The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 42 -

Met dubbele gevoelens liep ze over de brede gang van school en liep ze naar haar kluisje. Nog steeds had ze het vertrouwen in haar eigen kluis niet terug gekregen, maar ging dat met de keren wel iets beter. Ze had haar code ook moeten veranderen omdat ze het gevoel had dat de twee kwajongens haar code wisten.

Ze kantelde haar hoofd een beetje opzij toen ze haar kluis opende, nog steeds bang om aangevallen te worden door iets kleverigs of engs. Ze haalde opgelucht adem als er vandaag ook niets erin bleek te zitten.

Met een glimlach propte ze haar sneeuwschoenen in de kluis en deed ze gauw haar gewone schoenen aan, zodat ze er niet al te raar uit zou zien op school. Een zucht ontsnapte er uit haar mond als ze de eerste schoolbel hoorde gaan waardoor ze naar haar les begon te lopen. Helène moest regelmatig aan de vorige keer denken dat ze op school was waarbij ze bijna tegen Tyson aan was gebotst.

Haar onderbuik fladderde kort als ze zijn gezicht weer voor de geest haalde en moest ze opnieuw klein glimlachen. Haar hart maakte een sprongetje bij het opnieuw beseffen dat híj, de kwajongen van school, voor haar opzij was gegaan.

Slenterend en met zwervende ogen die overal en nergens heen keek, liep ze naar de deur van haar leslokaal en zag ze toen plots in haar ooghoek, een lang persoon staan met zwarte haren. De kleur van de haren ving haar nieuwsgierige blik meteen en draaide ze haar hoofd rustig die kant uit.

Meteen was ze klaarwakker toen ze zag bij wie het zwarte kleur hoorde en rolde ze met haar ogen. Natuurlijk moest hij het zijn, begon ze te denken als ze lichtjes haar hoofd schudde. Vlug ging ze haar lokaal binnen en hoopte ze dat hij haar niet had gezien.

- Een paar uren later -

Na de pauze van een half uur galmde de bel door heel de aula en stond ze op van haar plekje op. Ze was ergens blij dat de aula gigantisch was, waardoor het bijna onmogelijk was om hem tussen al die anderen te vinden. Ze wist dat hij vast ergens aan de overkant was, bij die vier overopgemaakte populaire meiden.

Even grinnikte ze toen ze aan haar zelfbedachte naam voor de vier kakkers had bedacht. Aan het begin van het schooljaar hadden die vier meiden meteen een hecht groepje gevormd en hadden ze haar zo nu en dan ook wel belachelijk gemaakt.

Helène noemde ze de BITCHES. Ze was op die naam gekomen doordat ze heel eenvoudig een combinatie had gemaakt van hun voornamen. Hun namen waren namelijk; Bironda, Tami, Chanel en Esmé. Ze waren het truttenkwartet van de school.

Met een grijns rondom haar lippen, door haar binnenpretje, wierp ze het klokkenhuis van haar appel in de prullenbak en begaf ze zich naar haar volgende les.

Tijdens het lopen over de brede, drukke gang bekeek ze de studenten die voor haar liepen en keek ze zo nu en dan naar de langskomende studenten die in de tegenovergestelde richting langs haar passeerden. Ze liet haar blik eenmaal naar rechts glijden en werd ze meteen alert. Een stuk verderop zag ze het bekende stel kwajongens in haar richting op lopen. Ze zag dat zowel James als Tyson in een druk gesprek waren met elkaar en hoopte ze erop dat ze haar niet zouden gaan opmerken.

Helaas werd haar wens niet ingelost, want Tysons ogen wendden zich van James af en belandden ze direct op haar. Ze had haar hoofd naar de grond toe gebogen en keek ze van onder haar wimpers naar hem op. Maar toch kon ze niet voorkomen dat haar ogen zich meteen in de zijne vastklikten.

Voor haar zag ze ineens een twinkeling in zijn ogen schitteren. Een zwakke scheve glimlach vormde er zich om zijn lippen en richtte Helène haar hoofd daardoor iets meer rechtop. Ze kwamen steeds dichter naar elkaar toe gelopen en voelde ze haar hart iets harder kloppen. Haar lichaam begon zich meteen voor een verrassing voor te bereiden, voor hun mogelijke grap op haar.

Maar het enige wat ze meekreeg, was een uitdagende knik omhoog van Tysons hoofd met een uitdagende twinkeling in zijn ogen terwijl ze hun blik al die tijd niet had verbroken, voordat ze elkaar passeerden. Helène kon haar ogen bijna niet geloven dat ze niets hadden gedaan en keek ze, flink verrast, over haar schouder naar de grote weglopende kwajongens. Ze zag hoe Tyson nog eenmaal over zijn brede, gespierde schouder keek en hoe er zich een brede, scheve glimlach rondom zijn lippen begon te vormen voordat hij zich terug omdraaide en verder doorliep.

Een grote brok vormde er zich in haar keel voordat ze haar hoofd weer draaide en verder begon te lopen. Bijna voelde ze het angstzweet tussen haar oksels klotsen, maar liep ze gauw verder met een opgeluchte lach rondom haar lippen naar haar les.

Maar wat zowel Helène als Tyson niet wisten, was dat er een groepje meiden al die tijd mee hadden gekeken terwijl ze tegen de kluisjes aan leunden en begonnen ze over hen te smiespelen. Binnen een tel keken die meiden elkaar tegelijk aan en gaven ze elkaar een enge, synchrone knik.

'Die Helène...

Vormt een mogelijk gevaar voor onze toekomstige man!'

'Daar moeten we iets aan doen.'