~Zor Aşk~

94- Kısa Bölüm

Herkese yeniden merhaba!

Vote atmayı, yorum bırakmayı ve beni takip etmeyi unutmayın

İyi okumalar

*Bu bölümde sadece Dafne Uğur vardır*

Uğur'dan

   Saatlerdir yatakta öylece oturmuş düşünüyordum. Dafne'yi de odama getirmiştim. O da üzerinde benim kazağımla ağlıyordu sessiz sessiz. Banyoya girip çıkmıştı ama izler hala aynıydı. Nasıl yapardı böyle bie şeyi? Neden!? İnanamıyordum! Ben gittikten sonra mı yapmıştı bunları acaba? Ne zamandır yapıyordu? Hiç konuşmuyordu da!
-"Dafne, konuş!"
Dedim yumuşak sayılacak bir sesle.
-"Gitmek istiyorum!"
Diyordu sadece. Şu saatten sonra gidebileceğine inanıyor muydu gerçekten?
-"Kimse görmedi değil mi bunları?"
Dedim. Abimin haberi olsa delirirdi muhtemelen. "Neyle yaptın bunları?" Diye soru sıralayıp duruyordum. Kesiklerin yanısıra morluklar da vardı çünkü. Çürümüştü. Sert bir şeyle vurulmuştu. Başımı ellerimin arasına almış düşünürken ayak sesleriyle kaldırdım. Dafne koşuyordu.

  Hemen kalkıp peşinden gittim. Kapıya varmıştı ben ona yetişemeden. Arkasından bağırmıştım ama kaçmaya devam etmişti. Apartmanın koridorunda onu zar zor yakalayıp eve götürebilmiştim. Birisi görse burada sorun çıkardı.

  Zaten zaptetmek için saeılmış haldeyken ona başını okşayıp sakinleşmesini bekledim.
-"Bırak beni! Bırak şimdi mi aklına geldim!?"
Diye bağırıyordu. Ne zaman aklımdan çıkabilmişti ki... zaten o yüzden kaçmıştım. Ondan uzak olursam başkalarıyla birlikte olursam unutabileceğimi düşünmüştüm ama... tam da kendimi alıştırırken aylar sonra geri gelmişti. Şimdi onu bırakamazdım. "Bırak beni gitmek istiyorum bırak!"
Diye bağırıyordu hala. 
-"Sakin ol güzelim... sakin ol... her şey geçti.."
-"Kendime zarar vediğimi gördüğün için hiçbir şey geçmedi!" Diye itti beni. "Beni terketmen geçmedi! Başka bir kadınla beni aldatman geçmedi!" 

  Titremeye başlamıştı. Sinir krizi gibiydi. Durmadan ağlıyordu. Hiç yumruklarını umursamadan onu tekrar odama çıkartıp yatırdım.
-"Konuşacağız bebeğim... hepsini konuşacağız.."
Yine itti beni.
-"onu bu yatakta nasıl becerdiğini mi konuşacağız."
Dedi hıçkıra hıçkıra.

  Nasıl avutacağımı bilmiyordum.
-" En son ne zaman yaptın bunları?" Dedim. "Dafne cevap ver!"
-"B..bırak beni gideyim artık.."
-"Seni bırakmam. Bir daha asla.."
Arkasını döndü bana.
-"Bundan sonra farketmez."
Dedi bitkin bir sesle. Ne demekti bu?
Onu kendime çevirdim.
-"Dafne bana bak! O ne demek?"
Cevap vermedi. "Sakın Dafne! Sakın kendine tek bir zarar daha vermeye kalkma. Anladın mı?"
Hiçbir şey demiyordu. Yüzümü yaklaştırarak inatla "anladın mı!"
Diye baslı yaptım ama hiç cevap yoktu. Birkaç dakika sonra konuştu.
-"Ben olmazsam herkes daha mutlu olur.."
Dedi. Ne saçmalıyordu bu?
-"Hayır! Sakın bunu deme bir daha! Hepimiz seni seviyoruz. Sen gidince hiçbirimiz daha mutlu olmayacağız!"
Hıçkırıkları ve ağlaması asla durmuyordu.
-"B..beni terkettin. Ba-başka birisini se-sevdin."
Yüzünü ellerimin arasına alıp alnımı alnına sabitledim.
-"Hepsi tek gecelikti. Yemin ederim kimseyi sevmedim senden başka."
Daha çok ağladı.
-"Yattın onlarla! Yattın!"
Olmayacaktı. Aynı onu Kerem'den kurtarmamın ardından geçirdiği dönem gibiydi. İlaçları da burada yoktu.

  Ne yapacağımı düşünürken çaresiz kalınca yatağa yanına girip ona sarıldım. Hala sakinleşmezse doktor çağıracaktım.

   Başını göğsüme yaslayıp diğer elimi gövdesine sardım. Saçlarını öptüm.
-"Artık burdayım güzelim... artık burdayım. Seni hiç bırakmayacağım.."
Ve gözlerini yumdu...

-Bölüm Sonu-

Vote atmayı yorum bırakmayı ve beni takip etmeyi unutmayın! Bir sonraki bölümde görüşmek üzere