The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 82 -

Zijn onderbuik gevoelens vertelden hem dat er iets mis was met de twee mensen die hij liefhad. Tyson was de afgelopen dagen ineens behoorlijk afwezig en weigerde hij zelfs om samen met hem aan tafel te eten. Toen Mason erop stond dat ze samen gingen ontbijten, had zijn zoon hem de hele tijd weten te vermijden door geen oogcontact te maken en maar halve antwoorden te geven op zijn vragen.

Hij vroeg zich telkens af, waarom Tyson zich zo gedroeg. Zijn gedachten vertelden hem dat hij ook nog inderdaad een tijdje niets van Helène had gehoord. Zijn wenkbrauwen fronsten zich bij de ontdekking dat Helène ook geen gehoor gaf aan zijn berichtjes en telefoontjes. Er klopte hier iets gewoon niet.

Nadat hij zijn zoon gegroet had, die vandaag weer vroeg naar boven ging, besloot hij maar nog een telefoontje te gaan plegen. Hij liep naar de woonkamer en voelde hij de warmte van de open haard tegen zijn rug aan stralen terwijl hij door het raam naar buiten keek. Buiten in het donker stond het flinke pak sneeuw net als een grote witte laken over de tuin gespreid. Her en der zag hij het spoor van een dier in het sneeuw. Zeker van zijn zaak haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en drukte hij op haar nummer, om haar te gaan bellen.

Omhoog turend naar de wassende maan, hoorde hij de telefoon meerdere malen overgaan. Toch wilde hij het blijven volhouden, want als ze nu weer niet opnam, betekende het waarschijnlijk dat er iets mis was. Was ze niet fit? Gewond? Ziek? Hij was het niet van haar gewend dat ze lang niets van zichzelf liet weten. Of..., had het misschien iets te maken met Tyson die ook vreemd gedraagt?

Opeens werd de telefoon opgenomen en rechtte hij zijn rug terwijl hij zich blij voelde om haar stem weer te kunnen horen. Er toverde zich meteen een glimlach rondom zijn lippen, maar verdween het al gauw van zijn gezicht toen hij de koele stem van Helène door zijn oren kreeg.

In zijn achterhoofd ging er meteen een paar alarmbellen af. Ze klonk niet zoals zijn vrolijke, positieve Helène zoals hij gewend was.

Hij begon haar te vragen of ze wel in orde was, maar kreeg hij in plaats van een echt antwoord, een halve uitleg waardoor hij zich niet helemaal gerustgesteld voelde.

Vreemd vond hij, dat Helène een beetje afwezig tegen hem praatte en zijn twee afspraak voorstellen afwimpelde. Hij fronste zijn wenkbrauwen diep en besefte hij, dat er duidelijk iets mis was. Het was voor hem ook een bevestiging dat het waarschijnlijk met zijn zoon te maken had. Anders had ze hem niet zo makkelijk weten af te wimpelen. Hij besloot haar het voordeel van de twijfel te geven en besloot hij daarna, om maar eens op onderzoek uit te gaan.

Nadat hij de telefoon had opgehangen, legde hij zijn wijsvinger op zijn kin en tuurde hij de donkerte in terwijl hij nadacht hoe hij erachter kon gaan komen wat er speelde. Vastberaden draaide hij zich om en begaf hij zich naar de trap. Stilletjes liep hij naar de deur van Tyson, die op een kiertje stond en spiekte hij erdoorheen. Tyson zat onderuitgezakt in zijn bureaustoel terwijl hij aan het gamen was. Het was Mason duidelijk dat Tyson flink gefrustreerd was, want hij hoorde zijn zoon regelmatig sissen en grommen.

Toen Mason zag dat het spel op een pauze was aanbeland, klopte hij op de deur en duwde hij de deur lichtjes open. Meteen trok hij de aandacht van zijn zoon, die hem met een boze frons aankeek. Alleen door zijn blik al voelde hij zijn plan om hem te ondervragen, in het water vallen.

'Nu niet pap, ik ben niet in de stemming!' Mopperde Tyson boos naar zijn vader en trok Mason zijn wenkbrauwen op. Een diepe zucht slakend besloot Mason zich terug te trekken en sloot hij de deur zachtjes. Een beetje verslagen stopte hij zijn handen in zijn zakken terwijl hij van de deur wegliep.

Hij besloot dat hij voor nu niet veel kon doen. Want praten met een boze en gefrustreerde zoon was zeker geen goed plan. Dat zou alleen maar voor benzine op het vuur zorgen. Met een kleine glimlach liep hij van de trap af naar beneden en haalde ze een flesje whisky uit de kast.

Met een glas in zijn hand plofte hij neer in zijn leren fauteuil terwijl hij ook naar de flakkerende vlammen staarde. Hij besloot dat hij zijn zoon de tijd zou geven, dat hij binnen een paar dagen vast wel naar hem toe zou komen als hij zijn advies nodig had.

Zoals altijd.