~Zor Aşk~

82-Eşler birbirleriyle sorunlarını paylaşır

Herkese yeniden merhaba!

Vote atmayı, yorum bırakmayı ve beni takip etmeyi unutmayın

İyi okumalar!

Bulut'tan

  Eve geldiğimizden beri Ekin çalışma odasına oturmuş konuşmuyordu. Yalnız kalmak istediğini söylemişti. Uğur desen zaten öyle... Dafne'den bahsetmiyordum bile.  Her ne olduysa kimse bana bir şey anlatmamıştı ve olan şey gerçekten kötüydü. Uğur bunun onun anlatamayacağı bir şey olduğunu söylemişti.

  Evde tek mutlu olan şu an Fıstık Ezmesi'ydi o da halıda sürünüyordu.  Sorsam mı, sormasam mı bilemiyordum. Ama sormalıydım yani değil mi? Sonuçta ben onun karısı olacaktım ve böyle şeyleri paylaşmalıyıdık. Hatta çok garipti ki Dafne benim görümcem olacaktı. Yani sanırım görümcem olacaktı çünkü bu akrabalık işlerinde çok kötüydüm.

  Yani demem o ki böyle şeyleri birbirimizle paylaşmalıydık. Dafne'yle fazla yakın değildik çünkü şu ana kadar hiç fırsatımız olmamıştı ama iyi bir kızdı. İyi arkadaş olabilirdik hatta. Kim bilir başına ne gelmişti, o kadar perişan görünüyordu ki...

   Sonunda Ekin'le konuşmaya karar verdiğimde üst kata çıktım. Yine kapının önünde biraz durmuştum. Birkaç saniye durup kapıyı çaldım ve gir yada girme demesini beklemeden içeri girdim. Neyse ki kapıyı kilitlememişti.

  Ekin odayı kendine göre dekore etmişti. Kocaman deri bir koltuk, cam çalışma masası, bilgisayarlar, kocaman bir kütüphane ve berjer vardı. Ekin berjerin üzerindeydi ve balkon kapısını açmış bir yandan sigara içiyor bir yandan da neden geldin der gibi bana bakıyordu.

Sigarayı nadiren içiyordu, dertli olduğu zamanlar. Şimdi de büyük bir dert vardı anlaşılan. Kardeşine çok üzülüyor olmalıydı. Onun yanına ilerledim yavaşça, dizine oturdum ve elimi biraz uzamış sakallarının üzerine koydum.
-"İyi misin?"
Dedim yumuşattığım sesimle. Huzursuz olduğu bakışlarından belliydi. Burnundan hızlıca nefes verip başını sağa çevirerek elimi orda istemediğini belli etti.
-"Nasıl görünüyorum?"
Diye tersledi beni.
-"Eğer bana anlatırsan belki yardımcı olabilirim."
Sıkıntılı bir befes verip beni kucağından indirdi ve ayağa kalktı. Resmen beni kovuyordu ama söylemiyordu.
-"Geçmişe gidemeyiz. Yardım edemezsin o yüzden."

Pes etmeyip Ekin'in yanına gittim.
-"Anlatırsan belki rahatlarsın. Dafne'ye be olduğunu anlatamak istemiyorsan da kendini neden suçladığını anlat en azından."
Dedim terkrar ona yaklaşarak ama o sanki bunalmış gibi yine uzaklaştı. "Biraz yalnız kalmak istiyorum Bulut." Dedi sadece. O hiçbir şeyinç bana anlatmıyordu ama ben neden ona her şeyimi anlatıyordum. Bu sefer içine kapanmak yerine onun yüzüne söyledim.
-"Benimle evlenmek istediğini söylüyorsun, bana yüzük takıyorsun ama sorunlarını benle paylaşmıyorsun. Tamam yalnız kalmak isteyebilirsin ve buna saygı duyarım ki duydum da ama sen eve döndüğümüzden beri kaç saat oldu buradasın. Baksana sabah olacak birkaç saat sonra! Ve benimle evlenmek istiyorsan, eşler birbirleriyle sorunlarını paylaşır, öğrenmen gereken bazı şeyler var." Diyip sakince odadan çıktım. Birazdan hatasının farkına o da varırdı zaten ve konuşurduk.. böyle küçük bir şey için de kavga etmek istemiyordum, herkes gergindi zaten.

  Klimayı açıp yatağa uzandım.  Gerçekten bu geceleri uykusuz kalmalar bu ara çok sık oluyordu ve bu gün de aynı şekilde uykusuz kalmıştım. Neredeyse 20 saat olacaktı, bir yanım Ekin'i bekle derken gözlerim kapanıyordu. Uyku öyle tatlıydı ki, kendi kendimi Ekin'in sonra yanıma geleceğine ikna edivermiştim ve gözlerimi kapatmıştım.  

Uğur'dan

  Gece abimlerin gidişinin ardından Dafen bavul toplamaya başlamıştı. Ne yapıyordu bu kız? Ona doğru yürüdüm. "Dafne ne yapıyorsun?" Diye sordım şaşkınca onu izlerken. Ağlayarak bavul topluyordu. Hatta toplamıyor sanki burdan kaçıyor gibi hızlı hızlı hareket ediyordu.
-"Gi-gideceğim." Dedi.
Ağlaması dinmişti ama etkisi devam ediyordu.
-"Ne? Nasıl, nereye?  Ekin buna izin mi verdi?"
Diye sordum şok içerisinde. O izin verse de ben vermiyordum. Biliyordum ki Dafne'yi bıraktığım anda onu kaybederdim. Abim için aynısı geçerli olmayabilirdi ama ben onu kaybederdim.