~Zor Aşk~

90 - Bu işleri bırak

Herkese yeniden merhaba

Vote atmayı unutmayın

İyi okumalar!

Gözlerimi yanımın çökmesiyke açmıştım korkarak. Kim gelmişti yanıma gece vakti? İrkilerek doğrulurken yanımda Ekin'i gördüm. Bu gerçek miydi rüya mı? Az önce uyanmıştım değil mi?
-"Ekin?"
Dedim elimi ona uzatırken. Gülümsedi hafifçe.
-"Burdayım güzelim."
Diyip beni kendine çekti.
Kollarımı ona doladım.
-"Bitti mi?"
Diye sordum. Tekrar gitmesini istemiyordum.
-"Bitti."
Dedi.
-"Kim üstlendi su-"
-"Uyuyalım güzelim. Yorgunuz ikimiz de. Bunları sonra konuşuruz."
Gözlerimi kapattım ama hala merak ediyordum nasıl kapattığını.
-"Söylemek zorundasın. Saklamak yok demiştik."
Nefes verişini duyum.
-"Atıf. Atıf üstlendi."
Hemen dikeldim.
-"Ne? Nasıl? O.."
-" Biliyorum güzelim. İnan başka bir şansımız olsaydı-"
-"Olmaz! Atıf olmaz! Aylin var olmaz!"
Ekin beni kendine çekti.
-"Üzgünüm. Tek şansımız oydu. Üzgünüm..."
Dedi ve başımı okşayarak beni sakinleşirmeye çalıştı.

Gözlerimi yumup bütün bu olanları düşünmemeye çalışarak gözlerimi yummuştum. Çok yorgundum. Çok yorgunduk...

🕕🕑🕟🕧

Sabah gözlerimi Ekin'le evimizde açmıştım. Hiçbit şey hissetmemiştim. Buraya ne ara gelmiştik?

Ekin yanımda yokken alt kattan gelen sesler nerede olduğunu gösteriyordu. Yataktan kalkarak aşağıya indim yavaşça. Dafne'nin sesini duyuyordum. Tartışıyorlardı.
-"Ekin?"
Diye seslendim. İkisi de bana dönmüştü. Ekin yanıma gelip bana sarıldı.
-"Günaydın güzelim"
Deyip beni öptü. Gergindi. Dafne de öyle.

neler olduğunu sordum. Ekin'in konuşmasını beklemeden söze Dafne girdi.
-"Ben gidiyorum. Amerika'ya."
Ne? Kaşlarım kendiliğinden kalkmıştı. Ekin'in kızgın olmasına şaşmamalıydı.
-"Gitmiyorsun!"
Diye bağırmasıyla Ekin'in irkilmiştim. O da hemen yaptığının farkına varıp bir süre susmuştu. "Gidemezsin!" Dedi sakince tekrar. Dafne ağlayacak gibiydi.
-"Beni tutamaz-"
-"Bana bunu yaptırma Dafne!"
Dedi. Bu iyi değildi.
-"Uğur'la konuşmak istiyorum."
-"HAYIR DEDİM!"
diye kükredi tekrar. Defne korku ile girilen zıplamış ve ağlamaya başlamıştı.
-"Abi onunla konuşmam lazım.."
-"Sana bitti dedim. O seçimini yaptı."
-"Abi-"
Sözünü kesti.
-"Uzatma. Bitti!"
Diyip koltuğa geçmişti.

Dafne evden çıkarken ben de Ekin'in yanına gittim.
-"Neden bu kadar karşısın?"
Diye sordum. Daha dün sanki normalmiş gibi bu sabah da buna uyanmıştık.
-"Çünkü o siktirip gitti! Dafne'yi bıraktı. İkisi de benim kardeşim ona onu terk ettiği için kızgın değilim. Ama Defne bu kadar zor bir durumda iken onu paramparça ederek gitti. Hiçbir açıklama yapmadan, veda etmeden. Beni bile bir kez olsun aramadı! O yüzden hayır. O gitti."
Dedi ve koltuğa oturup başını ellerinin arasına aldı.

Uğur'a çok kızgındı. Kırılmıştı ve şimdi gururu engelliyordu. Ama bu sefer haksız sayılmazdı. Ne olursa olsun Uğur'un bu şekilde gitmemesi lazımdı. Kimseyi düşünmeden gitmişti.

Dünden beri düşün düşün kafam kazana dönmüştü. Şimdi Ekin'e bir şey soramazdım da...

Sabah sabah keyifsizce öyle oturup boş boş bakınmıştık sadece. Birkaç saat sonra da tekrar telefon gelmişti zaten. Dafne'den...
Ekin telefonda deli gibi bağırıyordu.
-"Gitmeyeceksin!"
-"......."
-"Umrumda değil Dafne! Gidemezsin!"
-"........"
-"Dene o zaman!"
Diyip telefonu kapattı ve bir şeyler yazdı.
-"Ekin ne oldu?"
Diye sordum.
-"Gidiyormuş! Gidiyormuş! Şimdi görür o gitmeyi!"
Dedi kendi kendine.
-"Ne yapacaksın? Kötü bir şey yapma Ekin."
-"Gitmesini engelleyeceğim."
Dedi.