~Zor Aşk~

100 - Kontrolü Kaybediyorum

Herkese yeniden merhaba!

Vote atmayı, yorum bırakmayı ve beni takip etmeyi unutmayın

Diğer hikayem olan KAYLA'ya da bakabilirsiniz.

İyi okumalar

SINIR 115 VOTE 150 YORUM

Koşarak kliniğe giren abimle Kumsal Yanıma geldiler.
İkisinin yüzü de bembeyazdı.
Ben kenarda ne yapacağımı bilmez bir şekilde ağlıyordum bir saattir.
Ayağa kalktım.
-"Ne oldu?"
Dedi abim. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Benim suçumdu! Benim suçumdu! Onu bırakmamam lazımdı!
-"Sinan... Dafne'yi bulmuş. Ç..çok kötüydü... çok kötüydü o..."
Daha fazla konuşamadım. Otururken başımı ellerimin arasına alıp çaresizce ağlamaya devam ettim. Abim delirmiş gibiydi. Neler oluyordu bilmiyordum, kimse bir şey söylemiyordu. Onu yine yüzüstü bırakmıştım! Benim suçumdu!

Kumsal geldi yanıma.
-"Uğur sakin ol! Dafne iyi olacak."
Dedi elini sırtıma koyup. Nasıl olabilirdim ki?
-"Benim yüzümden... benim yüzümden.." diye sayıklıyordum. "Onu yine koruyamadım. Benim suçum!"
Kumsal beni sarstı.
-"Değil! Her zaman onu koruyamazsın. Senin suçun değildi."
Derken abim geldi.
-"Nasıl oldu bu?" Diyip beni yakamdan çekti. Ayağa kalkmıştım.
-"B..bilmiyorum. eve geldiğimde kapıyı açması çok uzun sürdü. Sonra da zaten... onu böyle buldum."
-"Evde kim vardı Uğur! Hangi orospu çocupu yaptı bunu! Nasıl bilmiyorsun!"
Bilmiyordum. Dafne'yi öyle görünce henen hastaneye gelmiş ve hiç düşünmemiştim bile. Abim telefonla bir şeyler yaptıktan sonra geri geldi. "Git burdan Uğur."
Dedi bana. Ne diyordu o? Bana git mi demişti?
-"Abi ne diyorsun?"
Derken Kumsal araya girdi.
-"Ekin!"
Dedi uyarırcasına.
-"Git burdan Uğur. Seni görmek istemiyorum. Dafne'de bir daha görmeyecek."
Şoka girmiştim. Bana bunları söyleyen o olamazdı!
-"Abi..."
-"Bana abi deme. Benim kardeşim olsan Dafne'yi bu kadar üzmezdin. Aynı hatayı ikinciye yaptın sen!"
-"Onu terketmemiştim.."
-"Sus!" Diye bağırdı. "O bunları yaşarken nerdeydin? Amerikaya gitmemiş olabilirsin ama yanında da değildin! Sen! Onu! Terkettin!"
Biraz nefes aldı sakinleşmeyi dener gibi. "Şimdi defol git burdan! Seni tekrar görmek istemiyorum!"
Ne yapacağımı bilemez bir şekilde boşluğa baktım. Kumsal Ekin'le bağrışıyordu ama vızıltı gibi geliyordu sesleri. Gözlerim dolu dolu, her şey flu görünüyordu. Yavaş yavaş uzaklaştım nereye gideceğimi bilemezken.

Bulut'tan

-"Ekin kendine gel! Pişman olacaksın!"
Diyordum Ekin'e. Uğur zaten berbat haldeydi. Ekin'de her zamanki gibi başkalarını suçlayarak sıyrılmaya çalışıyordu.
-"Bunu daha önce yapmalıydım. Kardeşimi-"
-"O da senin kardeşin! O da kardeşindi Ekin. Dafne de biyolojik olarak kardeşin olabilir ama Uğur hayatın boyunca yanındaydı. Üstelik onun suçu değildi!"
Beni ittirip ileri geri yürümeye başladı. Ne yapacağını bilmiyordu ve korkuyordu.
-"Nereye gitti?"
Diye sordu biraz duraksadıktan sonra. Etrafa bakındım Uğur yoktu. Kalkıp koşarak koridora baktım. Gitmiş olma ihtimali yoktu bu kadar kısa sürede. Aşağı katlara inerken dışarı çıktım arabasına bakmak için. Güvenliğe soruyordum, arabası burdaydı ama çıktığını söylüyordu.

En sonunda arabasına yaklaştığımda içinde oturduğunu gördüm. Kapıyı açtım. Bembeyaz olmuş sanki ameliyaya giren Dafne değil o gibiydi.
-"Uğur gel hadi."
Diyip kolundan çektim. Sallanmıştı ama kalkmamıştı. Kendini tamamen bırakmış haldeydi. Onu hayatımda ilk kez böyle görmüştüm.
-"Benim suçumdu..."
Diyip duruyordu.
-"Kalk Uğur! Senin suçun falan değildi! Kalk yukarı gel!"
Diye çekince ellerini omuzlarıma koydu.
-"Beni bir daha asla affetmeyecek. Abim de Dafne'de." Diyip ağlamaya başladı. Ne yapacağımı bilmiyordum. Uğur omzumda ağlıyordu resmen. Ne diyebilirdim?
-"Uğur yok öyle bir şey. Ekin elbet seni affeder. Sen onun kardeşisin. Dafne'ye olanların sorumlusu da sen değilsin! Gel hadi, Dafne çıkar."
-"Çok kötüydü... Her yeri kanamıştı, eli parçalanmıştı!"
Diyip duruyordu hala. Sarılıp biraz zaman verdim. Şoka girmiş gibi bir şeydi ve Ekin'de tam zamanı gibi bunu yapmıştı! Aptal!