yüzündeki o büyük gülüşü sinirlerimi bozuyordu. Aşağlık herif!

  Sırıta sırıta bize yaklaştı.
-Pardon, bölüyorum ama aç mısınız?"
Piç kim bilir yine ne isteyecekti.
Uğur konuştu:
-"Ne istiyorsun yine?"
Düşünürmüş gibi yapıp bizi inceledi. Evet şu anda Uğur'un kucağında oturmam garipti ama yer çok soğuktu. Bir de yetmezmiş gibi iyice Uğur'a sokulmuştum. En azından böylece biraz sıcaklık sağlayabiliyordum. Malesef ki bu durum da Kerem'in yanlış anlaması için çok müsaitti. Her neyse, o anlamak istediğini anlıyordu zaten. Başımı kaldırmaya tenezzül bile etmemiştim ama bana baktığına emindim.

-"Dafne? Bakıyorum çok sevmişsin yerini?"
Ne olursa olsun cevap vermeyecektim.
-"Dafne'yle uğraşma! Bir şey istiyorsan ben varım!"
En azından bu sefer beni koruyordu. Sabah yaşadıklarımı tekrar etmek istemiyordum. Kerem kahkaha attı.
-"Erkekler ilgimi çekmiyor. Belki daha sonra."
Pislik! Az önce yaşadığım rahatlama uzun sürmemişti.  İçimi yeniden bir korku kapladı. Korktuğumu anlamasını istemiyordum. Çünkü bundan besleniyordu.