♡ Winner van de Watty Awards 2019 - Nieuw Volwassen! ♡
Credits voor de cover gaat naar @Minkadesign!
Wanneer Hélène, een jonge meid van twintig jaar op een koude, winterse dag haar gebruikelijke pad neemt naar de stad, komt ze hevig in een botsing...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Na dat ene voorval met het meisje met de donkerblauwe jas besloot hij niet langer meer op deze plek te blijven. Laat in de middag besefte hij dat de plek op de hoek, best wel een gevaarlijke plek was. Hij had geen enkel overzicht over wie er zo nu en dan voorbij het hoekje kwam snellen.
Vandaag heeft er naast dit meisje, nog niemand naar hem omgekeken. Zijn knorrende maag is daar het bewijs van, dat geen enkel wezen die langs hem liep, zich om hem ontfermde.
Opnieuw grimaste hij als hij al kreunend overeind kwam en daarbij zijn achterste afklopte. Hij hoopte maar dat er niets raars aan zijn achterste kleefde, die inmiddels wel zowat bevroren was door de koude tegels van New York. Snel voelde hij in zijn jaszak of zijn beker er nog aanwezig was, keek hij snel naar zijn verborgen horloge onder de jas en waggelde hij van zijn plek weg.
Hij slaakte een verslagen zucht als hij langzaam een weg baande tussen de mensen. Hij hoefde eigenlijk niet eens moeite doen om vooruit te komen; de mensen vermeden hem zo veel als het kon. Alsof hij een gevaar was, alsof hij iets besmettelijks bij zich had.
Achteraf besefte hij dat het meisje ook zo had gereageerd, toen ze zich van hem verwijderde. Hij zag haar opgestoken handen en hoe ze achteruit strompelde. 'Jammer,' mompelde hij tegen zichzelf als hij doelbewust een richting uit liep. 'Jammer dat de mensen meteen al vooroordelen, zonder hen ook maar echt goed te kennen.'
Tijdens het lopen merkte hij op dat zijn spieren toch wel stram waren geworden van het lange stilzitten, van het lange bedelen dat hem niets had opgeleverd.
'Tsja,' mompelde hij verongelijkt. 'Vandaag was dus een slechte dag..., het wordt maar eens tijd om terug te keren.'
En hij sloeg een duister steegje in. Voor even keek hij schichtig om zich heen, of er geen enge of ongure types aanwezig waren voordat hij doorliep.
'Gelukkig heb ik zometeen wel weer een warm dak boven mijn hoofd.' Fluisterde hij zacht tegen zichzelf als hij aan de overkant van de steeg, iemand op hem zag wachten.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Sorry lieve lezers, er is iets fout gegaan hier bij mij. Als ik dit verhaal update, zet ik meestal twee delen tegelijk online. Elk uit een ander perspectief. [In dit geval gaat het dus om Helène en de Zwerver.] Maar had ik er maar 1 gepost. Dit deel hoort bij deel 3!
Hopelijk zal het vanaf de aankomende delen goed gaan! [Vandaar dit korte stuk.]
