The Winter Wanderer | Dutch - Watty Award Winner!

- 81 -

Met de tranen in haar ogen, die meerdere malen ook over haar wangen rolden beende ze wild naar huis toe. Ze wilde zo snel mogelijk thuis zijn, uit deze boze wereld, uit deze nachtmerrie! Sommige stukken rende ze, maar was haar conditie te slecht waardoor ze daarna flink hijgend weer stevig verder stapte.

Ik wíst dat het te mooi was om waar te zijn! Schreeuwde ze boos in haar eigen dachten als ze een sneeuwhoopje kapot schopte. Het sneeuw spatte uiteen en dwarrelde het even in de lucht. Ruw snoof ze haar neus op als ze ook haar natte wangen ruw droog veegde. 'Klootzak!' Siste ze boos terwijl ze woest over de stoep heen stampte.

'Bíjna hè, echt bíjna had ik mijn hart aan hem verloren!' Schreeuwde ze luid hardop en schrokken een paar voetgangers van haar terwijl ze haar passeerden, maar kon het haar helemaal niets schelen dat ze haar zouden horen. Ze moest haar boosheid eruit gooien evenals haar verdriet en pijn.

Toen ze het hoekje omging, zag ze meteen haar vertrouwde huisje bovenaan de trap en stak ze de weg rennend over. Haar rugzak bungelde tegen haar rug aan, maar kon het haar niet schelen. Vlug rende ze de trap op, stak ze de sleutel in het slot en stormde ze naar binnen. De deur achter haar viel met een luide knal in het slot, maar kon het haar niet deren.

Ze trok ruw en hardhandig haar jas van haar schouders af en hing ze het op, evenals haar schoenen en stampte ze daarna door de gang naar de woonkamer. 'K*tzooi!' Siste ze terwijl ze wijdbeens naar haar slaapkamertje toe stapte.

Nadat ze de deur opende van haar slaapkamer, gooide ze meteen haar rugzak van haar schouder en dook ze met een vaart haar bed in. Haar gezicht belandde vol in het kussen terwijl haar gebalde vuisten zich onder haar lichaam hadden gevouwen. En toen, begon ze te snikken.

Na een tijd te hebben gesnikt en gehuild, waren haar tranen opgeraakt en kwam ze langzaam los van het bed. Zittend steunde ze haar ellebogen op haar bovenbenen en liet ze haar hoofd in haar handpalmen rusten. Haar gezicht was rood en gezwollen, door het vele huilen.

'Dit is nou precíes wat ik bedoelde!' Piepte ze terwijl ze haar hoofd schudde. Ze wist dat het kon gaan gebeuren, maar niet dat het nú al zou gaan gebeuren. Dat zij en Tyson ruzie zouden hebben waardoor Helène niet meer naar Mason kon. Of andersom, want Mason was wel zíjn vader! Dus zou ze altijd in verbinding blijven met hém, met Tyson.

Gefrustreerd en boos stond ze op en besloot ze maar een broodje te gaan pakken voordat ze zich voor de nacht ging klaarmaken. Ze dacht dat het maar beter af was zonder hen, want ze hadden haar nu wel twee keer voor de gek gehouden. Ieder één keer, die haar niet de volledige waarheid had verteld. Als dat nu al zo begon, hoe zou het dan in de toekomst gaan!? Ze had geen zin om hele tijd achter de waarheid aan te lopen en dan keer op keer, te worden teleurgesteld.

De dagen erop, voelde Helène zich helemaal niet goed in haar vel. Afwezig ging ze naar haar werk door de dikke sneeuw en had ze in de bibliotheek meerdere boeken op de verkeerde plaatsen teruggezet. De receptioniste, die haar een paar dagen eerder had gezegd dat ze er blij uit zag, maakte zich zorgen. Maar toen de oudere vrouw haar vroeg wat er aan de hand was, wimpelde ze het meteen weg. Ze wilde het er niet over hebben.

Helène had ook een paar berichten van Mason gekregen, evenals een paar belletjes. Maar al die keren wist ze niet wat ze hem moest zeggen of vertellen dus had ze besloten om maar niet op te nemen.

Onderweg vanuit haar werk, slenterde ze een beetje doelloos naar haar huis. Haar gedachten namen haar halve bewustzijn in beslag terwijl de sneeuwvlokken zich om haar heen wervelden en soms aan haar jas bleven plakken.

Na een tijdje, die langer duurde dan de 'normale' loop tijd, kwam ze thuis en voelde ze zich leeg. Ze miste de gezelligheid meteen, dat er iemand voor haar zou zijn. Dat ze van haar huisje weg kon, naar Mason toe. Maar dat kon nu niet meer. Nee, niet meer.

Ineens ging haar telefoon af en schrok ze even voordat ze haar telefoon krampachtig uit haar achterzak haalde. 'Als je het over de duivel hebt...,' mompelde ze terwijl ze haar hoofd schudde en naar het schermpje keek waar de foto van Mason tevoorschijn kwam die haar wilde opbellen.

Met een luide zucht, waarbij haar ouders omhoog en omlaag gingen, drukte ze alsnog op de groene knop en bracht ze haar oude telefoon naar haar oor.

'Hay Mason.' Zei ze op een koele toon terwijl ze ook naar haar bank toe liep en er languit op ging liggen.

'Hey. Gaat het wel met je? Je klinkt gewoon..., anders? En je nam de laatste keren niet op, betekent dat dat er iets is?' Klonk de bezorgde toon van Mason door haar telefoon.

Ze slaakte een geruisloze zucht en staarde ze naar buiten voordat ze een wrange glimlach rondom haar lippen probeerde te plakken. 'Euh, welnee. Je weet het wel, druk voor de oudjaarsdag hè?' Mompelde ze een beetje afwezig als ze ook naar haar vingernagels keek.

'Oh, is dat zo? Zou je het wat vinden als ik morgenmiddag even langskom?' Hoorde Helène Mason haar vragen en veerde ze lichtjes overeind. In haar achterhoofd gingen er meteen alarmbellen af; ze had er totaal geen zin in.

'Ehm, even denken hoor.' Zei ze door de telefoon, alsof ze even moest nadenken of het wel kon. Maar ze wist dat hij eigenlijk wel kon komen, maar had ze er echt geen zin in. 'Ik zie dat ik morgen moet werken, dus dat gaat hem niet worden.' Loog ze door de telefoon heen.

'Hmm. Overmorgen dan?' Probeerde hij opnieuw en liet Helène haar voorhoofd in haar handpalm vallen. Ze wist dat het moeilijk zou zijn om hem af te wimpelen, alleen kon ze hem nog niet in het gezicht gaan aankijken. Vanwege zijn zoon en zijn stomme weddenschap!

'Nee, dat gaat hem ook niet worden...,' fluisterde ze zacht terwijl ze haar ogen sloot en ze op de brug van haar neus begon te knijpen. Ze voelde zich wel schuldig dat ze door Tyson, Mason moest gaan afwimpelen. Maar ze zag geen andere uitweg. Ze wilde even met geen Underwoods te maken hebben.

'Het spijt me Mason, het lijkt mij een goed idee dat ik contact opneem met jóu als ik weer tijd heb. Is dat goed?' Probeerde ze het ergens toch goed te praten.

'Okéé Leen. Als er iets is, moet je me meteen laten weten hoor.' Klonk de vaderlijke stem van Mason door de telefoon en begon Helène even te glimlachen terwijl ze zich ook behoorlijk rot voelde.

'Ja. Doe ik. Dag!' Antwoordde ze kortaf en hoorde ze hem terug groeten voordat ze de telefoon ophing. Nadat ze op de rode knop drukte, zakte ze meteen onderuit en slaakte ze een verslagen zucht. In haar lichaam voelde ze de strijd opkomen of ze niet verkeerd bezig was, dat ze nu ook Mason buiten de deur hield vanwege zijn zoon. Had zij daar wel het recht er toe?

Na een tijdje verdween Mason uit zijn gedachten en rees het onderwerp van de volgende dag op. School. Ze kreunde een moeilijke zucht terwijl ze besefte dat het morgen alweer tijd was voor school.

Tijd voor... drama.