~Zor Aşk~

55-Her şey mahvoldu

Herkese yeniden merhaba!😀

ŞARKIYI  BAŞLATINIZ. BAŞLATMADAN OKURSANIZ OLMAZ. DUYGULARIN GEÇMESİ İÇİN LÜTFEN AÇIN.

Vote atmayı ve yorum bırakmayı unutmayın

İyi okumalar..

Gözlerimi ağır ağır açtım. Aklımdan çıkmıyordu. Nereye gelmiştim? Ekin yoktu. Orada kalmıştı. Demek bu yüzden benimle vedalaşmıştı.  Uyanır uyanmaz gözümden süzülen yaş koltuğa damladı. Uğur Poyraz, Aslı etrafımda oturuyordu. Aldığım nefeste boğuluyordum. Ciğerime yapışıyordu nefesim. Kalkmak istemiyordum. Sadece canım yanıyordu.
Poyraz'a döndürdüm acılı bakışarımı.
-"Neden? Neden çıkarttın beni?"
-"Ekin böyle olmasını istedi. Ona söz verdim."
Daha acılı bir ağlama sesi... neden yaptı? Neden bıraktı beni?
-"Kurtar onu! Lütfen kurtar. Bir şey yap."
Kimseden ses yoktu. Hepsi yüzündeki kederle yere bakıyordu.
-"2 gündür uyuyorsun. Ekin'den hiç iz yok."
Nefesimin ciğerime yapıştığını hissettim. Dayanmıyordum. Gücüm yetmiyordu. Kalbimde nefes aldıkça batan bir şey vardı sanki. Kendimi koltuktan nasıl attığımı bile bilemedim. Nefes alamıyordum sadece. Son kez mi öpmüştü beni? Bu kadar mı vedalaşmıştı benimle? Gitmeden önce sarılamamıştım bile. Yumruk yaptığım elimi yere vurdum. Ardından acımı haykırdım. Kimse ses çıkartmadı. Ya da yanıma gelip ağlama demedi. Neden biz çıkmıştık? Neden beni de öldürmemişti?
Hışımla yerden kalkıp dışarı attım kendimi. Başta Poyraz olmak üzere arkamdan geliyorlardı. Kapının önündeki Şoförden anahtarı aldığım gibi arabaya bindim. Çok iyi kullanamazdım ama biraz biliyordum. Önemi yoktu. Siyah jeep'e bindiğim gibi engellemesinler diye kapıları kilitledim. Hepsi bir yandan bağırıyorlardı. Kontağı çevirip gaza bastım. Ezberlediğim yollardan tekrar geçtim. İbre sınırları zorladığımı işaret ediyordu. Yalnız kalmak içimde söndüremediğim suçluluk duygusunu daha da harlamıştı. Kerem ölecekti. Bunun yaşanmasına sebep olan her şey yok olacaktı.
Durdurduğum arabadan inince dizlerim tutmaz olmuştu. En son burada onunlaydık. Sonra apar topar çıkmak zorunda kalmıştık. Evin kapısı bile kilitli değildi. Sürünerek girdim resmen içeri. Yatak hala dağınıktı. Bana sarıldığı yer burasıydı. Elimi yaktığım için kızdığı yer burası...
Ölmesini istemiyordum. Beni toparlayan tek kişi oydu. Yatak odasına çıkıp ikimizin yattığı yatağa yattım tekrar. Yastığa sarılıp onun kokusunu bulmaya çalıştım. İçerisi buz gibiydi. Tişört ve taytla yatmıştım.  Aslı giydirmiş olmalıydı.
  Daha kim bilir kaç dakika geçmişken kapıdaki Uğur'u gördüm. Burada bile rahat bırakmamışlardı. Hiç birisini istemiyordum.
-"Kumsal, yapma böyle."
Git diyecek gücüm bile yoktu. Tek dizini yatağa koyup yanıma oturdu. "Daha öldüğünü bile bilmiyoruz. Hiç bir şey kesin değil."
-"Onu kurtaracak kimse yok. Kerem onu fazla yaşatmaz. Bu fırsatı yakalamışken ve biz serbestken yaşatmaz. Onu kurtarmak için her şeyi yapacağımızı biliyor!"
Uğur beni kucağına alıp hiç bir şey demeden çıkarttı. Kapının önündeki diğer arabaya bindirildim. Çaresizce ölmemişse bile ölmesini bekliyorduk...
-"Ben, çok üzgünüm."
Üzgün. Herkes üzgün... belki ölüsünü bile bulamayacaklar.
-"Onu orada bırakıp gittiniz! Beni zorla çıkarttınız!"
-"Ekin böyle olmasını istedi."
-"Neden?"
-"Senin yaşamanı istedi. O benim abimdi.."
-"Sarılamadım bile. Benim ona ihtiyacım var."
-"Geçecek." 

-"Hayır, geçmeyecek. Benim yaralarımı ondan başka kimse saramaz. Benim yaralarımı ondan başka kimse bilemez. Daha çok erken! Daha çok erken.." 

  Sarıldık. Ama acım dinmedi. Hasta bir adamdı o. Gerçek Ekin'i görmüştüm bir kere. Aşık olanı. Ondan vazgeçemezdim. Onu istiyordum. Ama artık canavar gitmişti. Kendinde olmadığı zaman yaptıklarıyla onu suçlamamam gerekse de ben onları asla unutamayacaktım. O da unutamayacaktı. Ben bu sefer aşık olmuştum. Bu Ekin'e aşık olmuştum. Bana zarar vermeyene. Beni kurtardı ama kendisi öldü...