~Zor Aşk~

61- Kendisine Zarar Vermesinden Korkuyorum

Buluttan

Ekin'i en son o halde gördüğümden beri bir hafta geçmişti aradan. Benimle konuşmuyor, beni istemiyordu. İlk kez onun için içimde bu denli bir korku hissediyordum. Bu sefer kendine zarar vermesinden korkuyordum. Ne yapacağımı bilemiyordum. İçimden bencilce sadece Dafne'ni suçluyordum ama onun haklı olduğunu biliyordum aslında.

Ekin her şeyi bırakmıştı. Ne işiyle ilgileniyor, ne yemek yiyor, ne hareket ediyordu.

Çareyi yardim istemekte bulmuştum. Poyrazı arayacaktım. Sonuçta onlar Ekin'i tanıyorlardı. En azından benden daha iyi tanıyorlardı. İroniye bak... hayatımı birlikte yaşadığım adam, her şeyimi bilen adam hakkında hiç bir şey bilmiyordum. Kim bilir daha neler neler çıkacaktı? Ekin'le aramızda hiç kırılmayan bazı duvarlar vardı. Ne zaman ona yaklaştığını hissetsem bir şeyler öğrensem hala hiç bir şey bilmediğimi fakediyordum.

Elime telefonu alıp Ekin'in duymasını istemediğim için kapalı bahçeye çıktım. Vereceği tepkileri kestiremiyordum. Daha önce böyle bir şey olmuş muydu acaba? Gözlerimin önünde acı çeke çeke kendini öldürüyordu resmen. Yaşadıkları hiç peşini bırakmamıştı. Kendini suçlamaktan başka hiç bir şey yapmıyordu.

Etrafı kontrol edip Poyrazı aradım. Telefon çalarken bile tedirginlik içerindeydim. Ekin bu konuşmayı duyarsa onun arkasından iş çevirdiğini düşünüp gidebilirdi. Onun için korkuyordum ve onu kaybetmek istemiyordum.

Telefon uzun birkaç çalışın ardından açıldı. Poyrazın sesini duydum.
-"Alo?"
Biraz tesirgin bir şekilde de olsa cevap verdim.
-"Poyraz..."
Onun sesine nazaran ben fazlasıyla endişeli ve tedirgindim.
-"Bir şey mi oldu Kumsal?"
-"Ekin..."
Sesim zaten zor çıkarken korkuyordum da.
-"Bir şey mi yaptı sana? İyi misin?"
Poyraz da endişelenmişti.
-"Bana bir şey yapmadı ama korkuyorum."
Bir yandan konuşurken bir yandan etrafıma bakıyordum.
-"Kumsal, ne oldu?"
-"E-ekin bir süredir iyi değil. Dafne'nin kardeşi olduğunu öğrendiğinden beri daha da belirginleşti. En son Dafne'yle görüşmek istemişti. O gün ne yaşadılarsa artık benle de konuşmuyor. Yanına dahi yaklaşamıyorum. Kendine zarar vermesinden korkuyorum. Yardım et.."
Telefondan hareket sesleri duyuldu.
-"Tamam. Şimdi sakin ol. Ben geliyorum."
-"Tamam."

Teldonu zar zor kapatıp cebime kouduktan sonra içeri geçtim. Ekin çok zor bir adamdı. Onu anlamak çok zordu. O çok yaralıydı. Peki bana neden hala güvenmiyordu? Ona verebileceğim her şeyi vermiştim. Yavaşça içeri geçtim. Ekin'in odasından buz gibi hava içeri esiyordu. Camları açmış yarıçıplak uzanıyordu. Çekinerek yanına gittip çünkü vereceği hiç bir tepkiyi kestiremiyordum. Bazen beni aniden tutuyordu, bazen sadece kendine zarar veriyordu.

Önce camları kapatıp sonra yavaşça yaklaştım.
-"Ekin, üzerini giyin. Daha fazla kendini cezalandırma. Hasta olucaksın."
Hiç tepki vermedi.
Biraz daha yaklaşıp kazağını elime aldım. "Ekin, lütfen. Korkutuyorsun beni." Yine bir şey yapmayınca ona fokunmak için elimi uzattım. Bir yere odaklanmıştı zaten. Ona doğru yavaşça uzanan elimi farketmiş olacak ki o buz gibi gözlerini önce elime sonra da gözlerime getirdi. O kadar soğuk, duygusuz bakıyordu ki...
Aynı bir kurt gibiydi. Ne yapacağını kestirmem mümkün değildi. Elim öylece kalakaldı. Neden böyle bakıyordu ki? Ben onun düşmanı değildim. Gözümü karartıp elimi göğsüne koydum. "Ekin, kalk hadi. Üşüteceksin."

Kalkıp üzerine kazağını geçirdi.
-"Dışarı çık"
Hizmetçisiymişim gibi emir veriyordu bana. Değersiz olduğumu hissettiriyordu. Dediğini yaptım. Salona geçerken gözüme dolan yaşları kolumun iç kısmına sildim.

////

Koltuğa kıvrılmamın üzerinden çok zaman geçmemişti ki kapı çaldı. Normalde açmazdım ama gelenin Poyraz olduğunu bildiğim için hızla kalktım. Sanki bütün yaşadıklarımı poyraz çözecekmiş gibi umutla açtım kapıyı. Direk içeri girdi. Önce uzınca beni kontrol etti.
-"Sen iyisin değil mi?" Başımı salladım. "Ekin nerde?"
Elimle odasını işaret ettim. Çenem konuşamayacak kadar kilitlenmişti. Her an ağlayacakmış gibi olduğumdan konuşamıyordum. Poyraz'ın bana sarılmasıyla ben ona yapışmıştım. Meğer buna ne kadar ihtiyacım varmış. Günlerdir içimde kalmıştı.