~Zor Aşk~

73-Abiler böyle yapmaz

Herkese merhaba!

hesabın adı. İki kitapla ilgili karakterler de burada olacak. Şu an için Artık Benimsin'in bütün karakterlerini yayınladım neredeyse. Yani kafama bir karakteri tam oturtmak zor tabi kafamda hepsinin farklı yönleri var. İnceleyebilir ve bana sorularınızı sorabilirsiniz instagramdan.

Bu arada beni wattpadden de takip etmeyi unutmayın!!! Böylece bildirimleri kaçırmassınız

Ekin'den

Normal geçen günlerimizin ardından kaçtığım şeylerle yüz yüze geleceğimi biliyordum. Bulut'u Aylin'in yanına bıraktım. Herkes işleri düzeltmiş görünüyordu. Hatta ben bile. neredeyse...

Uğur'un araması üzerine Dafne'nin yanına gidiyordum. Uzun bir süredir iyi olmadığını biliyordum ama beni görmesinin de ona iyi gelmeyeceğini düşünerek yakasından düşmüştüm. Ama yanlış bir seçim yaptığımı şimdi farkediyordum. Zorla da olsa onun yanında olacaktım. Olmalıydım, yani abiler böyle yapardı değil mi?

En son buraya gelişimin üzerinden iki hafta ya geçmişti ya geçmemişti... Birlikte kaldıkları residans'ın kapısını bana uğur açtı yine. Onunla kısaca konuştuktan sonra onu gönderdim. Yanlız kalmak istiyordum Dafne'yle. İçimde yine aynı umutla içeri girdim. Ama o aynıydı...

Geleceğimi bildiği halde bana karşı hiç bir tepki vermiyordu. Koltulta yarı yatar bir pozisyondaydı. Umursamıyordu sanki.

Koltuğa ilerleyip yakınına oturdum. rahatsız olmuş gibi biraz hareketlendi.
-"Merhaba, nasılsın?"
Karşımdaki kardeşimdi ve konuşmaya böyle soğuk başlamak garip hissettiriyordu. Bana sinirli sinirli baktı bir süre sanki 'dalga mı geçiyorsun benle' diye.
"Gerçekten Soruyorum Dafne, nasılsın?" Dedim belki anlatır umuduyla...
-"Çok iyi. Her zamanki gibi..."
Diye tersledi. Konuşması da bir şey diye düşündüm.
-"Yüzüme bak Dafne, abinim ben senin!"
Başını iki yana salladı hala bakmazken. Hiç hoşlanmıyordu biliyorsum ama bana gerçek tepki vermesi ancak böyle olacaktı. Kolunu tuttum. "Ben senin abinim Dafne. İster inan ister inanma ama seni canımdan çok seviyorum! Seni üzen herkesi öldürürüm!"
-"Git öl o zaman!"

Içindeki nefreti dışa vurmuş ilk defa belki de bu kadar öfkeli gözükmüştü bana. Canım yanmıştı. Canımı yakmıştı.
-" Ciddi olmadığını biliyorum."
-"dokunma bana!"
Bırakmadım, aksine daha da yaklaştım.
-" Benden nefret etmiyorsun!"
-" Ediyorum dokunma bana!"
Kaçmaya çalıştıkça üzerine gittim.
-" Hayır etmiyorsun! Sen beni o mahzende kapalı kaldığımız gün affettin! Benden nefret etmiyorsun!"
Çenesindeki kasılmaları farketmiştim. Ha ağladı ha ağlayacaktı.
-" Senden nefret ediyorum." Dedi çırpınmayı bırakmış bir şekilde. İlk defa bu kadar zor konuştuğuna şahit olmuştum. Ağzını açsa hıçkırık kaçacakmış gibi yarım ağız zor söylemişti cümlesini. Devam etti: "Nefret ediyorum abim olupta canımı bu kadar yaktığın için!" Hıçkırıkları birden kopuverdi. "Sen benim canımı yaktın! Abiler böyle yapmaz!" İki elini de tutmuşken gözyaşları içinde yüzüme haykırıyordu. Gözümden akan bir damaya engel olamadım. Şimdi bendim konuşamayan, sıkmaktan çenesi ağrıyan... "Canım yanıyor! Hadi bir şey yapsana!" Dedi bana gerçekten yardım Dilercesine. "Çok canım yanıyor, hadi bir şey yap abi!" Dedi kollarımda sarsılırken. Dişlerimi sıkmış gözlerimden uaşlar düşerken tek kelime edemiyordum.

Sarıldım. Tek yapabileceğim şeyi yaptım ve sarıldım.
"Seni çok seviyorum." Dedim sanki iyi gelecek tek şey buymuş gibi. Geri çekilmeye falan çalışmadı. "Sarıl bana." Dedim ihtiyaç içerisinde. "Hadi sarıl bana, izin ver. İzin ver ben senin abinim. Sadece mutlu olmanı istiyorum. Sarıl bana." Eğer sarılırsa anlamı sadece sarıldığından ibaret olmayacaktı. Bana bir şans vermiş olacaktı. Bekledim. Sarılmak istediğini hissediyordum ama sarılmıyordu. Gerçekten uzun süre bekledim sarılsın diye ama sarılmadı. Kollarımı yavaşça gevşetip biraz ayrıldım. "Seni kazanmak için sonsuza kadar çabalarım. Acelesi yok." Saçını okşayıp ayrıldıktan sonra arkamdan duysuğum sesle geri dönmek zorunda kaldım. "Abi canım çok yanıyor..."