~Zor Aşk~

39- Denize düşen yılana sarılır

Herkese yeniden merhaba! 

Vote ve yorumu unutmayın...

İyi okumalar...

Ertesi gün sabah Bulut'tan

Dünden beri bu aptal odaya kilitliydim. Şu an hamile olmadığıma sükrediyordum. Her şeyimi elimden alan bir adamdan çocuk istemiştim. Belki aramızda bir bağ olursa düzelir bizim için bir umut olur diye düşünmüştüm ama hayır! Ekin beni gerçekten etkisi altına almıştı. O mantıklı düşünmemi engelliyordu. Peki şimdi ne olacaktı? Artık asla Ekin'le kalamazdım. Ama salak gibi kendimi Kerem'in kollarına da atamazdım.

Değişmiş olabilirdi belki ama bana yaptıklarından sonra... bilmiyorum. Güven kolay kazanılacak bir şey değildi. Sadece söyledikleri doğruydu. Bana böyle bir iyiliği neden yapmıştı ki? Sadece zaman geçtikçe Kerem'e hak veriyordum.

Oturduğum köşeden kalktım. Burdan daha fazla zarar görmeden çıkmam lazımdı. Ekin'e hissettiğim duygu ne bilmiyordum. Amacım ne ondan bile emin değilim aslında. Sadece tek istediğim onunda biraz olsun acı çekmesiydi. Belki beni kaybettiğini sanarsa değerimi anlar, yada başından beri her şeyin bir oyun olduğunu düşünürse yıkılmışlığı biraz tadar, benim hissettiğim çaresizliği anlardı belki...

Camdan aşağı baktım. Burası arka bahçeye bakıyordu. Buradan vaşka çıkış yolum yoktu ama aşağıda bir tane koruma vardı. Tam camın altında duruyordu. Önce onu etkisiz hale getirmeliydim ama nasıl? Belki kafasına vazo falan atarsam bayılırdı. Yandaki ince uzun vazonun içindeki çiçekleri çıkartıp camdan aşağı baktım. Bu biraz acıtacaktı! Gözlerimi kapatıp vazonun ellerimden kaymasına izin verdim. Kalın camın paramparça oluşuyla birlikte gözlerimi açtım. Umarım çok acımamıştır!

Adamı bayılttıktan sonra sırada burdan aşağı inmek vardı. Çok yüksek sayılmazdı ama atlayamazdımda. Acaba filmlerdeki gibi çarşaf mı bağlasaydım? Odada sadece yatağın çarşafı vardı. Onunla aşağı sarkarsam atlayabilirdim ama bu biraz fazla olağan dışı gibiydi. Çarşafla burdan kaçmaya çalışmam sadece bitaraflarımı kırmamla sonuçlanırdı. Başka bir şey bulmalıydım ama ne!?

Aşağıdan sesler gelmesi üzerine sessizce cam kenarından bakmaya başladım. Sanırım diğer korumalar farketmişti. Hayır! İşte şimdi bitmiştim! Burdan hemen çıkmassam Ekin yine gelecekti. Korumalar adamı kaldırıp götürürken tırnaklarımı kemiriyordum. Nasıl çıkacaktım ki!?

Aşağıdan birinin adımı seslenmesiyle perdenin arkasından gözetlemeye tekrar başladım.
-"Kumsal Hanım! Beni Kerem Bey yolladı. İzin verin size yardım edeyim."
Ne? Kerem mi? İyi de onun bu olanlardan nasıl haberi vardı? Bu adamın burada ne işi vardı? Ekin'in adamları arasına köstebek mi yerleştirmişti!? Usulca saklandığım perdeden ayrıldım. Adamın yüzümü görebileceği şekilde ortaya çıkarınca konuşmaya başladı.

-"İyi misiniz?"
Şok içinde başımı salladım. Ne oyunlar dönüyordu? Tek bildiğim burdan bir an önce çıkmam gerektiğiydi.
-"Bana yardım eder misiniz?
Be-benim burdan çıkmam lazım. Ekin kilitledi beni!"
Adam hızla başını sallayıp etrafı kolaçan etti.
-"Hızlı olmamız lazım. Diğerleri çoktan haber vermiştir. Atlamalısınız."
Hadi ya! Sanki ben bunu düşünmemiştim!
-"Fazla yüksek! Bir yerimi kırmak istemiyorum!"
-"Sizi tutacağım"

Yok artık! Daha beş dakika önce gördüğüm bir adama güvenemezdim! Kerem'e de güvenemezdim ama Ekin sanki çok mu güvenilirdi. Mantıklı düşünmek gerekirse bana en çok zarar veren Ekin'di. Ve bunları yeniden yapmayacağının garantisi yoktu. Her türlü zarar görecektim yani.

Adam panik içinde etrafı kolaçan etti.
-"Çabuk olmalıyız!"
Aşağıdan sesler yükselmeye başlamıştı bile. Denize düşen yılana sarılır. Gözlerimi kapatıp belki de bu evdeki son nefesimi aldım. Ardından kendimi bir bilinmezliğe attım. Artık dalgalarla tek başıma boğuşacaktım. Hoş zaten hep tek başımaydım ya! Sadece birileri yanımda kalabalık yapıyordu.