~Zor Aşk~

66- Senin Yüzünden

Vote atmayı, yorum bırakmayı ve gelişmelerden haberdar olmak için wattpad hesabımı takip etmeyi unutmayın.

Ayrıca diğer hikayem olan Kayla'ya da bakabilirsiniz

İyi okumalar

Gözlerimi yavaş yavaş açarken ilk hissettiğim şey keskin bir baş ağrısıydı. Bir yataktaydım. Odadan çıkartılmıştım. Ağrı git gide kuvvetlenirken gözlerimdeki kuruluk açmamı zorlaştırıyordu. Gözlerimi ovuşturup sağıma sokuma baktım. Kendi odamdaydım. Ekin koltukta oturuyordu. Çatık kaşlarıyla pür dikkat bana bakıyordu. Onu görmek istemiyordum. Ağlamak istiyordum ama şimdi de gözümden tek damla yaş dahi akmıyordu. Sadece başım ağrıyordu.

Yorganı üstümden atıp kalkmaya yeltendim. Burada bir saniye daha kalmak istemiyordum.
-"Kalkma!"
Umursamadan yataktan kalkıp banyoya doğru ilerlemeye başlamıştım ki kolumu tuttu. "Nereye gidiyorsun!? Daha aklın başına geledi mi!? Kilitledin kendini odaya bayılana kadar ağlamışsın! Bencil! Karnında bir bebeğin olduğunu unutuyorsun! Aptal gibi çocuk isterken karşı çıkma nedenim buydu, daha kendine bile sahip çıkamıyorsun! Ne kendini ne de çocuğunu düşünüyorsun!"
Bir şey demedim. Haklı olduğu konular vardı ama bana ahkam kesecek son kişiydi. Kendisi çocuğunu çok düşünüyordu madem beni de düşünmek zorundaydı. Sonuçta onu karnımda büyüten bendim. Bir şey demeden, hiç bir mimik yapmadan kolumu çektim. Hala üzerime geliyordu.
-"Dokunma bana!"
Kendimi ciddiyetle ondan uzaklaştırdım. Gerçekten belki de ilk kez ciddi ciddi onu istemiyordum. Yan yan kayarak kenardan sıyrıldım ve kapıdan çıktım. İyi hissetmiyordum. Hem fiziksel hem ruhen. Sadece gitmek istiyordum. Şu an içimde öyle bir his vardı ki... buradan çıkıp gitmekten başka tek bir şey istemiyordum.

Merdivenlerden korkuluğa tutuna tutuna indim. Ekin arkamdan geliyordu. Adımı seslenmesini önemsemedim. Çıkmama izin vermeyecekti biliyordum ama bu sefer değildi. Ne gerekiyorsa yapacaktım. Karşı çıktığı taktirde gerçekten bana işkence eden bir adam olacaktı. Çünkü her yolu deneyecektim. Bu geçen seferkiler gibi değildi. Artık kesinlikle onun yanında kalmak istemiyordum. Polisse polis. Her yolu deneyecektim.

Dış kapıyı açtım. Yine korumalar yerindeydi. Kimsenin dokunmasını istemiyordum. Muhtemelen kızarık gözler , kızarık burun, şişmiş dudaklarımla üstüme hiç bir şey almadan kendimi kapının dışına attım. Hemen kapının yanındaki korumadan sağ tarafa giderek kurtuldum. Artık nasık görünüyorsam kimse dokunmuyırdu.

Arkamdan Ekin koşaradımlarla gelip kolumu hafifçe tutmuştu.
-"Bulu-"
-"Dokunma! Dokunma bana!"
Geri geri birkaç adım attım. "Gideceğim! Gideceğim burdan, gideceğim!"
Demir kapıya doğru ilerlerken Ekin önüme geçti.
-"Bulut, sakin ol, konuşalım."yan tarafa geçmeme de izin vermeyince beni çıkarmayacağını anlamıştım. Ağlamaya başladım.
-"Bırak beni gideyim. İstemiyorum. İstemiyorum seni! Beni zorla tutamassın!"

Kapıyı açmamı tekrar engelledi. Boğukuyordum, çıkamıyordum! Dizlerimin üstüne çöküp kapıya dayandım. "Aç kapıyı! Aç kapıyı istemiyorum!" Bana yaklaştıkça çığlıklar atıyordum. "Sakin ol!" O da bana bağırmıştı. Kapıyı tırnaklıyordum. Kafamı vura vura çıkmak istiyorum diye bağırıyordum. Ekin zarar vermemem için beni daha da tutunca ellerinden kurtulmak için yere yattım. Onu istemiyordum. Bana dokunmasını istemiyordum. Bulanık bir şekilde gökyüzünü gördüm. Ekin biraz engelliyordu gerçi. Beni kucaklamaya çalıştı ama izin vermedim. Tekrar kapatacaktı o eve çünkü. Dışarıdaki adamlarına bağırdığını duydum. Kovmuştu onları. Tabi rezil olmasın şimdi. Ellerinin arsından sıyrılıp kapıyı açtım. Beni tutabilirdi ama kapıyı açana kadar tutmadı. Kapıyı açmam zaman almıştı zaten. Dışarı adım atar atmaz koşmaya başladım var gücümle. Nereye kaçıyorsam... Allah'ın unuttuğu bir yerdeydik resmen. Beni yakalaması bir iki saniye sürmüştü. Kendimi kenardaki otlara attım. Hafif kar kalmıştı bu taraflarda. Ama hava yumuşaktı. "DOKUNMA!"